De wind waait weer eens om het huis en ik verlang naar het voorjaar. Alles weer in bloei, geleidelijk aan het terras weer op en voetbalwedstrijden bekijken bij meer aangenamere temperaturen. Aan de andere kant, zo kreeg ik wel eens te horen, ‘dan had ik maar een vak moeten leren’. Ik heb me er overheen gezet en ben eigenlijk ontzettend blij met wat ik mag doen, werk technisch gezien. Mijn meest aangename hobby is werk geworden en ik pluk elke dag, elk uur en elk nieuw voetbalseizoen weer de dag en prijs me gelukkig met het feit dat ik me met amateurvoetbal bezig mag en kan houden.
In het betaalde voetbal heb ik een voorkeur voor een club. Dat mag, kan en moet mogelijk zijn. We hebben allemaal onze voorkeuren en mijn sympathie is nu eenmaal ooit uit gegaan naar een club waarvan mijn hart sneller ging kloppen. Hoe vaak ik ze ook heb zien spelen, er is vrijwel altijd sprake van kippenvel. Daarentegen respecteer ik wel andermans keuze om voor een andere club te zijn. Natuurlijk, voor iedereen wat wils en die vrijheid hebben we gelukkig om onze eigen keuzes te maken.
Wanneer de werkzaamheden het toelaten, bezoek ik het stadion van mijn favorieten of ik reis de club achterna. Soms kom ik in euforische stemming thuis en dan weer een tikkeltje of meer teleurgesteld. Dat hoort er nu eenmaal bij en een lot moet je dragen. Het is voor mij prettig dat ik in de voorbije jaren vaker enthousiast thuis kom dan in mineur. Daar heb ik al zat jaren van achter de rug.
Heel af en toe betrap ik mezelf erop dat ik het niet eens ben met een beslissing van een scheidsrechter. Wanneer ik tussen de menigte zit, kan ik daar soms wat over roepen. Dit wel binnen het betamelijke, want ik ben fatsoenlijk opgevoed. De scheidsrechter hoort mij überhaupt niet en een verbale opmerking aan zijn adres is feitelijk bezien zinloos. Ook thuis op de bank lever ik wel eens commentaar omdat ik vind dat voetbal emotie is. Het hoort er een beetje bij. Als ik teveel uit de school klap krijg ik steevast een reprimande van de baas in huis en wordt mij vriendelijk verzocht ‘normaal’ te doen. Ik ken mijn plek. Nee, niet terug op de poef. Die hebben we ook niet trouwens. Wel weet ik dan dat ze, herkenning bij de mannen (?), gelijk heeft en dat ik enkel mijn club moet bij staan.
In het amateurvoetbal, en daar ligt zoveel liefde van mij dat ik er vrijwel elke dag mee bezig ben, heb ik geen voorkeuren. Rood, groen, blauw, paars, rose, het maakt mij niet uit wie er wint. O ja, ik heb er zeker geen moeite mee wanneer een club uit onze regio een club van buiten de regio verslaat. Niet dat dit in mijn verslag terug te lezen valt, dat durf ik wel te stellen, maar de warmte voor voetbalclubs ligt nu eenmaal wel in laten we zeggen Groot Leiden. Als journalist moet je onafhankelijk zijn en blijven en dus is waakzaamheid geboden.
Als LAV zijnde doen we ons uiterste best om allemaal zo objectief mogelijk verslag te doen. Of via een wedstrijdverslag, een open en eerlijk gesprek over de telefoon, met beelden en meer takken van sport binnen de journalistiek. Het gros van de wedstrijden die wij bezoeken zijn leuk, spannend, beklijvend en het is ronduit aangenaam om bij bijna alle regionale voetbalclubs over de vloer te komen (onder de divisies dan, die worden overwegend elders belicht). Er wacht ons altijd een warm welkom en de waardering voor onze werkzaamheden wordt uitgesproken. Ons team realiseert zich dat we vast niet alles even goed doen. Het is grotendeels vrijwilligerswerk en niet iedereen heeft een journalistieke achtergrond. Bij andere platformen is dat overigens niet anders. Wel stel ik vast dat elke medewerker van LAV passie heeft voor het regionale voetbal en de beste intenties heeft. Dit houden we al dertien jaar vol en we streven ernaar om door te gaan. Het liefst tot in lengte van jaren, hoewel al te ver vooruit kijken volstrekt zinloos en irreëel is.
Heel af en toe, en echt niet vaker dan dat, beleven we wel eens een mindere voetbalmiddag. Dat kan ook niet anders want in de maatschappij gebeuren er dagelijks, wat zeg ik elke minuut van de dag, zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Om hier exacte voorbeelden van te noemen, zou overbodig zijn. We worden allemaal elke dag geconfronteerd met verdriet, pijn, angstaanjagende beelden, terreur, ellende, natuurrampen en ga zo maar door.
LAV heeft een positieve insteek. Dat hadden we vanaf dag 1 tot aan de dag van vandaag, morgen en overmorgen. Een wedstrijd kapot schrijven doen we niet, maar als het slecht is, is het slecht. Vuile was van clubs hangt onze redactie niet buiten. Dat gaat ons niet aan. Wel krijgen we er best veel van mee en het zou veel stront opleveren wanneer we daarmee aan de haal zouden gaan. Maar we passen in deze. Wel hebben we een luisterend oor waar dat gewenst is of we komen in gesprek of LAV eventueel iets kan betekenen. Staan we altijd voor open en wanneer de club niet wil dat wij geen partij zijn dan zijn we dat niet.
Helaas waren er afgelopen weekend een paar minder leuke wedstrijden waar we bij waren. Ons doel is om zoveel mogelijk bij de wedstrijd zelf te blijven en/of meningen vanuit trainers en spelers te benutten. Soms ontkomt een medewerker er niet aan om een randzaak te benoemen vanuit journalistieke vrijheid. Het kan zo zijn dat de verslaggever van dienst niet alles juist geconstateerd/ meegekregen heeft. Het is tenslotte mensenwerk. NOOIT zal er echter een club bewust in een kwaad daglicht worden gesteld. Wanneer dat zo voelt dan was dat dus zeker niet de bedoeling.
Wanneer een medewerker er niet aan ontkomt of iets aan de kaak wil stellen in algemene zin, is dit niet om een club te schaden. Niet om een speler of trainer te kakken te zetten of een bestuur te bekritiseren. We kunnen echter niet alleen de polonaise lopen met de clubs. Dan wordt het allemaal erg steriel en baseren wij ons niet op feiten die we onder ogen kwamen.
Van de arbitrage blijven wij zoveel mogelijk af. Scheidsrechters en grensrechters handelen, daar gaan wij tenminste vanuit, naar eer en geweten. Voor hen is het ook een hobby en het moet leuk voor hen blijven. En natuurlijk, ook zij zitten er wel eens naast. Zoals de pers af en toe nauwelijks heeft kunnen zien of die ‘8’ scoorde of toch die nummer tien. Alle handelingen volgen elkaar in rap tempo op en je moet welhaast haviksogen hebben om alles bij het rechte eind te hebben. Een spits mist wel eens de mooiste kansen, een middenvelder wil ‘zijn vent’ wel eens laten lopen en een verdediger maait bijvoorbeeld wel eens over een bal heen waardoor de tegenstander scoort en triomfantelijk kan weglopen. En ja de doelman, een blunder zit in een verdomd klein hoekje. De trainer haalt de beste man van het veld en plots krijgt de wedstrijd een andere wending. Een bestuurslid neemt wel eens een verkeerde beslissing met als gevolg dat de club in rep en roer is.
Terug en vooral afsluitend, er is immers meer te doen, scheidsrechters worden vaak als zondebok gezien. Soms is een wedstrijd vijftien tellen onderweg of de eerste kritiek daalt al over hem of haar heen. ‘Pannenkoek’, ‘He heb je een geleidehond nodig’ of andere uitlatingen van die strekking. En zo gaat het dan niet zelden de hele wedstrijd door. En soms is het na afloop nog niet gedaan met het bekritiseren van de leidsman. Er kwamen in de voorbije jaren meer dan eens verhalen voorbij waarbij de politie er aan te pas moest komen omdat de scheidsrechter moest vluchten voor zijn leven. Gelukkig valt het in deze regio mee, maar eigenlijk is elk voorval er eentje teveel. Nogmaals; LAV heeft geen voorkeuren voor clubs. Ze zijn ons allen even lief en we hopen dat al die clubs tot in lengte van jaren mogen voortleven en successen mogen boeken. Helaas lukt dat laatste nu eenmaal per seizoen niet voor elke club want waar er op plek A succes is, moet er op plek B misschien wel even een jaartje pas op de plaats worden gemaakt. Zo werkt dat nu eenmaal in de sport.
Het gaat LAV er enkel om dat er respect is voor de arbitrage. Leuk om te winnen (meer dan dat ook weer niet want het leven hangt er niet vanaf), maar pak ook je verlies in het leven. Wijs niet naar anderen en kijk vooral naar je eigen gedrag of tel lekker tot tien en kom tot rust. Het is en blijft maar een spelletje en het gaat niet om leven of dood. De teruglopende belangstelling om de fluit in de mond te nemen is alarmerend. Al jaren, maar het gaat in een steeds rapper tempo. Het is code rood bij de voetbalbond, die ziet dat steeds minder wedstrijden kunnen worden voorzien van een scheidsrechter. Laten we dat alsjeblieft niet uit het oog verliezen. Als we zo doorgaan, lopen we straks op zaterdagmiddag allemaal in de stad met moeder de vrouw of biedt de plaatselijke kantine nog slechts ruimte om een kaartje te leggen zonder dat er buiten wordt gevoetbald. Best leuk om af en toe nieuwe kledij aan te schaffen of om de boer en nel in handen te hebben, maar ik heb toch zo mijn voorkeur….
Alsnog.
