Hij was 38 jaar voetbalvoorzitter, eerst van De Sleutels en later van de Groene Hart Combinatie (GHC), een samengaan van De Sleutels en VCL. Dick Barnhoorn. Wie denkt dat hij in ruste is heeft het mis. De 71-jarige voormalige clubbestuurder is nog druk. Hij wandelt en fietst veel met zijn Mia, met wie hij 50 jaar geleden een contract voor het leven sloot. Verder is Dick een trouw bezoeker van voetbalwedstrijden waar hij de nodige bestuurders en spelers van de eigen en andere verenigingen ontmoet en het meteen over De Sleutels en GHC gaat (,,Weet je nog, Dick?”). Ook bereidt Barnhoorn een come-back voor! Vanuit de ‘Duin- en Bollenstreek’ is het verzoek gekomen ‘iets’ voor een zaterdagclub te gaan doen. Wat? Blijf lezen!
Maar eerst wil Dick Barnhoorn vooral op gepaste wijze het GHC-boek dicht kunnen slaan. Twee jaar na de opheffing van de fusieclub, is er nog een financieel ‘dingetje’ af te ronden. Het gaat om een bedrag van 200.000 euro. De oplossing is eenvoudig, weet Dick: ,,Wanneer de gemeente bereid is naar een financiële oplossing te zoeken, willen wij heus wel water bij de wijn doen. Dan reiken we elkaar de hand en de zaak is opgelost.” En: ,,Wanneer de gemeente 50 miljoen euro kan uittrekken voor een zwembad, een schaatshal en een nieuwe sporthal, is er met enige creativiteit financiële ruimte te maken voor die 2 ton. De sponsors van toen hebben daar recht op.” Zoals gezegd: Blijf lezen!
Eldorado
Wie erin geslaagd is zonder kleerscheuren of erger de gezellig ingerichte bovenwoning van Dick en Mia Barnhoorn te bereiken, heeft goed naar de gastheer geluisterd en zijn adviezen (,,De trap is nogal steil, kijk in hemelsnaam uit, anders ga je op je plaat”) heeft opgevolgd, komt in een eldorado voor voetballiefhebbers. De hal is behangen met tientallen foto’s, waarop Dick en ook zijn Mia prijken en pronken met coryfeeën van voornamelijk Feyenoord, met Wim van Hanegem (,,Hij is mijn idool”) voorop. Op ooghoogte de ingelijste Koninklijke onderscheiding (,,Het heeft Hare Majesteit behaagd….”). De oogappels dochter Miranda en de kleinzonen komen eveneens volop in beeld, ook in de knusse huiskamer en smaakvolle slaapkamer. Dick is een lezer, zo blijkt uit de stapels koffietafelboeken over Nederlandse topvoetballers die bekend zijn tot in de uithoeken van de wereld. Zo’n entree is smullen geblazen en biedt stof voor een interview van vele, vele uren.
Voogdijraad
De verslaggever van Leidenamateurvoetbal gaat bij voorkeur chronologisch aan de slag en wordt direct gegrepen door het verhaal van Dick. Geboren in Scheveningen, op 3-jarige leeftijd scheiden de ouders, de peuter wordt onder voogdij geplaatst. Het ventje wordt 2 jaar opgevangen in een tehuis, om op 5-jarige leeftijd ondergebracht te worden in een kindertehuis in Voorschoten. Daar verblijft hij 10 jaar, het regime is er streng. Bijna alle kinderen krijgen ouders, buren of familie op bezoek, Dick niet. Zijn gescheiden ouders laten zich niet zien.
De belangrijkste jaren van de latere voetbalvoorzitter verlopen dus niet rimpelloos. Een onbezorgde jeugd heeft hij niet gekend. Het mag een wonder heten dat Dick, die inmiddels meer dan 45 jaar in Leiden woont, zo uitgebalanceerd in het leven staat. Ogenschijnlijk heeft hij geen trauma opgelopen van het gemis van een gezinsleven, vol veiligheid en geborgenheid, in een straat met vriendjes (,,Ik wist niet anders”).
De ‘dik’ 70-jarige die oogt als een begin 60-er, kijkt liefdevol naar Mia, met wie hij – en tal van anderen – in juni het Gouden Huwelijksfeest gaat vieren. Mia is heel belangrijk geweest in Dicks leven. De puber wordt, na een verblijf bij het pleeggezin Nieuwenburg in de Beatrixstraat, met toestemming van de Voogdijraad opgenomen in Mia’s familie.
Hij is niet lui, wil de handen uit de mouwen steken en metselaar worden. De opleiding aan de Ambachtschool op Haagweg 4 verloopt succesvol. Het duurt niet lang of Dick wordt ‘opper’ en verdient zo’n 60 gulden per week, een kapitaal voor die tijd en zijn leeftijd. Voor de kleine klussen rijdt hij op een bakfiets met daarop specie en stenen door de stad.
Anekdote: ,,Ik rijd op een gegeven moment met de bakfiets op de brug van de Hoogstraat, ik maak een verkeerde manoeuvre en knal tegen een winkelruit van V&D. Aan gort.” Een andere mooie anekdote: ,,Mevrouw Nieuwenburg was schoonmaakster in het tehuis waar ik woonde, een schat van een mens. Zij vond mij wel aardig. Hoe ik dat merkte? Er lagen geregeld Mars- en Nutsrepen onder mijn kussen. Zij had die daar neergelegd. Mevrouw Nieuwenburg zorgde ervoor dat ik eerder dan mijn 18e uit het kinderhuis kon vertrekken.”
Dick kan niet opschieten met pleegvader Nieuwenburg en dreigt door de Voogdijraad naar een gesticht bij Nijmegen te worden verplaatst. Mia’s familie weet dat te voorkomen. Hij komt in huis bij de familie Boot aan de Zuidsingel en moet alleen op een kamer slapen, niet bij hun kinderen. Die eis vindt hij nog steeds vreemd: ,,In Voorschoten lagen we met tientallen op zaal.”
Hij blijft niet werkzaam in de bouw. Om te voorkomen dat hij voortijdig met hevige rugklachten het arbeidsproces moet verlaten, stapt hij over naar het GAK. Daar werkt hij meer dan een kwart eeuw als de man die het nodige onderhoud tijdig signaleert en uitvoert.
Dickie’s kluppie
Voetballen, daar houdt hij van. Feyenoord is zijn ‘kluppie’, zoals hij later ook De Sleutels en GHC kozend ‘mijn kluppie’ zal blijven noemen. Hij opent er deuren mee.
Tijdens zijn verblijf in het tehuis in Voorschoten speelt Dick bij Rouwkoop, iedereen gaat met knikkende knieën naar deze club, daar komt geen tegenstander ongeschonden uit de strijd. ,,Daarom werd Rouwkoop Rauskoop genoemd”, herinnert hij zich met een glimlach. Hij is er een betrouwbare doelman. Zoals hij dat later ook bij De Sleutels zal zijn. Een ernstige knieblessure maakt een voortijdig einde aan een carrière die er zo veelbelovend uitziet.
Terwijl Mia thee serveert in een beker met het logo van De Sleutels, zit Dick duidelijk op zijn praatstoel. Vanaf zijn 16de speelt Dick bij De Sleutels, Cock Ernst is er zijn trainer, die voor ‘eigen jodium, pleisters en een waterzak’ moet zorgen.
Bij De Sleutels maakt Dick kennis met Frans van der Berg, de legendarische voorzitter. Hij ziet hem op zaterdag de lijnen trekken en vraagt: ,,U bent voorzitter, is er niet iemand die dat werk kan doen?” Van der Berg antwoordt ontkennend. Voor Dick aanleiding om als vrijwilliger aan de slag te gaan: hij kalkt de lijnen.
Dan gaat het snel: Doelman Dick wordt gekleed door Mia, zij zorgt voor drie totaal verschillende tenues, geel/zwart, groen/wit en rood/wit. IJdele Dick wil er als zijn grote voorbeeld Eddy Pieters Graafland uitzien. De bepaald niet lange keeper die Dick is, is niet bang, werpt zich met ware doodsverachting op de bal en wordt gewaardeerd om zijn timing en reflexen. Hij treedt toe tot het bestuur van De Sleutels, wordt vice-voorzitter en vervolgens voorzitter.
Stuurmanskunst
Dick verstaat de kunst met mensen van uiteenlopende pluimage om te gaan en het beste uit hen te halen. Dat komt door zijn positieve op- en instelling en liefde voor het spelletje en de club. ,,Weet je, ik omringde me graag met bestuursleden die tegengas geven. Daarmee kom je tot de beste besluiten.” Hij noemt een voorzitter een ‘kapitein’, de vereniging het ‘schip’. Er wordt ‘stuurmanskunst’ gevraagd om het schip door de woelige branding veilig in de haven te laveren.
,,Het is niet altijd eenvoudig een club te leiden en het iedereen naar de zin te maken”, weet hij. ,,Je hebt met verschillende karakters te maken.” In de tehuizen waar hij verbleef, leerde Dick dat discipline belangrijk is, afspraak ook afspraak is en loyaliteit en eerlijkheid hoog in het vaandel horen te staan. ,,Zo heb ik mij later altijd opgesteld”, wil hij genoteerd zien.
Bij De Sleutels draagt Dick diverse petten. Hij is de preses, gaat samen met Trudy Hamerling en Peter Boot op pad om de club te promoten, te vertegenwoordigen en sponsors aan te trekken. Dat laatste lukt wonderwel. Bij De Sleutels staan op het hoogtepunt 160 borden rond het veld. Dat is ongekend. De sponsors krijgen allemaal aandacht. In de kantine (,,De levensader”), op de website en tijdens sponsoravonden. Daar maken ze kennis met bekende sprekers, zoals Kees Jansma, Frans Derksen en Dick Jol.
Dan bekent hij: ,,Bij De Sleutels heb ik mijn mooiste tijd gehad. Mia trouwens ook, zij heeft heel veel jaren achter de bar gewerkt.” Hij mijmert over de beroemde feestavonden, quiz- en sponsoravonden. Als er even iets is, wordt er een feestje van gemaakt, met levende muziek. Het voetballeven bij De Sleutels is een feest en ze hangen zelf ook de slingers op.
Anekdotes
In de 38 jaar dat Dick de clubs leidt, ziet hij bestuursleden komen en gaan. Met de meesten van hen heeft hij nog steeds een goede band. Dat geldt ook voor de sponsors. Over hen zegt hij: ,,De gunfactor is zo belangrijk. Wanneer ondernemers zien dat Trudy, Peter en ik voor de club knokken, zijn ze eerder en blijvend over de streep te trekken.”
Anekdote: ,,Bij een kampioenschap werd ik gebeld door sportwethouder Dick Tesselaar. Hij vroeg met welk cadeau de gemeente De Sleutels een plezier kon doen. Ik vertelde hem dat wij ballen genoeg hadden, aan vlaggen was ook geen gebrek. Een vlaggenmast zouden wij goed kunnen gebruiken. Komt Tesselaar de kantine binnen met een mast van vele meters. Dat was lachen.”
Nog een anekdote? Ja? Vooruit dan maar: ,,Voordat VCL en De Sleutels fuseerden had wethouder Alexander Pechtold ons van alles toegezegd. Toen ontvingen wij een bevestiging van de gemeente waarin tal van afspraken niet voorkwamen. Wij tekenden dus niets. Vroeg de secretaresse van Pechtold of wij op het Stadhuis wilden komen. Nee, dat deden wij niet. Of wij dan die vrijdag voor het Sportcafé bij De Sleutels van gedachten konden wisselen. Deden wij ook niet. Toen kwamen alle wethouders op de club en vroegen ons aan te schuiven in de bestuurskamer. Nee, natuurlijk niet. We zeiden: ,,Wij komen zodra alle gedane beloften worden nagekomen. Wij staan buiten en zien de witte rook wel.” En ja hoor, de heren kwamen naar buiten, alles geregeld. Het werd een geweldig Sportcafé, dat begrijp je.” Barnhoorn vergeet nog te vertellen dat hij uitgerekend in die week een interview aan het Leidsch Dagblad heeft gegeven, met de kop DICK VINDT PECHTOLD ONBETROUWBAAR.
Dat GHC in zwaar belandt heeft diverse oorzaken: Leiden Zuid-West vergrijst, waardoor het ledenaantal terugloopt. Bovendien is de afstand vanuit de stad naar het Sportpark te groot. Door de economische crisis haken sponsors af. De financiële positie wordt wankel. De financiële positie is een drama, einde oefening wordt een feit. Desondanks is Dick van mening dat de gemeente hem meer tijd had moeten gunnen om orde op zaken te stellen. Hij voelt zich verantwoordelijk voor de bouw van het 200.000 euro kostende Jeugdhonk, 100.000 euro bouwkosten, 100.000 euro obligaties. Dat bedrag wil de gemeente niet betalen, terwijl ze datzelfde Jeugdhonk verhuurt aan een Dartsvereniging! Dick Barnhoorn en Patrick van de Graaf (de laatst zittende GHC-voorzitter) willen met sportwethouder Paul Dirkse om de tafel. Ze zoeken financiële genoegdoening voor de obligatiehouders (Vrienden van GHC). Ook via dit interview roept Held Dick: ,,Kom over de brug, wethouder.” Dick zou het bij een akkoord met de Sportwethouder een prachtige afsluiting vinden van zijn lange en mooie carrière als bestuurder.
Tot slot: ,,Wat speelt er in de ‘Duin- en Bollenstreek’? Dick gaat er voor zitten: ,,Ik ben in gesprek met een voetbalvereniging die mij wil hebben voor pr- en sponsoractiviteiten. Meer zeg ik er nu niet over. Zodra de kogel door de kerk is, is Leidenamateurvoetbal de eerste die het hoort. Jullie verdienen die primeur.”
In de hal kijken we genietend rond. Naar de oorkondes Erevoorzitter en Erelid. Daar staat Dick met Dirk Kuijt, met Bennie Wijnstekers, met……
Dan die verrekte steile trap. Er staat waarschuwend een hekje voor. ,,Houd je vast aan de leuning, treetje voor treetje naar beneden. Kijk in hemelsnaam uit, anders ga je op je plaat. Dag, mannen.”
Foto’s: Collectie Dick Barnhoorn en Bram Pater
Actuele foto’s: Pieter Hoeberichs.
 (1).jpg)
