Fred appt: ‘Ik heb nog een kaart, Oranje tegen Bosnië Herzegovina in Eindhoven bij PSV. Zin om mee te gaan? Wel snel beslissen, anders zet ik ‘m op Marktplaats.’ Nee, nee, niet doen, ik ga mee. De laatste keer dat ik het Nederlands Elftal had zien spelen, stond Eddy Pieters Graafland op doel. Dat is een paar voetbalgeneraties geleden. Daarna had ik de emotionele afscheidswedstrijd van Wim van Hanegem nog meegemaakt, mijn idool. De volle Kuip leverde hem, na belastingvrijstelling, 1 miljoen gulden op, toen een gigantisch bedrag, een spaarpot om jarenlang zorgeloos op grote voet te leven. En ik was in Rotterdam Zuid toen mijn zoon daar een toernooi moest spelen. Hij werd luid aangekondigd door stadionspeaker Peter Houtman. Ik zat daar trots te wezen als een hondenkeutel in de maneschijn.
‘Dat is 88 euro en jij moet rijden,’ ging Fred verder. ‘Ik heb een rijontzegging, nog 6 maanden, drank.’ Ik gooide mijn tank vol, € 2,099 per liter. Een paar dagen later lag de prijs rond 1,93. Ritje Leiden – Eindhoven v.v.: 2x zo’n 120 kilometer, zonder omleidingen, maar veel verkeer, totaal 3 uur rijden. Parkeerplek: € 12,50, na de parkeerwachter voor € 10,00 te hebben omgekocht.
Prachtig stadion, fijne sfeer, maar wel ‘zomeravondvoetbal’. In de rust een klef broodje bal-met-mayo en een plastic beker lauw bier (’t Lijkt wel pis’), samen € 11,00 incl. één euro voor de horecamedewerker, die afgaande op zijn weinig klantvriendelijke gezicht, geen voetballiefhebber bleek. ’s Avonds laat zette ik mijn makkers af en besloot nooit meer naar een wedstrijd van Oranje te gaan. Dit wil je geen 2 keer meemaken, voor dat geld.
Eerder kwam ik al tot het besluit om ook de stadions van de Eredivisie en KK Competitie links te laten liggen. Ik kon er niet meer tegen dat spelers elkaar kaarten aannaaien, bij een licht contact kermend om hun moeder buitelingen maken die in het circus niet zouden misstaan, om even later weer glimlachend en ongedeerd binnen de lijnen te komen. Dan zijn er ook nog trainers die bepaalde overtredingen (op de achilleshiel, enkels) nuttig vinden. De doorgebroken spits zou eens kunnen scoren. En de nieuwe regel dat de aanvoerder de enige is die de scheidsrechter mag aanspreken, lijkt in een nog niet begrepen taal te zijn uitgevaardigd. De man-in-het-zwart moet zich nog te vaak als een Houdini uit een kluwen van schreeuwende spelers zien te bevrijden. Zeg nou zelf, daar wil je toch geen getuige van zijn. Wat een voorbeeld voor al die gassies, jongens en meisjes, die gaan denken dat die woedende samenscholingen op het veld tot verplichte onderdelen van een lekker partijtje voetbal horen.
Voetbal is nog steeds de leukste sport die er is. Een spelletje met inhoud en veel variatie. Dus, wat doe ik tegenwoordig? Op zaterdag ben ik langs de lijn te vinden, volg de wedstrijdjes van de jeugd en kijk ook met plezier naar het dames-/vrouwenvoetbal.
Wat is dat leuk om allemaal te zien. Er valt geen onvertogen woord, iedereen heeft het naar zijn zin. Natuurlijk wil er gewonnen worden, maar gaan de punten naar de gastclub of bezoekers, de 3e helft met een biertje en beetje ouwehoeren maakt het voetbalfeest compleet.
Of Erik ten Hag met Manchester United of Arne Slot van Liverpool in de Premier League succes hebben, het interesseert me geen reet, het zal me worst wezen. Wat daar op de velden gebeurt en voor welke bedragen de ‘heren voetballers’ zich verwaardigen hun kicksen aan te doen, is pervers, een belediging, een schande. Dan heb ik het nog niet over die veelvoudige miljonairs die in de zandbak hun bankrekeningen ongegeneerd spekken met voetbal dat niet om aan te gluren is. Misselijkmakend.
Dan denk ik glimlachend weer aan Wim van Hanegem die na vele, vele jaren miljoenen liefhebbers te hebben getrakteerd op vermakelijk voetbal, voor ‘een appel en ei’ afscheid nam van zijn publiek en nooit zeurde over zijn kapotte knieën en enkels die op zijn 25ste meer versleten waren dan die van zijn oma van 88. Of was ze al 90?
P.E. Nalty jr.
 (1).jpg)
