De afgelopen tijd is er sprake geweest van vervelende incidenten in en buiten de voetbalvelden. Media sprongen er bovenop, wezen zonder veel onderzoek op daders. En als die een kleurtje hebben, dan is het makkelijk scoren in het Nederland van nu.
Wat is het prettig wanneer er iemand is die zich dagelijks tussen verschillende culturen bezighoudt met voetbal en daar ook nog objectief over schrijft. Dus er wordt door hem niets vergoelijkt. Hij houdt van het spelletje en ziet graag een lekkere partij voetbal. Dat mag er stevig aan toe gaan, maar wel altijd fair.
Gezicht van Roodenburg
Voor dit stukje is Jan Lovink de aangever. Hij loopt een mensenleeftijd mee in de voetbalwereld. Iedereen kent Jan en Jan kent iedereen. Na bij Meerburg te hebben gevoetbald en tal van functies te hebben bekleed, is hij nu al jaren het gezicht van Roodenburg. De club uit Noord waar culturen van uiteenlopende aard elkaar gevonden hebben. In zijn wekelijkse blog – stipt elke zondagmiddag verstuurd aan een groeiend aantal geïnteresseerden. Voor Jan is Roodenburg meer dan een voetbalclub. De blogs van Jan zouden verplichte stof moeten zijn voor niet alleen voetballers maar voor iedereen die een sport beoefent, voor clubbestuurders, trainers, leiders en ouders/verzorgers. Lovink ziet haarscherp de voetangels en klemmen, komt met oplossingen en weet dat het vaak twee passen vooruit en één tot anderhalve pas achteruit is. Teleurstellingen weet hij met een glimlach te verwerken. Hoe? Jan ziet een voetbalclub als een plek, waar je vrienden voor het leven maakt. Samen winnen, verliezen. Als de voetbalschoenen aan de wilgen worden gehangen, organiseert de club evenementen, waarbij de leden toch betrokken blijven bij de club. Een wandelclub, de zwemploeg, biljarten, klaverjas -en sjoelmiddag zijn de momenten om naar de club te gaan.
Andere culturen
‘De andere culturen’ houden Jan Lovink bezig. Langzamerhand kent hij die als geen ander. ‘Scheidsrechters, die Roodenburg komen fluiten, voelen zich soms ongemakkelijk,’ schrijft hij in een recente blog. ‘Ze komen te weinig met andere culturen in contact.’ Dan merkt hij op dat hij aan de top bij het betaalde voetbal een Marokkaanse scheidsrechtersnaam mist. ‘Terwijl er genoeg Marokkanen tegen een balletje trappen’. Hij vermoedt dat er aan de Boomgaardlaan in Leiderdorp, waar de scheidsrechters uit Leiden en omgeving trainen, ‘er ook weinig met een kleurtje rondlopen’.
Een zaak die Houssin Bezzai zou kunnen oppakken als KNVB- programmamanager discriminatie en racisme. Een cursus omgaan met culturen, wat wel en wat niet? Zo’n cursus zou er niet alleen voor autochtonen moeten komen, ook de allochtoon moet een duidelijk inzicht krijgen welke regels er gelden voor het bedrijven van voetbal. Ook bij ouderbijeenkomsten kan het onderwerp besproken worden.
‘Dat neemt niet weg dat onze spelers en het publiek zich moeten gedragen. Gedrag begint met opvoeding.’
Rugby op Noord
Dan maakt Jan een uitstapje naar het rugby. Het Leidsch Studenten Rugby Gezelschap is sinds kort medebespeler van het complex aan Noord. ‘Onlangs was er in het jeugdhonk van Roodenburg een instructieavond voor 22 rugbyspelers en -speelsters. Op deze avond kregen ze een scheidsrechtersopleiding, gevolgd door de praktijk op het kunstgrasveld. De rugbybond verplicht ALLE senioren deze cursus te volgen. Het is goed dat je als speler in de rol van referee ook eens de andere kant leert kennen. En met het certificaat in de hand mag je vervolgens een wedstrijd leiden.’
De KNVB kiest voor een andere benadering. De bond zorgt voor cursussen en wie meedoet, moet daarvoor betalen.
Het advies van JAN: ‘Geef alle startende arbiters een verkorte cursus, gratis. Doe een eenvoudige e-learning, gevolgd door de praktijk met een of twee teams per keer en verbindt daar een verplichtend karakter aan. Zo krijgt iedereen meer kennis van wat de arbiter allemaal ervaart, als hij/zij een wedstrijd leidt.’
Regels bij rugby
Verwijzend naar de praktijk bij rugby:
- Bij rugby mag alleen de aanvoerder de arbiter vragen naar een beslissing. Dat doet hij door hem aan te spreken met ‘meneer’: ‘ Meneer mag ik u wat vragen?’ Zo ontstaat er wederzijds respect.
- Na de wedstrijd vormen de verliezers een erehaag waar de winnaars dan door heen lopen.
- Vervolgens vormen beide teams een erehaag en applaudisseren voor de scheidsrechter. Je laat als team zien en horen dat je respect hebt voor de spelleider.
- Na de wedstrijd komen de twee teams bij elkaar en bespreken samen de wedstrijd. De gastheer verzorgt voor een consumptie en komt men van ver voor de lunch.
- De beste speler van elk team wordt gekozen. Samen leer je omgaan met winst en verlies.
Spannende tijden
In zijn blog van deze week vertelt Jan Lovink dat het als club met veel allochtone leden ‘spannende tijden’ zijn. Denk aan de rellen in Katwijk. Hij komt met ‘pijn in het hart’ met een paar recente voorvallen, waarbij jeugdige voetballertjes (J en M) vriendelijk gezegd ‘onaangenaam’ werden bejegend door de even jeugdige tegenstandertjes, een trainer en ouder/begeleider. Meisjes durfden niet in Katwijk te spelen. Daar had de gastclub begrip voor, de ontmoeting wordt op een later tijdstip gespeeld, in Katwijk.
Jan Lovink besluit: ‘Voor bestuursleden en trainers en leiders van Roodenburg is het zaak dat ons (jeugd-) voetbal niet aan de huidige maatschappelijke spanningen ten prooi valt. Daarbij is het gedrag en het vooroordeel van de tegenstander, evenals van onze kant, bepalend voor de sfeer langs de lijn en in het veld. Een rechtvaardige, goed leidende scheidsrechter is daarbij van wezenlijk belang.
Wil je het hele artikel van Jan Lovink lezen en graag zijn blogs ontvangen? Stuur dan een e-mail: [email protected].
