Toen medio oktober 2020 werd bepaald dat het amateurvoetbal werd stilgelegd hadden velen van ons de hoop dat dit van korte duur zou zijn. De realiteit is echter anders, we voetballen vandaag de dag nog steeds niet en ik vrees dat een (her)start van de (halve) competitie ook een utopie is.
Afgelopen week da acht ik terug aan mijn laatste wedstrijd van dit seizoen, de bekerwedstrijd Haastrecht-Hillegersberg. Deze werd gespeeld op de avond dat het kabinet aankondigde dat er vanaf woensdag voorlopig geen amateurwedstrijden gespeeld meer mochten worden.
Ik prees me gelukkig dat ik die avond nog ‘aan de bak mocht’ en reisde enthousiast af naar het complex van Haastrecht aan de rand van het dorp, onder aan een dijk gelegen tegen open weilanden. Voor mij een ritje van een kleine twintig minuten. Ik draaide de afrit op, parkeerde mijn auto op een aardedonkere parkeerplaats en zag het zwarte clubgebouw links van mij in de schemering van de veldverlichting opdoemen. Het veld, rechts van mij was, volop en uitstekend verlicht, het domein van de spelers die op aanwijzing van de stafleden hun warming up deden. Het waaide behoorlijk, de wind had vrij spel op het open veld wat slechts aan een zijde door een bomenrij werd afgeschermd.
Op het hele complex was, afgezien van de wedstrijdcoördinator, verder geen mens te bekennen. Ondanks de harde, kille wind en de troosteloze omstandigheden maakten beide ploegen er een leuke en sportieve wedstrijd van die uiteindelijk door de thuisploeg in winst werd omgezet.
Na afloop zat ik in de auto op weg naar huis en dacht ik enigszins nostalgisch terug aan de tijd dat ik met een arbitraal trio het hele land doorreisde, dat tribunes nog bomvol zaten met supporters, dat spreekkoren mij duidelijk maakten dat ik behoefte had aan een blinde geleidehond en aan de bestuurskamers waar het bestuur van de ontvangende verenigingen hun best deed om het ons naar de zin te maken.
Maar ik dacht ook vooral terug aan de veelvuldige en gezellige ‘derde helften’. Ondanks dat de KNVB er waarde aan hecht dat de arbitrage niet al te lang ‘blijft hangen’ na een wedstrijd had ik de gewoonte om met mijn gastheer of gastvrouw nog even de kantine in te gaan. Het gebeurde niet zelden dat ‘even’ een ‘tijdje’ of zelfs een ‘hele tijd’ werd. Een gewoonte die ik met veel plezier weer heb opgepakt nadat ik weer was teruggekeerd als scheidsrechter.
Voorlopig dus geen wedstrijden, niet als speler, niet als scheidsrechter, maar ook niet als toeschouwer. Voorlopig dus ook geen derde helft, waar sociale contacten worden gelegd, vriendschappen ontstaan, de zinnen verzet kunnen worden, wordt nagepraat over de wedstrijd en waar spelers, staf, bestuurdersleden en supporters, onder het genot van een hapje en een drankje, met elkaar in contact komen. Ik weet niet hoe het u vergaat maar ik mis niet alleen de wedstrijden maar ook, misschien wel vooral, de derde helft enorm.
Treuren en klagen helpt ons echter niet. Omdat bij mij het glas altijd halfvol is (maar het volgens getuigen van mijn derde helften, ook wel snel weer leeg was) probeer ik de positieve kanten van deze voetballoze periode in het oog te houden en mijn tijd en energie in ander (noodzakelijke) dingen te steken.
Degenen die mij goed kennen weten dat ik het (ook vroeger) nooit van mijn loopvermogen moest hebben. Dat was zo, is nog zo en zal ook nooit een van mijn kernkwaliteiten zijn of worden. Mijn postuur, klein en geblokt en wat overgewicht (het laatste mede of voornamelijk veroorzaakt door de vaak langdurende derde helften), zaten mij daarbij in de weg.
Maar omdat de vaak bedompte omgeving van een sportschool mij niet aantrekt en ik een hekel heb aan zadelpijn blijft er weinig anders over dan de conditie een beetje op te vijzelen door te gaan hardlopen. Daarbij gaat het mij niet om een snelle tijd te lopen, ik hoef op mijn leeftijd immers niet meer zonodig naar de Olympische Spelen, maar om mijn uithoudingsvermogen en longinhoud te vergroten. Hoewel ik desondanks wekelijks sneller en makkelijker loop vindt mijn zoon dat het meer op hard lopen dan op hardlopen lijkt, het zij zo.
Ik hoop dat we snel van deze voetballoze periode (geen wedstrijden, geen derde helft) af zijn. Ik kan niet wachten tot we het veld meer op mogen en kunnen. Maar niet alles is negatief; zo heeft deze periode er toe geleid dat onze woning een complete ‘make over’ heeft ondergaan, iets waar ik anders niet aan toegekomen was. Maar bovenal is mijn conditie met sprongen vooruit gegaan, ben ik ruim vier kilo ben afgevallen, is mijn BMI weer op niveau en voel me fitter dan ik me in jaren heb gevoeld. Dat bewijst eens te meer dat wijlen Johan Cruijff gelijk had toen hij beweerde: ‘elk nadeel heb zijn voordeel’.
