‘Je cluppie helpen hoeft niet voor niets, het schuift veel en het is nog belastingvrij ook’

Clublegende en oude clubheld: Bart de Roo (sv Bernardus)

‘Je cluppie helpen hoeft niet voor niets, het schuift veel en het is nog belastingvrij ook’

Ik, een van de inktridders van LeidenAmateurVoetbal, is zeker niet de eerste en beslist niet de laatste, die met opgetrokken wenkbrauwen aan Bart de Roo (72) direct de vraag stelt: ‘Hoe komt iemand van de Leidse dynastie De Roo in hemelsnaam terecht bij sv Bernardus? Wie De Roo zegt zegt immers Lugdunum.

                            Bart de Roo (toen nog De Roo jr), algemeen secretaris van S.V. Bernardus

Zijn antwoord: ‘Ja, ik behoor tot het geslacht De Roo, van wie er in Leiden velen rondlopen en bekend zijn van de kikkerclub. Ik ben van oorsprong ook een Leidenaar, geboren in het Elisabeth Ziekenhuis aan de Hooigracht, je weet wel, met die zusters. Toen ik vier jaar was, verhuisden wij van de Leidse Gortestraat naar Hazerswoude/Rijndijk. Mijn vader kreeg daar een huis van zijn baas aangeboden.’ Toen heerste er ook al woningnood, er is weinig

veranderd. De als honkvast bekend staande Leidse Glibbers verlaten hun heilige grond alleen wanneer het werkelijk niet anders kan, wanneer alle kansen om te blijven zijn gestrand. Dit De Roo-gezin had dus een goede reden te verkassen. Heimwee, de kwaal van menige Sleutelstadbewoner?

Thuis bij Bart de Roo, nog steeds een-en-al S.V. Bernardus. ‘Ooit heette de club R.K.S.V. St. Bernardus,’ vertelt hij. ‘Maar St (Sint) bleek niet meer van deze tijd. St. werd dus geschrapt.’

‘Daar praatte mijn vader niet over. Hij voetbalde bij Lugdunum, maar stopte na de verhuizing. Na een paar jaar wennen werd hij (op verzoek van een buurman) lid van Bernardus. Later verhuist Bart jr. van de wijk Groenendijk naar de wijk Rhynenburch. Hij trouwt met Riet de Boer, naar wie hij al op de MULO steelse blikken wierp, het werd een eeuwig verbond met zijn jeugdliefde, ze krijgen samen twee zonen, Barry en Joost. Het leven van het voetbalminnende gezin De Roo ademt een en al Bernardus. Het verbaast mij dat hun woning nog niet in de clubkleuren is geschilderd. Inderdaad, nog niet. Volgend jaar zijn Riet en Bart 50 jaar getrouwd. Wie weet welke verrassing hen dan staat te wachten.

De kicksen waarop Bart de Roo tal van tegenstanders zijn hielen liet zien. Bart koestert de schone en ingevette schoenen, die hij ‘juwelen’ noemt..

1947 – 2022

Eerst een stukje geschiedenis. Gerard van der Hoeven, de vleesgeworden encyclopedie van vv SJZ, zal hier met stijgende verbazing vernemen dat het de ‘voetbalgekke’ Hazerswoudse kapelaan Christoffel Heynen is geweest, die in 1947 hoogstpersoonlijk een negental spelers, die in Hazerswoude woonden, van de Zoeterwoudse voetbalvereniging ronselde zich aan te sluiten bij de voetbalclub R.K. SV St. Bernardus in oprichting. SJZ, toen al sympathiek en loyaal bereid de zon in andere wateren te zien schijnen, gaf via de geestelijk adviseur Jos Koomen zijn zegen.

Toen Bart de Roo in 2007 na een voorzitterschap van tien jaar terugtrad, ontving hij dit originele cadeau van de speeltuinvereniging voor de jarenlange geweldige samenwerking met hen met Koninginnedag. Er wordt nog steeds van het abonnement gebruik gemaakt.

Manschappen waren hard nodig omdat vanaf 1946 steeds meer jonge mannen van rond de twintig opgeroepen werden om door deelname aan de politionele acties (zeg maar: oorlog) hun dienstplicht in Nederlands-Indië te vervullen, ook jonge mannen uit Hazerswoude/Groenendijk. Nu, precies 75 jaar later, hoeft niemand meer de velden af te struinen op zoek naar leden. De historierijke club deed op voorstel van Leo van Wetten rond 1970 afstand van de R.K. in de naam; ook zij die niet ‘van het houtje’ waren, werden voortaan liefderijk opgenomen in de gezellige, echte dorpsclub. ‘Bijzonder eigenlijk,’ aldus Bart, ‘in Hazerswoude/Dorp waren de mensen voornamelijk Protestant, aan Hazerswoude/Rijndijk Rooms-Katholiek. Er was een Protestantse jongen die tegenover het veld woonde en per se lid van Bernardus wilde worden. Uiteindelijk met toestemming van de kapelaan mocht hij zich bij ons aansluiten.’

Bart de Roo in zijn eigen SkyBox, een origineel cadeau van de selectie van S.V. Bernardus. Het gevaarte deed voor het eerst dienst uit tegen RKSV Meerburg. Toen Bart vroeg waar de bitterballen bleven, kreeg hij deze lekkernij in de tweede helft aangeboden, met een drankje.

De club bestaat dit jaar precies driekwart eeuw. Dat dit feit ‘op z’n Bernardus’ gevierd zal worden, staat vast. Daarover later meer. Bernardus heeft door de tientallen jaren heen mannen aan het roer gehad, die de barricades op gingen, tegenslagen overwonnen en erin geslaagd zijn op te stomen naar een ledental waar menige andere voetbalvereniging jaloers is. ‘Zeshonderd,’ glundert Bart. ‘Mooi, hè!’ Dan te bedenken dat er in deze streek van de Randstad meer dan voldoende mogelijkheden zijn om een balletje te trappen. Meerburg, Koudekerk, Hazerswoudse Boys en de voetbalverenigingen in Alphen. Je hebt twee handen nodig om ze te tellen. Toch wordt er voor Bernardus gekozen.

Augustus 1980. Voorafgegaan door een muziekkorps betrok men massaal het nieuwe complex aan de Sweelincklaan. De 1ste wedstrijd werd gespeeld tegen F.C. Volendam. Dit zijn de mannen die met 2-7 op de broek kregen. Staand v.l.n.r.: Cor de Jong (elftalleider), Hans Schnitker (trainer), Peter de Groot, Bert Meijer, Erik de Boer, Ton van Rooijen, Peter de Brabander, Jan van der Zon, Loek de Jong, Sjaak Wortman (verzorger), Jacques Straver (voorzitter); gehurkt v.l.n.r.: Frans de Boer, Jan Groen, Ted de Boer, Bart de Roo, Pim van Wetten, Vincent Beukeboom, Gerard van de Haas, Antoon de Boer.

‘Deze wijk Rhynenburch is groot, kinderrijk en voetballen in verenigingsverband kunnen ze om de hoek.’ Dat is reden een, volgens Bart. Nog een reden? ‘Bernardus leeft, bruist. Hier is altijd reuring. Elke doordeweekse avond en overdag in het weekend wordt er gevoetbald, getraind of gezellig wat nagepraat in de kantine. En we houden van een feestje.’ Feestjes en toernooien staan met hoofdletters geschreven op de evenementenlijst van Bernardus. Altijd gezellig, nooit gelazer.

In 1987 telde S.V. Bernardus 450/500 leden. Op de foto staan en zitten de vrijwilligers van toen, een legioen

Clubtrouw

Bart kwam op 12-jarige leeftijd bij Bernardus, daarvoor was hij Welp, compleet met petje, insignes en twee vingers omhoog wanneer onder aanvoering van de Akela de yell ‘Dip Dip, Dop Dop, Woef’ klonk. ‘De welpen kwamen op zaterdagmiddag bij elkaar, dus kon ik niet voetballen.  Mocht ook niet van de kerk! Geen concurrentie tussen voetbal en scouting. Toen ik de leeftijd had om over te stappen naar de Verkenners,  koos ik voor wat ik het liefste deed, voetballen en werd lid van Bernardus, om nooit meer weg te gaan.’

‘Kontakt’, het clubblad van S.V. Bernardus, was een juweeltje qua inhoud, vormgeving en druk. Anno nu wordt iedereen via de website digitaal op de hoogte gehouden. Efficiënter, goedkoper? Ja. Een clubblad is echter persoonlijker.

Toen, zestig jaar geleden, kwam er met Bart een man binnen de gelederen die van zich zou doen spreken, een legende bij leven zou worden. Woorden die de Roo liever niet wil horen, laat staan geschreven. ‘In Bernardus zijn er veel mensen geweest die meer het predicaat legende verdienen,’ vindt hij. Hij somt een paar namen op en zegt: ‘Linke soep, in feite mag ik niemand vergeten. Dus sorry bij voorbaat.’ In willekeurige volgorde: Sjaak Straver, Ton Lucas en Bert Meyer (voorzitters), Cor de Jong (secretaris),  Jan de Groot (penningmeester, jeugdleider en jeugdvoorzitter), Jan Borst sr. (jeugdleider), Sjaak Wortman, Rob en Like van Beek, Gerard van der Meer, de (mede-) oprichters Jaap Verdegaal, Rinus Scheel, Jan Bisschop, Jan Scholtes, Cor Romijn en vele, vele anderen.

Tegel tegen zinloos geweld. Wethouder Kees de Best en S.V. Bernardus-voorzitter Bart de Roo leggen tijdens het Oliebollentoernooi de tegel met het Onze Lieve Heers Beestje, de eerste in Hazerswoude/Rijndijk. Het initiatief kwam van Monique van Vliet, vrijwilligster clubblad en website.

Mannen van stavast, noemt Bart deze kerels, die het schip Bernardus ondanks stormen veilig de haven binnen loodsten. Dat de Roo er zelf ook een is, valt niet te ontkennen. Hij diende de club als speler (aanvoerder), jeugdleider, trainer (‘Bij Ruud de Groot heb ik mijn diploma’s behaald’), grensrechter, scheidsrechter, secretaris, voorzitter, lid van de Sportraad en – ‘Onderschat dat niet,’ aldus huidig voorzitter Dick Straathof – onderhandelaar met de gemeente en aanspreekpunt voor de KNVB. Dat Bernardus hem tot Erelid heeft benoemd en het terras op het sportcomplex naar hem heeft vernoemd, is zeer op zijn plaats. Hij hamerde op het belang van en waardering voor de vrijwilligers. Hij deed dat in vergaderingen, op bijeenkomsten en in zijn rubriek ‘Van de voorzitter’ in het clubblad ‘Kontakt’: ‘Zonder vrijwilligers kan een club niet. Ze zijn het cement waarop Bernardus is gebouwd, de olie in de machine.’

Ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van de Bernardus Girls. Staand v.l.n.r.: Rini Warmerdam, Tiny van der Hoeven, Riet de Boer (inmiddels 49 jaar Riet de Roo), Joke van der Hulst, Ellen Heemskerk, Bets van Wetten, Ineke Swinkels, Ineke van der Salm, Toos de Boer; gehurkt v.l.n.r.: Joke Spierenburg, Sanna de Roo, Marja en Marian van Wetten. De dames reageerden op de oproep in het ‘Bernardus Kontakt’. De damesafdeling ging een aantal jaren later van start met dertig meiden en vijf begeleiders onder de bezielende leiding van Like en Rob van Beek.

Natuurlijk heeft de nog steeds jonge De Roo, met een staat van dienst van heb-ik-jou-daar, ook gelijk, wanneer hij  zegt dat een vereniging zonder bestuur om de lijnen uit te zetten en voortdurend naar de toekomst te kijken, stuurloos is. Bestuur en korps vrijwilligers horen onverbrekelijk aan elkaar verbonden te zijn. Zo is het, knikt hij.

Ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan organiseerde S.V. Bernardus een Korenavond. Daarbij waren de bewoners van Hazerswoude en omstreken ook welkom. Tussen de 400/500 mensen kwamen op het evenement af. Bart de Roo, geflankeerd door vertegenwoordigers van vier koren.

Crisissituatie en veel extra’s

Het woord is gevallen, stuurloos. 1997. Het bestuur telt nog twee – pak ‘m beet – drie leden. Een van hen is de voorzitter, Ton Lucas, die hoe dan ook wil aftreden. Bart wordt gebeld en op de hoogte gebracht van de crisissituatie. De Roo neemt het woord: ‘Bernardus draaide prima, alleen er was nauwelijks bestuurlijke kader meer. De club telde 450/500 leden, was kerngezond. Ik heb een man of vijftien gebeld, de toestand uitgelegd en een vergadering belegd. Een week later hadden we een voltallig bestuur in nieuwe samenstelling. Alleen nog geen voorzitter. Toen heb ik gezegd: ‘Wanneer jullie allemaal een bestuurstaak op je nemen, OK, dan word ik wel voorzitter.’

In 1996 trad trainer Frans Sjardijn (rechts, met elftalleider Jack Heyne) aan. Frans trof een jong elftal en degradeerde. Een jaar later promoveerde S.V. Bernardus, mede door de meegereisde enthousiaste fans van supportersvereniging ‘Ons Cluppie’ en oud-voorzitter Sjaak Straver die de Oranje Trom roerde. Het motto van de sympathieke en vakbekwame Sjardijn: ‘Het maakt niet uit hoeveel doelpunten je om je oren krijgt, als je er maar één meer maakt. Dat heb je gewonnen en het publiek een leuke middag bezorgd.’

En zo geschiedde. Bart de Roo zou tien jaar aan het roer staan. En hoe! Met zijn komst breekt een drukke periode aan. Hij brengt samen met de andere bestuursleden meer lijn in de organisatie, er komen commissies die verantwoordelijkheid nemen en deeltaken uitvoeren. Er worden door het jaar heen toernooien gehouden, met onder andere het Oliebollen Toernooi, en aan het eind van het seizoen een afsluitdag waaraan massaal wordt deelgenomen. Bart de Roo bedenkt tal van extra’s die voor de leden aantrekkelijk zijn. ‘Motor’ de Roo beziet het allemaal en geniet. Samen met het andere nog levende Erelid Like van Beek kiest hij de Vrijwilliger van het Jaar, een onderscheiding die indruk maakt. Zonder verleden geen toekomst, dus wordt er door Arno de Groot (op verzoek van Bart) een Archief opgetuigd.

Het plaatjesalbum, een gouden idee van supermarktketen Hoogvliet. Alle leden van S.V. Bernardus hebben er een plekje. ‘Niet eenvoudig om alles en iedereen in korte tijd bij elkaar te krijgen,’ zegt Bart de Roo. ‘Maar het is Suzan van Wieringen en mij gelukt. Een prachtige herinnering aan de voetbaltijd voor velen.’

Zo snel als kwikzilver

Net als Bart sr. heeft Bart jr. tot zijn 36ste in de hoofdmacht gespeeld, dik vijftien jaar. ‘Ik was technisch redelijk vaardig,’ laat hij noteren. ‘Geen groot voetballer, maar wel een die altijd wel goed was voor een 6, maar vaker werd het meer dan die 6. Ik liet geen training verstek gaan. Dat betekende dat de trainer bijna niet om mij heen kon.’

Binnen Bernardus herinnert men de Roo als een ‘kwikzilverachtige’ speler, snel, gehaaid, die heel lang een van de spitsen van het vlaggenschip is geweest. Hij lacht. Waarom?  ‘Er is een trainer geweest die bij hield wie de trainingen bezochten en wie niet. Ik ging nek-aan-nek met een ander en won door één training meer. Dat leverde een paar voetbalschoenen op!! Die ene training meer was op Kerstavond, ik was er, hij niet. Achteraf vond ik het een slechte zaak ook  op 24 december te moeten trainen. Mijn schoonvader had er de  dampen over in, dat ik er naar toe was gegaan. Het heeft de Kerstviering toen gelukkig niet bedorven.’

Bart de Roo geïnspireerd door het levendige gesprek met de LAV-reporter: ‘Toen ik nog floot en een gassie (A junior van ARC) maar bleef zeuren, zaniken en zeiken, zei ik hem: ‘OK, neem jij mijn taak maar over.’ We wisselden van tenue en hij deed het verdraaid goed. Hahaha.’

Als scheidsrechter heeft De Roo ook het nodige beleefd: ‘Ik floot de ontmoeting van onze A tegen ARC A. Bij ARC liep een jongen maar te zeuren, te zaniken en te zeiken. Heel vreemd, ARC stond met 0-4 voor. Ik was het op een gegeven zat, floot af en liep op die knul af en zei: ‘Als jij zo goed kan fluiten, hier is de fluit, ga je gang.’ Hij was helemaal niet verbaasd, deed zijn shirt en broekje uit en wij wisselden van tenue. Na afloop schudden we elkaar de hand en ik zei hem eerlijk dat hij uitstekend had gefloten.’

De band waarvan Bart de Roo als gitarist deel uitmaakte. The Fig-Leaves (vijgenbladen). De oorspronkelijke naam luidde Eva & The Fig-Leaves. Een ondeugende naam. Het publiek vroeg Eva het vijgenblad te laten vallen. The Fig-Leaves traden regelmatig op in Jeugdsoos Pleyn ’68. Toen Eva de groep had verlaten en de mannen een echte manager hadden aangesteld, speelden ze in het hele land.

Muziek – The Freekickers

Alles wat Bernardus organiseerde werd ‘gevreten’. Vijf feestavonden in het jaar was vaste prik en altijd met een band. Muziek, Bart houdt van ‘alle muziek’. Met zijn band Eva & The Fig-Leaves (gevormd in de jaren zestig) werden de hits van dat moment gespeeld en een enkel eigen nummer. Een ondeugende naam, Eva & De Vijgenblaadjes. Vaak kwam er een luidruchtig verzoek uit de zaal: ‘Eva laat het vijgenblad eens vallen!’

Toen S.V. Bernardus verhuisde van de Groenendijk naar de Rhynenburch werd in een cabaretprogramma teruggekeken op het verleden en vooruit geblikt naar de toekomst. De teksten en muziek, die op elpee werden vastgelegd,  waren geschreven door de leden van de cabaretgroep The Freekickers.

Hij is een van de oprichters van Jongerensoos Pleyn ’68, waar ook met en later zonder Eva werd opgetreden. ‘De beatbandjes kwamen als paddenstoelen uit de grond, overal traden ze op, een rage man. Wij speelden eerst in de buurt, later door het hele land.’ Een ‘echte’ manager regelde de optredens. ‘Stoelinga heette de man, hij had ook Tee-Set, After Tea en The Row-Dy’s onder contract, die waren behoorlijk populair. Wij vingen 150 gulden per optreden, inclusief reiskosten. Daar houd je niets aan over. Toen een zaalhouder een keer met ons afrekende, bleek dat die Stoelinga 600 piek in zijn zak stak en ons een schijntje gaf. Dat was dus einde verhaal.’

Bart maakt nog steeds muziek. Als gitarist en zanger bij de ‘oude’ band. Dat gaat nog beter met zus Sanna, met wie hij een duo vormt. Sanna en Bart treden onder meer op voor senioren in verpleeg-, verzorgings- en bejaardenhuizen, en ook voor mensen met een verstandelijke beperking. De liedjes worden volop meegezongen. Vaak vals, maar hard.

Met zus Sanna vormt de gitaar spelende en zingende de Roo een duo, dat ontelbare bekende liedjes op het repertoire heeft staan. Er wordt opgetreden in bejaarden-, verpleeg- en verzorgingshuizen en voor mensen met een geestelijke of lichamelijke handicap. Altijd met succes.  ‘Zo bezorgen wij hen een gezellige middag.’  Minstens zo bijzonder is het dat de Roo na tien jaar terugtreedt als voorzitter en het stokje overdraagt aan Bert Meijer, uitgerekend in het jaar dat Bernardus 60 jaar bestaat, 2007. ‘Dat zou weer een feestjaar worden, met de nodige herhalingen van zetten,’ luidde zijn motivatie. ‘Organisatorisch stond de club als een huis. Nu was de tijd aangebroken dat een andere voorzitter zou aantreden, met nieuwe accenten.’

Wethouder P.J. van der Werf feliciteert aanvoerder Bart de Roo met het kampioenschap en de promotie naar de 4e klasse KNVB. Of de wethouder de traditionele bal en vlag als cadeau heeft meegenomen kan Bart zich niet herinneren.

En nu: 75 jaar Bernardus. Weer trekt een Feestcommissie (waarvan hij uiteraard ook deel uit maakt) alle registers open. De huidige zeshonderd leden kunnen rekenen op een week vol activiteiten. Natuurlijk met een feestavond, een afsluitend toernooi en speciale activiteiten voor de jeugd. Dat Hazerswoudenaren, niet-leden van de club, jong en oud de festiviteiten ook kunnen meevieren is vanzelfsprekend, dat kon bij eerdere jubilea ook. Dit jaar zal een Dorpsquiz voor het nodige spektakel zorgen.

Er moet een quizboek worden opgehaald met zo’n tweehonderd vragen en opdrachten die op zaterdagmiddag moeten worden beantwoord en uitgevoerd  door teams die uit minimaal tien personen bestaan. En het boek moet dan op die zaterdag(avond) weer worden ingeleverd. Op 21 mei wordt de quiz gehouden. Op de 28ste van die maand wordt de uitslag (tijdens een feestelijke  afsluiting) bekend gemaakt. ‘Er hebben zich al 22 teams aangemeld,’ vertelt Bart, ‘en de inschrijving is pas begonnen. Dat belooft wat.’

De mannen die onder trainer Henk Sira klinkende successen boekten. Staand v.l.n.r.: Henk Sira (trainer), Theo de Boer, Leo van Wetten, Aad Hoogervorst, Hans en Jan de Boer, Bert Meijer, Bart de Roo sr. (grensrechter); gehurkt v.l.n.r.: Gijsbert Spierenburg, Bart de Roo jr., Pim van Wetten, Aad van Kampen, Theo van Goozen, Gidi Speel, Paul de Boer.
In die door Bart de Roo verafschuwde oranje shirts en broekjes. Staand v.l.n.r.: Piet Valent (trainer), Sjaak Vriesekoop, Theo de Boer, Bert Meyer, Theo Schakenbos, Wim Kaptein, Ben de Roo, Nico Kaptein, Cor de Jong (elftalleider); gehurkt v.l.n.r.: Aad van Kampen, Theo van Goozen, Pim van Wetten, Bart de Roo, Anton en Frans de Boer.

De kop van dit interview ‘Je cluppie helpen hoeft niet voor niets, het schuift veel en het is nog belastingvrij ook’, vraagt om nadere uitleg. Bart de Roo veert op, natuurlijk kent hij zijn eigen uitspraak. ‘Het schuift wel zeventien goede dingen, zei ik en somde er maar een paar op: Het schuift dankbaarheid, het schuift het vinden van vrienden, het schuift een gevoel van trots, het schuift zoveel en als laatste: het is nog belastingvrij ook. Dat was een van de weinige keren dat ik mijn beroepstrots bij het voetbal liet blijken. Ik heb namelijk een mooie loopbaan bij de Belastingdienst gehad.’

2007 – 60 jarig bestaan. De gaande en komende man. Bart de Roo (links) en zijn opvolger als voorzitter Bert Meijer. Beide mannen zijn hun hele leven al betrokken bij S.V. Bernardus. Meijer: ‘Ik kan me nog goed herinneren dat ik op mijn fietsje naar hier naar toe reed. Voetbalclub Koudekerk was dichterbij, maar daar mocht je absoluut niet voetballen als katholiek.’

Soms is iets meer nodig om iemand als vrijwilliger over de streep te trekken. In zo’n geval heeft De Roo een prachtige en overtuigende reden paraat om ‘ja’ te zeggen: ‘Over twintig jaar zul je meer teleurgesteld zijn over dingen die je niet gedaan hebt dan over dingen die je wel gedaan hebt.’ De reactie luidt dan: ‘OK, Bart, ik doe het.’

Drie generaties De Roo. Pagina-groot bracht het weekblad Nieuwsweek een artikel over de familie De Roo. Niet De Roo die al tientallen jaren alles met Lugdunum te maken hebben, maar over De Roo van S.V. Bernardus. Hier staan van links naar rechts: Wim, Bart sr., Joost. Bart jr. torent er bovenuit.

Foto’s en knipsels: Archief Bart de Roo

Actuele foto’s: Riet de Roo – de Boer

Bronnen: 1947-1987 – Jubileum-uitgave S.V. Bernardus

1947–1997 – Zo bouwden wij de tribune van S.V. Bernardus

1947-2012 – Uitgave naar aanleiding van tentoonstelling 2011-2012

Uit de jubileumuitgave 40 jaar S.V. Bernardus 1947 – 1987. Het bestuur in 1987. V.l.n.r.: Theo Dickhoff (voorzitter kantine-commissie), Like van Beek (voorzitster damescommissie), Jan de Groot (algemeen penningmeester), Pim van Wetten (voorzitter beheercommissie), Ton Lucas (algemeen voorzitter), Bart de Roo (algemeen secretaris), Wil van der Ven (redactiecommissie), Jan van Goozen (voorzitter wedstrijd-technische en jeugdcommissie). Op de foto ontbreekt Sjaak Wortman (voorzitter evenementencommissie).
Bernardus-voorzitter Dick Straathof: ‘Niet zo moeilijk over Bart iets te zeggen. Hij is een zeer gewaardeerd persoon. Iedereen die met Bart in het verleden te maken heeft gehad, zal nooit negatief over hem praten. Of het nu trainers zijn die bij S.V. Bernardus zijn geweest of leden van de club. Ze zijn allemaal positief over Bart. Bart is een geliefd voorzitter geweest, een voorbeeld voor mij nu. Bart is nog steeds actief voor de club, op financieel gebied, achter  de bar en als organisator van de quiz. De steun van Bart en zijn commissie op financieel gebied is zeer vertrouwd voor ons als bestuur, maar ik ben wel van mening dat Bart alleen zoveel voor de club heeft betekend en nog betekent door zijn geweldige vrouw Riet, die zichzelf heeft weggecijferd voor onze mooie club.’
Het Bart de Roo-plein, een eerbetoon, mede te danken aan Riet, de vrouw van Bart. Zij heeft haar man in staat gesteld zoveel voor S.V. Bernardus te kunnen doen.

 

 

 

Laatste nieuws

Mede mogelijk gemaakt door

Voor de laatste updates!

Volg ons op social media!