Mijn vader zet anderen al decennia lang in de schijnwerpers. Duizenden interviews werden op papier gezet en het aantal artikelen van zijn hand is ontelbaar. Vandaag is pa jarig en is er met tachtig jaar een mijlpaal bereikt. De hoogste tijd om de schijnwerpers op hem te zetten. Niet dat hij dat wil of wenst, maar dit keer heeft hij niet de regie.
Vier weken na mijn geboorte (op 5 april) ben ik verkast. Van Libanon, Beiroet naar Nederland. Mijn vader Cees en moeder Els adopteerden mij en gaven mij een kansrijk leven. Zij hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben. Vanaf dag 1 zijn zij open en eerlijk naar mij geweest en altijd recht door zee. Niet altijd leuk natuurlijk, maar het heeft mij gevormd en ik heb een grenzeloze waardering gekregen voor deze lieverds.
Adoptie ging in die tijd heel anders dan nu overigens. Via een van de betere vrienden van mijn vader werd een spoedprocedure op touw gezet om mij weg te krijgen uit Libanon. Het ging lichamelijk niet goed met mij en ik zat zwaar onder gewicht. Er is toen onderhands wat geregeld met dokter Tegelaar. Dat had geen dag langer moeten duren want anders was ik er niet meer geweest.
In Libanon was een burgeroorlog gaande in die tijd. Daar was ik me gezien mijn leeftijd niet van bewust, maar dat kwartje is later hard gevallen. Ik had graag opgegroeid met mijn biologische ouders, maar dat was geen haalbare kaart. Cees en Els namen mij op als ware ik hun eigen kind. Dat voelde al snel zo en ik ben er altijd trots op geweest door hen te zijn opgevoed (en soms nog).
Ik ben opgegroeid in een blanke wijk in Leiderdorp. Van meet af aan nam mijn vader een prominente rol op zich. Hij runde MMM (Monty Magazine Muziekparade) in combinatie met kauwgomplaatjes. Een ieder kent die plakplaatjes nog wel. Als hij dan terugkwam van een beurs uit Parijs was hij de gulle gever op mijn school en naar mijn vriendjes toe. In de tussentijd was mijn lieve zus Femke ook geadopteerd. In Libanon heerste er nog steeds oorlog. Er gold een avondklok en het was en bleef daar onveilig. Je moest daar letterlijk rennen voor je leven.
Als klein manneke was ik altijd al aan het voetballen buiten en al snel werd ik lid gemaakt bij RCL. Ondanks zijn drukke werkzaamheden werd mijn pa jeugdleider. Het was eigenlijk niet te combineren, maar mijn vader was en is een doener. Geen woorden, maar daden. Hij had en dat heeft hij nog steeds het vermogen om met iedereen om te gaan en het beste met eenieder voor te hebben. Uit welk milieu dan ook. Dat speelde nooit een rol voor hem. Hij was tegen iedereen lief. Nou ja, bijna iedereen. Ik moest het nog wel eens ontgelden. Dat was wel eens moeilijk, maar hij prikkelde mij graag. Ik ben daar ook groot van geworden. Mijn moeder had er soms wel moeite mee. Ze vroeg Cees voortaan maar thuis te blijven, want voor mij was er zo geen aardigheid meer aan op de voetbal. Hij had een soort arendsoog op mij en daar moest ik maar mee zien om te gaan.
Uit die tijd kan ik me herinneren dat we een keer uit moesten spelen bij ROAC. Er waren geen auto’s beschikbaar om daar te komen. Mijn pa zag het niet als een probleem, het was een uitdaging. De Audi waarin hij destijds reed, werd volgepropt en zo konden we alsnog daar een wedstrijdje spelen. Het was misschien niet verantwoord, of beter helemaal niet, maar mijn pa gaf nu eenmaal nooit op en zocht altijd naar oplossingen.
Ik weet nog dat hij mij meenam naar een wedstrijd van Ajax, toen nog in De Meer. De Koemannetjes en Joop Gall speelden toen onder meer bij de noorderlingen. Ik was voor Ajax en mijn pa voor PSV. Ajax stond kort voor tijd met 5-3 voor. Uiteindelijk werd het 5-5. Mijn pa: ,,Je kunt nu eenmaal niet alles winnen in het leven.” Dat vond ik niet echt een leuke opmerking haha. Zo hadden we zelfs een keer ruzie. Ik was een jaar of twaalf. De aanleiding daarvan weet ik niet meer, maar we zaten drie rijen van elkaar af. Iets stond mij in elk geval niet aan. Er werd die dag geen woord gewisseld. Pa deed alles voor mij, maar hij kon streng en direct zijn. We zijn eigenlijk best wel koppig allebei. Jaren later gaf hij mij aan dat die middag hem veel pijn had gedaan. Dat is toch mooi?
In mijn jeugd werd ik ook fan van Manchester United. Hij had een zakelijke relatie in Israël en daar heeft hij een keer een sjaal gekocht van de Engelse club. Ik was zo groots als een aap. En mijn vader kwam een keer thuis met een shirt van het nationale elftal van Denemarken. Een prachtig tenue was dat. Ook kreeg ik een gesigneerde bal met een handtekening van Michel Platini daarop. Mijn pa regelde zoveel en mensenlief wat was ik blij met die spullen. Ik nam voetbal relikwieën vaak mee naar school en kreeg wel eens te horen ‘daar heb je dat verwende ventje weer’. Dat had ik zelf niet zo in de gaten, maar dat besef is later wel gekomen. Ik stond mezelf daar niet op voor hoor want zo steek ik niet in elkaar. Een en ander gaf mij aan dat mijn ouders altijd het beste met mij voor hadden. Dat is nog steeds zo, laat dat duidelijk zijn.
Op mijn eerste schoolkamp had ik heimwee. Om er toch doorheen te komen, ging mijn vader mee. Dat was niet echt zijn ding, maar mijn ouders wilden geen leed voor mij. We sliepen in koeienstallen. Voor mijn vader was dat enorm afzien, maar hij had het allemaal voor mij over. Een jaar later, op de middelbare school inmiddels, ging ik weer op kamp. Slapen daar voor mij ging het niet worden. Ik wilde terug naar huis en liep weg. Helaas verdwaalde ik ergens in de duinen. Uiteindelijk heb ik ergens aangebeld en vervolgens werd ik opgehaald door mijn pa.
Terug naar het voetbal. Totdat ik 15 jaar was, heeft mijn pa nog wedstrijden van mij gevlagd. Hij was toen geen jeugdleider meer. Maar zijn betrokkenheid was nog steeds ongemeen groot. Zo herinner ik mij een wedstrijd bij het toenmalige SVLV. 5-2 achter. We scoorden vlak voor tijd alsnog de 5-5. De emoties maakten zich meester van mijn vader. Dat was in de tijd van Theo Hogervorst. Mijn pa zoende hem, zo blij was hij met het resultaat. Een moment die mij altijd is bijgebleven, want zo zag ik hem niet vaak. Naarmate ik verder opgroeide werd het voor mijn pa minder leuk om er nog altijd bij te zijn op de voetbalvelden.
Mijn pa is open naar iedereen, maar zelf nogal gesloten. Emoties worden niet vaak getoond. Of het bestaat niet. Met mijn lieve moeder werd er meer gesproken over emoties. Pa kwam uit een gezin van elf waarvan er op jonge leeftijd twee overleden zijn. Zijn vader stierf ook vroeg en daardoor had zijn moeder de zorg over negen kinderen. Ga er maar aan staan.
Ondertussen bleef pa een bezige bij. Het is zijn benzine. Hij schreef voor uiteenlopende kranten en was altijd onderweg. Voor ‘Het op Zondag’, een kerkblad, Tamarco en het Leids Nieuwsblad deed hij zijn ding. En nog veel meer. Hij bleef altijd de uitdaging zoeken en dat is nu hij op leeftijd is nog steeds niet anders. Pa en ma zijn gek op elkaar. Altijd geweest en nu genieten ze nog steeds met volle teugen van elkaar. Toch is mijn pa graag de deur uit. Hij moet wat om handen hebben. Voor mijn moeder niet altijd makkelijk, maar zij heeft hem altijd de ruimte gegeven.
Vroeger liepen we met het gezin wel eens op zaterdagmiddag over de Haarlemmerstraat. Dat duurde uren. Mijn pa kent zoveel mensen en om de haverklap stonden we stil. En hij maar kleppen. Het was ook nog niet eens eenrichtingsverkeer, want veel mensen in het Leidse kennen hem ook goed. Soms werden we er wel gek van. Al die aandacht. Ook voor daklozen heeft hij altijd een warm woord over gehad. Niemand is een vijand van hem. Ik heb daar veel van geleerd en sta ook zo vriendelijk en behulpzaam mogelijk in het leven. Wel toon ik meer emoties, maar dat heeft ongetwijfeld ook te maken met het land waar ik geboren ben.
Mijn pa is nooit van de vakanties geweest. Hij vond dat hij genoeg heeft gereisd. Voor mijn moeder niet leuk, maar daar heeft altijd tegenover gestaan dat ze regelmatig uit eten gingen. Lekker voedsel, een wijntje erbij en ze hadden het heerlijk met elkaar.
Ook was en is er nog steeds altijd tijd voor zijn dierbaren kleinkinderen Noah (14) en Loïs (9). Niets is hem teveel, wandelen, strand, bos, zwemlessen, speeltuin en uiteten zijn zomaar een greep uit hun vertier.
Al jaren schrijft pa ook de ‘Oude clubhelden’ voor Leidenamateurvoetbal.nl. Al ruim meer dan 100 ‘oude knarren’ werden aan de tand gevoeld. Dan was hij een hele middag weg om iemand te spreken. Fotoboeken erbij, krantenknipsels en maar babbelen. Daarna naar huis en alles uitwerken. Ik geloof dat ik niet half weet hoeveel werk hij nog verricht. En dan ben je dus nu tachtig geworden. Ik ben enorm trots op hem. Veel mensen weten niet dat hij mijn pa is, maar komen daar gaandeweg achter. Ik krijg dan altijd leuke en warme reacties. ‘Wat een topkerel. ‘Een charmante persoonlijkheid’ en ga zo maar door. En het klopt. Ik voel wel eens dat ik mij altijd moet waarmaken omdat ik zijn zoon ben. Hij staat nog steeds hoog aangeschreven en ik heb daar wel eens tegen op moeten boksen. Maar goed, ik doe het weer op mijn manier. Maar mensenlief, wat heb ik veel van hem geleerd. Daar ben ik hem dankbaar voor. Maar laat ik vooral stellen dat dit alles is mogelijk gemaakt door mijn moeder. Zij heeft zichzelf altijd weggecijferd, maar is zo belangrijk geweest voor mijn zus en mij. Zij was de grote kracht achter de successen van mijn pa. Wat ben ik blij dat ik ooit door hen ben opgenomen. Ik ben zeldzaam trots op deze mensen. Mag ik toch wel even laten weten?
Remco Mentink
 (1).jpg)
