Oude clubheld: Voetbaltalent en kampioenenmaker Simon van der Linden

Voetbaltalent en kampioenenmaker Simon van der Linden:

‘Als er nu gebeld wordt of ik een club wil helpen, sta ik vanavond al op het veld, ik ben nog zo gretig’

Mei 2010. Simon van der Linden neemt afscheid als trainer van Leidsche Boys. Twee elftallen met een ‘ratjetoe’ aan spelers kwamen binnen de lijnen. Voor Simon was er een rollator. Over humor gesproken. Op deze foto kijkt Simon naar de grond: ‘Op dat moment werd er een gebbetje met me uitgehaald.’

Op 21 mei 2010 kwam er een definitief einde aan de voetballoopbaan van Simon van der Linden. De ras-Leidenaar werd tijdens een ludieke onderlinge wedstrijd en de nodige biertjes daverend uitgeluid bij Leidsche Boys, de laatste club waar hij als trainer voor de nodige geschiedenis makende successen had gezorgd. Volgens kenners lag een carrière in het betaalde voetbal in het verschiet voor hem. Ook als trainer zou hij zich in het profvoetbal hebben kunnen onderscheiden. Beide gingen niet door, ze braken in de knop.

Dit schattige ventje is de latere voetballer/trainer Simon v/d Linden. Hij is 6 jaar, hij voetbalde liever dan dat hij op dit speelgoedscootertje rond reed.

Over het waarom van deze niet uitgekomen voorspellingen vertelt hij openhartig in zijn zonnige woning in het centrum van de Sleutelstad. Er zit geen gekwelde Sombermans tegenover de reporter van LeidenAmateurVoetbal. In tegendeel. De bijna 74-jarige Simon (‘Zeg maar Siem, hoor’) ziet er verrassend goed uit. Hij beschikt nog over een weelderige haardos, al zijn ze wel grijs/wit, heeft een afgetrainde body en in de bovenkamer is alles nog dik in orde.

Een statiefoto van de sympathieke voetballer/trainer Simon van der Linden. ‘Als jochie voetbalde ik de hele dag en daagde ik mijzelf uit het balletje steeds meer hoog te houden. Uiteindelijk werd 2000 keer mijn hoogste score.’

Van der Linden is net terug van zijn dagelijkse rondje op de racefiets. Ditmaal met het oog op het bezoek, kort gehouden, ‘slechts’ 55 kilometer. Siem praat vol vuur over het spelletje dat voetbal heet, heeft een fruitkistje naast zich staan, met daarin foto’s, boeken en knipsels, die zijn voetballeven kleurrijk uit de doeken doen. Hij pakt foto’s en grijpt knipsels een voor een, denkt bij elke foto en ieder knipsel een momentje na en gaat dan terug in de tijd en vertelt alsof het zich gisteren afspeelde. Ik kan het niet bijhouden, dat zeg ik en vraag het tempo enigszins terug te schroeven. Omdat Siem van het harmoniemodel is, knijpt hij zonder morren in de remmen.

Het nieuwe onderkomen van Leidsche Boys. Een plaatje van een complex. Nieuwe kleedkamers, twee velden met verlichting, een mooie serre. Het bestuur spreekt in het Leidsch Dagblad van een ‘paleisje’. Elk weekend werd er een feestje georganiseerd. De club heeft geen spijt van de verhuizing van de Boshuizerkade naar De Vliet.

Hij heeft bij verschillende clubs gevoetbald (‘Maar ik ben en blijf een Lugdunummer, daar ben ik begonnen’) en later trainingen gegeven. Uit zijn mond geen begin van een negatief geluid of wanklank over clubs, werkgevers,  technische staf of medespelers. Overal trad hij ambitieus aan en vertrok in de best denkbare vriendschap. Iedereen, maar dan ook iedereen is positief over zijn kennis van het voetbal, zijn inzichten, zijn visie.

‘Ik kan weer alles na de knie-operaties,’ bewijst Simon v/d Linden, die dagelijks een kilometer of 50 fietst. Zijn conditie is meer dan uitstekend.

Lugdunum – Roodenburg – LFC

De dames van De Sleutels die Siem ook jarenlang trainingen heeft gegeven, praatten hartverwarmend over hem en vonden hem een ‘snoepie’. Bep, al 52 jaar zijn trouwe metgezellin, volgt liefdevol het interview en onthult dat ze zich op 36-jarige leeftijd op dringend verzoek van een vriendin aansloot bij een dameselftal. ‘Omdat ze vrouwen tekort kwamen,’ vertelt ze. ‘Ik kon er geen hout van maar gelachen dat we hebben, dat wil je niet weten.’

Een ingelijste foto van het laatste team van Leidsche Boys, getraind door Simon van der Linden, voorzien van zijn uitspraken om de mannen optimaal te laten presteren.

‘Ik heb niet gehaald waartoe ik wel in staat werd geacht,’ vertelt de uitstekend geconserveerde 70-plusser. Hij had het in zich om ver te komen als voetballer. Trainer Aad Koren, die Simon enkele seizoenen bij VTL onder zijn hoede had, zegt: ‘Siem was een snelle en slimme voetballer, die in een oogwenk de mogelijkheden zag het vijandelijke doel onder vuur te nemen, vaak koppend.’ Koren gaat verder: ‘Siem behoorde tot de 10, pak ‘m beet 12 beste voetballers,  die Leiden heeft voortgebracht.

Als trainer vierde Simon van der Linden triomfen met de meiden van De Sleutels. Staande vlnr: Simon, Neel van Oosten, Brenda de Wit, Mariska van Oosten, Corinne Galjaard, Marjolein Duivesteijn, Linda Sasburg, Bram van Hal, Ap Veldhuis; Gehurkt vlnr: Tineke Bijleveld, Natasja Kruts, Daniëlle van Dort, Mariëlle Bavelaar, Angelique v/d Broek, Ingrid van Leeuwen, Natasja Sasburg, Bianca Vreeken.

Toen speelden Lugdunum, Roodenburg en LFC in de competitie tegen elkaar. Dat waren derby’s om je vingers bij af te likken.’  Dat is een recensie die er niet om liegt, van iemand die ook ‘aardig’ kon ballen. Er is nog iemand, die met recht en reden ‘iets’ over Siem kan zeggen, Dick Barnhoorn, met 39 jaar de langstzittende voorzitter uit de voetbalhistorie van Leiden: ‘Door Siem en alleen door Siem zijn de vrouwen van De Sleutels gepromoveerd naar de landelijke divisie. Door hem waren wij toonaangevend in Leiden en omstreken. Op zondag stond er minstens evenveel publiek bij de dames te kijken als op zaterdag bij de mannen. Hij had iets magisch over zich, iedereen liep een stapje harder voor en door hem. Siem kan met iedereen opschieten, wie de persoon ook was en deed, voor hem was iedereen gelijk.’

Helemaal rechts staat sponsor Ben v/d Hurk van Club ’70, dé uitgaansgelegenheid voor jong Leiden en omstreken. Achterste rij vlnr: Marjolein Duivesteijn, ?, Daniëlle van Dort (‘Helemaal uit Haastrecht, een beest in de goede zin van het woord’), Tineke Bijleveld, Shirley Barends, Mariska van Oosten, ?, ?; voorste rij vlnr, Naqib, Simon v/d Linden, ? (verzorgster), Esmeralda van Weeren, Ingrid van Leeuwen, Mariëlle Bavelaar (‘Scoorde veel, behoorde tot de Nederlandse’), Angelique v/d Broek, ?, Natasjah Kruts.

Knieën aan gruzelementen

Om er achter te komen waarom Van der Lindens actieradius beperkt bleef tot dit deel van het groene hart, gaat de hoofdrolspeler terug naar toen hij een jaar of 20 was. ’Wij stonden elk jaar op de camping, kenden iedereen, gezelligheid troef. Naast de regelmatige barbecue met biertjes werd er natuurlijk ook gevoetbald. Bij een van die fanatieke wedstrijdjes op een hotseknots veldje werd ik me toch onderuit geschopt, verschrikkelijk. Het was niet krrrak, maar krrrak, krrrak, krrrak. Mijn knieën lagen compleet aan gruzelementen, volkomen naar de Filistijnen, afschuwelijk. Ik wist toen niet hoeveel kruisbanden knieën hebben, ze waren allemaal aan gort. Zoiets wens ik niemand toe. Het is nooit, maar dan ook nooit meer goed gekomen.’

Een interessant krantenknipsel. Daarover zegt De Sleutels-voorzitter Dick Barnhoorn, de langst zittende 1ste man van een voetbalclub in Leiden en omstreken: ‘Nu zou ik dat niet meer zeggen. Er is in al die jaren veel veranderd wat betreft het betalen van spelers. Daar zouden we eens een boom over moeten opzetten.’

Maar je hebt tot je 45ste gevoetbald, hoe zit dat dan? ‘Zwachtels, ik zwachtelde mijn knieën in. Stoppen met voetballen, daar moest ik niet aan denken. Vraag niet hoe mijn knieën er na een wedstrijd uitzagen, ballonnen.’ Zijn pijngrens moet van olympische hoogte zijn geweest, want hoe lang een wedstrijd op het veld of in de zaal ook duurde, Siem ging tot het gaatje. De opdonder, opgelopen op de camping, heeft wel de nodige gevolgen gehad. Van der Linden was werkzaam als straatmaker bij Simon Visser. De goedbetaalde baan (‘Ik straatte zo’n 100 meter per dag’) moest vaarwel gezegd worden. Hoe verder? Goede raad was duur. Hij ging werken bij het legermuseum, daar hadden ze hem graag. Zo’n aardige, sociale gozer, die zijn handjes liet wapperen bij uiteenlopende klussen.

Toen het museum verhuisde naar Delft trad Siem in dienst van het CWI, het Centrum voor Werk en Inkomen, aan de ir. Driessenstraat in Leiden. Een totaal andere werkkring, waar hij zich moeiteloos aanpaste aan de totaal andere werkzaamheden. Mensen begeleiden, adviseren, helpen, administratie. Toen werd nog eens onderstreept dat Simon van der Linden flexibel is, sociaal en met uiteenlopende karakters schijnbaar moeiteloos kan omgaan. Eigenschappen, die je iedere trainer zou willen toewensen. Helaas, ze zijn schaars te vinden, die coaches, die zichzelf vaak zo belangrijk vinden. Tussen de talloze knipsels vind ik er een, waarvan de ‘kop’ raak gekozen is, helemaal in de roos: ‘Ik ken de kwaliteiten van ALLE SPELERS.’ Hij slaat zich niet op de borst, hij constateert een feit. Siem zegt daarmee de sterke punten van zijn spelers te kennen, en wat aandacht verdient, waar aan gewerkt moet worden. Oftewel, voetballers, completer maken, beter laten presteren.

Welkom in Woodlands Hospital

De knieën, hoe zit het met de knieën? De broekspijpen gaan omhoog en de röntgenfoto’s komen voor de dag. Links én rechts is een litteken van 10/12 centimeter nog duidelijk zichtbaar. Diverse dokters hebben zich in de loop der jaren over de kwetsuren gebogen, voerden operaties uit, die niet tot gewenste resultaten leidden. Ze stonden met de handen in het haar. Zelfs dokter Baayens, een autoriteit op het gebied van knieën, kwam er niet uit. Om te voorkomen dat Siem in een rolstoel terecht zou komen, werd besloten hem te laten opereren in het Woodlands Hospital in Darlington, in de buurt van het Engelse Newcastle.

In 2002 reisden Bep en Simon van der Linden af naar Engeland. In het Woodlands Ziekenhuis in Darlington (Newcastle) onderging hij een zware operatie aan beide knieën. De revalidatie duurde twee jaar.

Siem en Bep en nog een stel reisden af naar dit ziekenhuis waar dé specialisten op het gebied van kniegewrichten en kunstknieën voor een oplossing moesten zorgen. Vanaf die tijd geloven Siem en Bep in wonderen. De chirurgen met dokter Schüller aan het hoofd leverden een prestatie van formaat, waardoor Siem het geven van trainingen kon hervatten. Zijn voetballeven was gered. De eerste revalidatie in Engeland verliep voorspoedig. Bij het vertrek, met een pakket instructies hoe verder te handelen vertrok het Leidse echtpaar. Handen schuddend en thank you, thank you roepend.

Bep en Simon van der Linden, al meer dan 52 jaar getrouwd. Allebei zijn ze dol op voetbal

Vanaf toen was Siem dé trainer bij Leidsche Boys, met Bep bij alle wedstrijden aanwezig. Wat heerlijk dat Bep (meisjesnaam: Langerak) ook zo van voetballen hield en de verrichtingen van haar liefde en vader van de zoons Simon en Youri op waarde wist te schatten. In het Leidsch Dagblad stond te lezen: ‘Hij hield zo van in het veld staan, training geven en coachen bij wedstrijden. Het was altijd gezellig, ook al werd er verloren. Hij hield er de moed in, ook toen Leidsche Boys 21 wedstrijden achter elkaar had verloren.’ De laatste wedstrijd van het seizoen werd toch gewonnen. Iedereen zong ‘We gaan Europa in’.

Leidsche Boys verliest 21 wedstrijden op rij. De gezellige sfeer lijdt daar niet onder. ‘Dit heb ik nog nooit eerder meegemaakt in mijn carrière als trainer,’ zegt Simon v/d Linden. Op de slotdag van de competitie winnen de boys met 3-2 van Haagse Hout. Publiek en spelers lopen de polonaise en zingen ‘We gaan Europa in’, waarna iedereen aan het bier ging.

De loopbaan

Op welke leeftijd ging de naam van Siem bewonderend door voetbalminnend Leiden? ‘Ik zal een jaar of 16/17 zijn geweest toen ik mijn debuut in het eerste van Lugdunum maakte. Met jongens als Koos van Es (die later overstapte naar Roodenburg) en Izak Klinkhamer, die toen al furore maakten.’ Op doel stond Gerard Dubbeldeman en Henk de Cler jr. als goed presterende buitenspeler. ‘Henk de Cler,’ klinkt het enthousiast, de broer van Tim die nu ook in de horeca van zich doet spreken als één van de eigenaren van ’t Koetshuis De Burcht. ‘Om de strijd met Henk aan te gaan, moest je wel over een zekere moed beschikken. Henk stond z’n mannetje, klein, breed, stevig, hij schuwde het duel niet.’

De A-junioren van VTL waren ingedeeld bij QUICK BOYS (‘Niet bij de A’s, hoor’). Staand vlnr: ? (verzorger), Meindert v/d Kaaij (‘Kreeg na een paar minuten al een schop voor zijn hoofd en viel uit’), Pieter de Romijn, Willem van Gameren, ?, Frank Bousie, Fred van Haarlem, Jan Heshusius, ?, de nog jonge Simon v/d Linden; gehurkt vlnr: Jan de Zwijger, ?, Aad Meurs, ?, Ton de Jong, Henk Gijsman.

In de wedstrijdverslagen van het Leidsch Dagblad wordt Siem ‘een complete voetballer’ genoemd, hij is snel en weet vaak koppend een wedstrijd in het voordeel van de Kikkers te beslissen. Een liefhebber is Siem. Om zijn partij mee te blazen, moest veel wijken. Uitgebreid stappen? Vergeet het maar! Na een weer stevige pot moest hij rustig aandoen, vanwege die knieën. Het is al veel gezegd: in de periode dat Van der Linden in het veld zijn kunsten vertoonde, stonden er duizenden supporters langs de lijn. ‘Dat kan men zich niet voorstellen, nu komt een handjevol mensen naar wedstrijden kijken.’

De Sleutels. Onder anderen: verzorger Willem Kool (middelste rij, 4e van rechts), Peter Boot (middelste rij, uiterst rechts), Henk Buyn (achterste rij, 2e van rechts), doelman John Erades (middelste rij, 4e van links). Voorste rij, uiterst links: Dick Barnhoorn (voorzitter).‘In die tijd kwamen er nogal veel spelers over van Roodenburg,’ volgens Simon v/d Linden (middelste rij, 2e van rechts).

Trainersdiploma

Overgehaald door vrienden vertrok de publiekslieveling op zijn 18de van Lugdunum naar VTL. Of dat toen voor veel commotie zorgde, kan hij zich niet herinneren. Wat hij wel weet, is dat Koos van Es ook overstapte naar VTL, om later voor Roodenburg te gaan spelen, Dick Moen en Dick Schouten. ‘Bij VTL stond Aad Koren voor de groep, een heel prettige man, met veel verstand van voetballen, die als geen ander wist hoe ons  te motiveren. Met hem werden we ook kampioen in het seizoen 1973/1974.’

De kampioenen van VTL, seizoen 1975-1976. Vlnr: ? (verzorger), Bram Verkuylen, Wim Meskers, ? (verzorgster), Dick Moen, Simon v/d Linden, André Hansen, Vic Boutier, Wim Kamping (keeper), Jan Heshusius, Piet v/d Zeeuw, Dick Verbrugge, Ab Kolkman, Rob van Ginkel, Dick Schouten, Cees Montagne, Aad Koren (trainer), Willem Smit (grensrechter).

Siem kende Koren al van diens tijd bij UVS. Toen speelde Aad met mannen als Wijnand Sloos, Bart Lardee, Jan Leget, Leo Holl, Gerard Désar, Sjoerd Teske en nog meer van die klasbakken. ‘Weet je, dat wij met VTL naar de wedstrijd UVS-DCG zijn geweest? Dat was in 1968 en het ging  om het landskampioenschap. Het gevecht vond plaats bij RCH in Heemstede, 22.000 mensen langs de lijn. UVS verloor schlemielig met 2-1. We gingen er met bussen naar toe. Trots als we, nota bene van een andere club, waren dat het Leidse UVS zo ver was gekomen. Zo’n elftal als toen heeft UVS niet meer voortgebracht.’

Omdat Van der Linden door wilde in het voetbal, ging hij op trainerscursus bij de KNVB, met Wally van Schooten en Ruud de Groot als docenten. Bij ROAC moest hij examen doen. Met vlag en wimpel behaalde hij het felbegeerde diploma. Toen ging het snel als trainer/coach. Bij VTL volgde hij Aad Koren op,  trainde vervolgens als assistent de B-selectie bij RCL, Leo Holl trainde het vlaggenschip. Na een seizoen Unitas, streek hij neer bij De Sleutels (de jeugd, heren en dames, 17 jaar in totaal), en tenslotte  het seizoen 2001/2002 de Lugdunum A-junioren. Toen moest er echt ingegrepen worden. Met zwachtels,  tapes en andere spullen moesten de knieën worden ingekapseld. Maar het ging niet langer. Siem moest onder het mes, dus volgden in 2002 de ingrijpende knieoperaties in Engeland.

Simon v/d Linden behaalde het felbegeerde trainersdiploma. Wally van Schooten en Ruud de Groot waren zijn KNVB-docenten. Op maandagavond theorie en op zaterdagmorgen praktijk. Beide bij ROAC.

De revalidatie duurde twee jaar! ‘Ik kon weer lopen, stevig doorstappen, ik hunkerde naar de geur van het gras, ik wilde weer met jonge gasten werken.’ Dat gebeurde. Om in 2010 het trainerschap neer te leggen, wedstrijdjes te  gaan bezoeken en zich toe te leggen op een nieuwe sport: wielrennen. Siem vertelt graag over zijn dagelijkse ritjes, veel met zijn vriend-voor-het-leven André Hansen, die jarenlang bij UVS voetbalde. Bijna elke dag een kilometertje of 50, niet op maandag want dan passen Bep en Siem op hun kleinzoon Kai. De grootste prestatie op de fiets? Zonder aarzeling: ‘De ronde van het IJsselmeer, 368 kilometer.’ Hij let op mijn reactie, ik val achterover.

Op de bank met Simon v/d Linden, eindeloos praten over zijn lange loopbaan als voetballer (veld en zaal) en trainer. ‘Ik ben nog gretig, wil zo weer de wei in.’

Tapijtenlegger Fer van Duuren

Vreemd genoeg presteerde Siem in de zaal nog beter dan op de groene mat. ‘Een grote is hij,’ schreef Jaap Visser in zijn column in het Leidsch Dagblad. Je zou zeggen: zaal, betonnen vloer, kleiner veld, draaien, keren, techniek vereist. Hoe zat dat? Daar gaat Siem even recht voor zitten: ‘Ik begon als zaalvoetballer op verzoek van Fer van Duuren, hij vroeg of ik een keertje kon invallen bij De Tegelhandel. Ik had weleens wat wedstrijdjes gezien, maar vond er eigenlijk geen moer aan. Maar toen ik het eenmaal zelf ging doen, was ik meteen verkocht.’

Op het voetbalveld bleek Simon van der Linden al een smaakmaker. Als zaalvoetballer toonde hij zich bikkelhard, ging hij avonturen aan en zorgde voor rijen dik publiek. Hier speelt hij met LDWS tegen Stormvogers. Achter Siem is Koos van Es nog zichtbaar, met rechts Ger de Roode, de doelman is Kees v/d Steen. Let op de rechter ingezwachtelde knie van Simon.

Van der Linden kwam binnen de lijnen voor De Tegelhandel, Swift, ’t Winkeltje en LDWS. Hij glimlacht. Waarom? ‘Fer van Duuren heeft veel betekend voor voetbalclubs, hij trok zo makkelijk de knip. Jammer dat hij zo jong is gestorven. Weet jij hoe hij zichzelf noemde? Nee? ‘De langzaamste tapijtlegger van Leiden’. Geinig hoor.’ Bij Swift had hij medespelers met namen die nu nog garant staan voor hun hoogstandjes, Hans van der Starp, Pietje Gübler. Bij LDWS: Jan Krijgsman, Leo de Jong en Cockie Slingerland. In de Groenoordhallen stond het vier, vijf rijen rijk met publiek.

Met dit team, gesponsord door lijstenmakerij Daleman, maakte Simon zijn entree in het zaalvoetbal. St.vlnr: Ed van Lierop (leider), Simon v/d Linden, Arno Pronk, Joost van Iterson, Cor van Oosten, Lodewijk Daleman; gehurkt vlnr: Klaas Dekker, Peter Bekooij, Afrin van Es.

‘Er werd leuk gespeeld, aanvallend. In tegenstelling tot later. Toen werd er behoudender gespeeld. Balletje breed, balletje terug, eindeloos geschuif. ‘Het was dan niet vreemd dat de belangstelling voor het zaalvoetbal terugliep.’ Zelf stopte Siem in de zaal bij De Sleutels na drie keer promotie. Eenmaal in de eerste klasse werd hij van alle kanten voorbij gelopen, hét moment om de zaal vaarwel te zeggen. ‘Ik heb ook nog eens tegen Pieters Graafland, Van Kerkum en Beertje Kreijermaat gespeeld. Ook moet ik je vertellen dat Bas Wallaard, Joop de Kubber en Joop de Wolf ons getraind hebben. Dat zijn hele andere verhalen, daar moet je maar eens een keer voor terugkomen.’ Wil je nog water? vraagt de gastheer. Hij staat op, loopt naar de keuken en zegt: ‘In mijn hele loopbaan zat ik nooit op de bank. Dat is maar goed ook, ik zou gek geworden zijn.’

Toen Simon van der Linden in 2010 afscheid nam van Leidsche Boys werd er een met bier besprenkeld feest georganiseerd. Twee teams met oud en nieuw door elkaar speelden een ‘wereldwedstrijd’, gewonnen met 8-2 door het elftal van Simon. Hij kreeg een album aangeboden, boordevol foto’s, met groeten en wensen. ‘Het was erg emotioneel allemaal,’ herinnert hij zich.

En dan komen de herinneringen los over uitgaan in de Vigolo Bar, dansen in ’t Zeepaardje, altijd zo’n plezier gehad, zegt hij. Trouwens nog steeds. Bep mag graag naar musicals gaan, laatst nog naar Tina Turner in het Beatrix Theater in Utrecht. Siem kijkt dan voetbal op de televisie. ‘Dat doe ik graag en veel,’ zegt hij, het klinkt overbodig. ‘Ik zie graag mooi voetbal, ook uit het buitenland. Dan herken je me niet, ik leef enorm mee.’ Let op, voetbalclubs in Leiden en omstreken, hoor wat Siem van der Linden zegt: ‘Wanneer er nu gebeld wordt of ik een club kan helpen, sta ik vanavond op het veld. Ik ben nog net zo gretig als in mijn beste tijd.’

Bep en Simon van der Linden, al meer dan 52 jaar samen, en heel gelukkig, bekijken de röntgenfoto’s die in 2002 in het Engelse ziekenhuis werden gemaakt.

Foto’s: Collectie Simon v/d Linden, archief Dick Barnhoorn e.a.

Actuele foto’s: Elly Bavelaar

Simon v/d Linden: ‘Als ventje van 17 speelde ik tijdens het Zilveren Molen Toernooi van LFC, in het eerste van Lugdunum tegen Ajax-3, De Zwarte Schapen met Hans Boskamp, en Quick Boys. In het begin beefde ik als een riet. Gelukkig was dat snel voorbij. Er kwamen duizenden mensen op dat toernooi af. Gouden tijden, Cees.’

.

Begeleiders van de jeugd van De Sleutels. Staand vlnr: Bert Montagne, Ed van Lierop, Paul Schlagwein, Simon v/d Linden (‘Ik moest weer eens een geintje maken’); gehurkt vlnr: Jan Schreuder (speelde ook bij UVS, beheerde de kantine van De Sleutels), Wim Zwagers, Peter van Hooven, Ab v/d Linden.
Selectiespelers en de A-jeugd van De Sleutels kwam terug van een paar, altijd te veel, rondjes hardlopen. Simon v/d Linden werd in de plomp gegooid en kwam – lachend – er bemodderd – uit.
Weer bloemen voor de mannen van trainer Aad Koren (vooraan, met sjaal). Op de foto onder meer: Steef Pattiapon, Bram Verkuylen, Piet v/d Zeeuw, Fred van Haarlem, Dick Verbrugge, Ben Schuchard, Dick Moen, Ted van Berkel, Piet Smit (voorzitter), Vic Boutier (die bij Feyenoord heeft proef gespeeld). Siem is afwezig vanwege knieproblemen.
Een bijzondere foto uit 1992. Fons Groenendijk en Glenn Helder proberen Youri van der Linden te sussen. Het ventje huilt, heeft in zijn broek gepoept en wil verschoond worden. Dat deed pa Simon in de bestuurskamer.
Volgens Simon van der Linden misschien wel het sterkste team ooit van VTL. St.vlnr: Wim Meskers, André Hansen, Bram Verkuylen, Piet Verbrugge, Wim Kemping, Simon v/d Linden, Aad Koren (trainer); gehurkt vlnr: Rob van Ginkel, Vic Boutier, Cees Montagne, Jan Heshusius, Ab Kolkman.
Een certificaat van de KNVB. Simon v/d Linden voldeed aan de eisen om het damesvoetbal op een hoger plan te brengen.

Laatste nieuws

Mede mogelijk gemaakt door

Voor de laatste updates!

Volg ons op social media!