Het mooie van het leven is dat het onvoorspelbaar is. Het lelijke is dat het ook inhoudt dat je dingen meemaakt die je niet wilt, dingen die je zelfs veel ellende bezorgen. In de privésfeer komt dit soort ervaringen helemaal keihard aan. Nu echter worden we er ook mee geconfronteerd in het publieke domein. Als een soort dominostenen-spel is het coronavirus over de wereld gedenderd. Veel, heel veel ellende en vertwijfeling achterlatend. De eerste golf bracht verbijstering maar ook nog begrip voor de mensen die voor de onmogelijke taak stonden een en ander in goede banen te leiden. De zomer was voor ons, zonderlinge en arrogante diersoort, het sein om maar weer net te doen of er niets aan de hand was en iedereen kon redelijk los gaan en de ellende even achter zich laten. Ondanks beperkingen was het toch een heerlijke zomer vond ik.
De voorspelde en dus onvermijdelijke tweede golf kwam toch nog redelijk onverwachts. Deze tweede golf gaat gepaard met de voor ons eigenwijze Nederlanders zo kenmerkende ambivalentie; eerst klagen we steen en been dat het zo lang duurt eer er een vaccin is ontwikkeld en als het er dan eindelijk is gaan velen van ons weer hard twijfelen of ze het wel toegediend willen krijgen. Hollandser kan niet. Maar goed ik klaag niet, ben blij en trots een Nederlander te zijn. Beter dan een Amerikaan, daar hebben ze buiten corona ook nog eens te maken met een volslagen krankzinnige die miljoenen andere krankzinnigen ophitst de meest krankzinnige dingen te doen. De bananen vliegen vrij rond in de Rebupliekeinse deel.
Nee dan maar beter zoals hier, een beetje klagen en commentaar leveren maar uiteindelijk gelukkig wel gewoon doen wat er van je verwacht wordt. Ondanks dat velen in de problemen dreigen te komen probeert iedereen rationeel te blijven denken, oplossingen te zoeken en zoveel als mogelijk solidair te zijn. De regering ploetert, zwoegt en zwalkt en laveert maar het schip vaart nog steeds. Polderen op een bijna lekke boot, ik geef het je te doen. Ondanks dat, het door mijn Nederlandschap, genetisch bepaalt is dat ook ik regelmatig commentaar lever en uiteraard de betere oplossingen denk te weten, heb ik nog steeds respect voor de mensen die voor een geweldig complex probleem staan. Twee oerhollandse spreekwoorden schieten mij te binnen. De eerste vanuit mijn Hollandse commentaar-modus. ‘Zachte heelmeesters maken stinkende wonden’. De tweede vanuit een meer rationelere kant: ‘De beste stuurlui staan aan wal’.
De invloed van deze hele corona ellende heeft ook duidelijk zijn weerslag op de, voor de meeste van ons, toch min of meer belangrijkste bijzaak van het leven. Voetbal. Wat moeten we nu met het voetbal aan. De KNVB heeft diverse optie’s aangedragen om het seizoen toch nog competitief af te maken. Inclusief met promotie -en degradatieregelingen. Maar het wordt wel met de dag moeilijker dit verantwoord en eerlijk te doen. Zeker met de afgelopen week verlengde maatregelen komen we dichter en dichter bij het besluit, dat in mijn ogen, al gemaakt had moeten worden. Streep erdoorheen en aandacht richten op het volgend seizoen. Inclusief de eerste lockdown periode staat het voetbal met uitzondering van de korte start van dit seizoen, eigenlijk al bijna een jaar stil. Trainen is nauwelijks aan de orde. Trainen zonder wedstrijden, zelfs zonder perspectief wanneer het weer kan gaan beginnen, is killing en demotiverend. Het in viertallen en nu zelfs tweetallen trainen is, corona technisch gezien, terecht maar brengt voetballers niet verder. Om spelers en een ploeg weer terug te krijgen op niveau, zal een langere voorbereidingstijd nodig zijn dan zes weken. Niet alleen fysiek maar ook technisch/tactisch en mentaal gezien. Het betaald voetbal heeft al aangetoond dat de blessuregolf na de herstart veel groter is dan dat normaal het geval is. Bij de amateurs zal dit nog veel erger zijn. Dan helpt een ‘5 keer wisselen regel’ onvoldoende. Ik vind dat de KNVB dat zeer zwaarwegend moeten meenemen in de besluitvorming. Ook de eerlijkheid bij invoering van optie 4, halve competitie uitspelen met behoud van reeds behaalde punten, staat wat mij betreft ter discussie. Het wordt dan steeds meer een momentopname i.p.v een competitie. Waarom zou je dat willen doen? Nogmaals, mijn opvatting is een streep erdoor en zo snel als het weer mogelijk is gaan bouwen en werken naar het volgend seizoen. Als er vanaf pak hem beet maart/april weer gespeeld kan worden, onderlinge regionale poules maken op sterkte. 2e en 3e divisie regionaal indelen en “oefenwedstrijden” laten spelen. Hetzelfde voor 1e en 2e klasse, 3e en 4e klasse. Wellicht poule-winnaars belonen met b.v. later instromen in het KNVB bekertoernooi. Tevens gelijk een prachtig experiment om te kijken wat het weekendvoetbal ons te bieden heeft. Zaterdag en zondag mixen en werken aan het voetbal van de toekomst.
Ook voor clubs lijkt het mij financieel beter. Vele clubs staan er financieel steeds slechter voor. Het regionaal, met derby’s, spelen van wedstrijden brengt wellicht meer in het laatje dan een verre uitwedstrijd. Zeker als er weer (gedeeltelijk) publiek mag komen. Het rigide vasthouden aan het uitspelen van de competities lijkt me zowel in het belang van spelers en clubs niet juist. Maar ook de kwaliteit van het voetbal is daar niet mee gediend. Onder druk van promotie/degradatie belang is de kans dat er teveel gevraagd wordt van (bepalende)spelers groot. Veel van deze spelers zullen daar fysiek en mentaal nog niet optimaal op voorbereid zijn. Dat heeft ook nog eens verstrekkende gevolgen voor het seizoen daarop. Ik hoop van harte dat de KNVB een beslissing neemt in het belang van de voetballers.
Paul van der Zwaan
 (1).jpg)
