Het is weer zover. Het jaarlijkse trainingskamp. Dat magisch weekend waarin we allemaal even vergeten dat we in de 3e klasse van de KNVB spelen en ons voelen alsof we een mix zijn van het oude Ajax, AC Milan uit de jaren ’90, en een vleugje FC Bal Op Het Dak.
Vier dagen lang geen gezeur van thuis. Geen “Kun je de vuilniszak even wegbrengen?” of “Waarom sta je om half drie ’s nachts FIFA te spelen met je maten?” Nee, vier dagen lang draait alles om voetbal, vriendschap, en een bedenkelijk dieet van bier, friet, en misschien een verdwaalde banaan.
Het programma? Het is simpel. Overdag keihard trainen, zodat we de tegenstanders straks kunnen laten zien wat echte conditie is. (Spoiler: dat hebben we niet, maar we doen alsof.) ’s Avonds? Dan gooien we de ballen aan de kant en bewijzen we wie de echte sporthelden zijn tijdens het tafelvoetbaltoernooi of karaoke in de kantine. Ik hoor al geruchten dat onze rechtsback een verpletterende versie van “Sweet Caroline” in petto heeft.
En ja, ik hoor jullie al denken: “Waarom doen we dit eigenlijk?” Omdat we DoCoS zijn. Omdat we niet zomaar een team zijn, maar een familie. Een licht chaotische, vaak ongemakkelijke, maar altijd prachtige familie. Want zeg nou zelf, wie anders zou vrijwillig in een slaapzaal gaan liggen met onze keeper, die om het uur wakker wordt omdat hij denkt dat de scheids weer tegen ons fluit?
Dus, heren (en misschien één verdwaalde dame die haar vriend achterna komt slepen): laten we er een weekend van maken om nooit te vergeten. Of beter gezegd, een weekend dat we ons pas weer herinneren als de kater eindelijk weg is.
Met sportieve groet
