Oude clubhelden- Hein Klein kan terugzien op een lange, goudgerande loopbaan in het onderwijs. Zijn talent? Al pratend smoorde hij menige kwestie in de kiem, al pratend loste hij problemen schijnbaar moeiteloos op. Al pratend bouwde hij bruggen. Wanneer hij de in glimmend wit geverfde deur gastvrij en met een “welkom, edele ridders, kom binnen” openzwaait, staat daar geen man, die volgens zijn paspoort 81 jaren telt, eerder iemand die biologisch hooguit 60 oogt. Geen grammetje te veel, ogenschijnlijk fit als het bekende hoentje. Dadelijk ontspint zich een crosstalk over kleur en lengte van het haar tussen de gastheer en fotograaf Johan Kranenburg. Beiden een tikje ijdel. Bij Hein is er sprake van “zie de maan schijnt door de bomen”, terwijl Johan “beter langharig, dan kortzichtig”, het adagium van de jaren ’70 met volharding adoreert. De toon is gezet. De zeeën gaan hoog, het spontane gezang is niet mooi, wel hard en hilarisch en toch loepzuiver. De tijd vliegt zo hard, het gaat er zo levendig aan toe, dat Hein en Nolly, zijn charmante vriendin, het lunchconcert laten schieten. Dat is heel wat. Het tweetal dat elkaar vond in de septembermaand van beider leven, tortelen en trekken er vaak solo of even vaak samen op uit.
Hein Soldaat
Het sportieve leven van Hein Klein speelde zich helemaal af bij rksv Meerburg. Als laatbloeier bracht hij het tot het 3e en 4e elftal, vervulde hij de functies van jeugdleider en -trainer, trok als grensrechter sprintjes langs de lijn, fungeerde als de man-in-het-zwart, was wedstrijdsecretaris en voorzitter. Zijn “echte” leven begon in Lutjebroek. Lutjebroek, Noord-Holland, houd je ons voor de gek? Vertel, Hein, vertel! ,,Om nu te zeggen dat ik met enthousiasme de wapenrok ging dragen, nee. Ik had mijn hoofdakte gehaald en wilde als onderwijzer aan de slag. Ik belandde bij het Garde Regiment Grenadiers en Jagers in Vught. Als soldaat Klein zou ik 18 maanden moeten dienen, maar ik werd uitverkoren opleidingen te volgen, hetgeen inhield dat mijn diensttijd 24 maanden zou duren. Daar was ik helemaal niet blij mee en dat liet ik ook bij herhaling weten. Toen las ik een advertentie in de krant, waarin een onderwijzer in Lutjebroek werd gevraagd en daarin stond tevens ‘militairen kunnen ook solliciteren’. Dat deed ik, ging op sollicitatiegesprek. Verbaasd vroeg men daar waarom ik naar Lutjebroek wilde komen. Ik gaf als antwoord: ,,Wanneer jullie me uit dienst halen, ben ik je man.” In Vught kon ik mijn plunjezak vullen en via Arnhem reisde ik af naar Lutjebroek, waar ik in pension, compleet met hospita ging.”
Lutjebroek staat bepaald niet bekend om een bruisend uitgaansleven. Ja, je had café ’t Rode Hert, waar De Vrolijke Vrijbuiters in het weekend optraden, dat was zo’n beetje alles. ’t Is een gehucht als Hoogmade in de polder, volgens Wikipedia ‘een vlek zonder enig belang’. Lutjebroek komt wel in de geschiedenisboeken voor. Tientallen inwoners sloten zich bij het Zoeavenleger aan, om halverwege 19e eeuw in Rome de bedreigde kerkelijke staat te verdedigen. Maar dat is een ander verhaal. ,,Je hebt in Lutjebroek nog wel een voetbalvereniging ‘De Zoeaven”, weet Hein. ,,Ik heb er een heerlijke tijd gehad. Ik was jong en vol vuur. Zo zorgde ik voor een radio in de klas, ging schaken en dammen met de kinderen of leerde ze kaarten.” Klein herinnert zich nog levendig hoe hij bij ouders werd uitgenodigd om een potje te schaken. Dat was in de winter van 1963, het jaar van de legendarische Elfstedentocht. In de wintermaanden hadden de boeren toch weinig te doen. ,,In een dorp zijn de burgemeester, pastoor, notaris, dokter en de schoolmeester de hotemetoten. Toen ik eens schaakte bij een van de leerlingen thuis en verloor, werd de andere dag in het dorp rondgebazuind dat ‘de meester van mijn vader had verloren’, prachtig.”
Tijdens zijn korte diensttijd moest Hein wel op oefening naar La Courtine in Frankrijk, waar de manschappen werden vermaakt door Conny Vandenbos, Willy Alberti, Het Leedy Trio en andere radiosterren. ‘En door Rijk de Gooijer, die heel Nederland liet zingen.’ Wat werd er gezongen?
Beste ouders, lieve Ine
Ik schrijf dit uit La Courtine
Dat was lachen onder ‘t eten
Onze generaal is door een slang gebeten
Schoolhoofd
,,Zal ik nog een kopje koffie inschenken”, vraagt Nolly. ,,Volgaarne en gaarne vol”, klinkt het in koor. Koffie, koffie, lekker bakkie koffie, wordt er op gedragen toon gezongen. Na drie jaar Lutjebroek komt Klein terug naar Zoeterwoude-Rijndijk, waar hij is geboren. Hij staat voor de klas in de Leonardusschool aan de Potgieterlaan, wordt ‘het jongste hoofd van een school bij Stichting R.K. Onderwijs’, verhuist met de school naar de Ter Haarkade, waar UVS-speler en latere trainer Hans van Leeuwen en zijn zusje Joyce leerlingen van hem zijn en ook de latere topbasketballspeler Han de Roode.
Hein Klein kan goed met kinderen omgaan, en wanneer het team van leerkrachten op eenzelfde golflengte zitten en harmonieus samenwerken, is hij op zijn best. Aan vergaderen heeft Klein een broertje dood. Zaken worden tijdens de pauzes besproken, ook voor het nemen van beslissingen. Van de vele brieven die bijna dagelijks vanuit het ministerie van Onderwijs ‘als sneeuw’ neerdwarrelen, kunnen de collega’s natuurlijk kennisnemen, ze liggen in een steeds dikker wordende map. In 1975 blijkt hij een “pionier”, Hein wordt hoofd van de Kardinaal Alfrinkschool aan het Broekplein in de Merenwijk. Het Rooms-Katholiek staat wel op het briefpapier, maar voor het schoolhoofd is iedereen welkom, niemand wordt uitgesloten. Wel stelt hij enkele voorwaarden: De school is er om te leren, niet om hygiëne bij te brengen; er wordt door leerlingen niet gecollecteerd; messen zijn verboden. ,,Werden kinderen toch betrapt met een mes, werd het ingenomen en moesten de ouders hun zoon of dochter persoonlijk komen ophalen.” En vervolgt Klein: ,,Ik eiste respect voor elkaar, respect van en voor iedereen. Men vond dat allemaal progressief van mij. Nou, ik niet.” Na bijna 20 jaar fuseert “zijn” Kardinaal Alfrinkschool met andere scholen, gezamenlijk gaat men verder als De Tweemaster. Hein Klein neemt afscheid en nu, zoveel jaar later, kan hij nog met een stralende glimlach zeggen: ,,De Kardinaal Alfrinkschool was mijn ding.”
Laatbloeier
,,Als voetballer ben ik laat begonnen”, aldus Klein. ,,Ik ging pas spelen toen ik in Leiden les ging geven. Bij Meerburg wisten ze dat ik voor de klas stond, dus was het voor iedereen vanzelfsprekend dat ik iets voor de jeugd ging doen.” Zo werd hij jeugdleider en ging hij de jeugd trainen, werd wedstrijdsecretaris en later ook voorzitter. ,,Ik werkte nauw samen met mannen als de legendarische jeugdvoorzitter Piet van der Geer, eigenlijk was ik met iedereen op goede voet. Alle vrijwilligers zetten zich voluit in voor de club. Ik ben erg van met elkaar ergens de schouders onder zetten.” Dan blijkt dat Klein toen hij gevraagd werd voorzitter te worden, het wel “een jaartje” wilde proberen. Het werden er 10.
,,Weet je, ik ben geen schreeuwer, in mijn werk als hoofd van de school heb ik nooit geschreeuwd, zelfs niet met luide stem gesproken. Schreeuwen roept schreeuwen op. Op een rustige toon is het meeste te bereiken, in de klas, op ouderavonden, en tijdens de bijeenkomsten op maandagavond van Meerburg.” Op die avond kwam het dagelijks bestuur altijd bij elkaar. Het voorbije weekend werd geëvalueerd, uitslagen doorgenomen en gedrag besproken. ,,Wanneer spelers zich hadden misdragen, met rood van het veld gestuurd, moesten ze op het matje komen, hoor en wederhoor werd toegepast. Wanneer iemand meerdere keren in de fout was gegaan kon hij vertrekken.” Meerburg stond en staat bekend als een “keurige” club, waar iedereen zich thuis voelt “van boerenjongen tot kantoorman, van stratenmaker tot tandarts, iedereen is gelijk”.
In de tijd van Klein telde de vereniging 300 tot 400 leden. Het kwam voor dat bepaalde leden een contributie-achterstand hadden. Wanneer penningmeester Hans Eckl, een Oostenrijker die naar Nederland was geëmigreerd, werd gevraagd of er inmiddels was betaald, bevestigde hij dat. ,,Wat bleek, hij kende de thuissituaties en betaalde voor die jongens. Dat kan natuurlijk niet, maar het tekent deze geweldige man. ’s Zondags liep hij met een bak snoep, koek en repen langs het publiek en verdiende op die manier het een en ander voor de club.” Meerburg heeft hem geëerd met het Hans Ecklplein op het complex. Hein Klein wil nog een anekdote uit zijn tijd als voorzitter kwijt: ,,We hadden maar één veld, daar konden op zondag maar 2 wedstrijden op gespeeld worden, omdat wij als Rooms-Katholieke club pas om 12.00 uur mochten aftrappen Maar we hadden veel meer elftallen. Ik naar Piet Biegstraaten, voorzitter van Nederlandse Katholieke Sportbond (NKS). Ik legde hem de situatie uit en vroeg om dispensatie, om op zondag om 10.00 uur te mogen beginnen. Piet zei de andere dag naar de vergadering in ’t Karrewiel te komen en “nederig” mijn verzoek in te dienen. Ik nam kapelaan Piet van de Bos mee en vroeg beleefd, met de pet in de hand eerder te mogen spelen. ‘Hoe staat de kapelaan daar tegenover,’ luidde de vraag. ‘Positief,’ luidde het antwoord van de gezalfde des Heere. Enkele dagen kregen wij het groene licht. Andere Rooms-Katholieke clubs als DoCoS, MMO, Stompwijk en SJZ volgden.’
‘Blijf actief’
Uw verslaggever kent Hein Klein van een wandelgroep, die eenmaal per week een rondje van 7 en een halve kilometer door Park Cronesteijn loopt. ,,Er zijn mensen die steeds eenzelfde wandeling saai vinden, ze willen afwisseling, zeggen ze. Die begrijpen er niet veel van. Door het wisselende weer is het park elke week weer anders, uniek. Tenminste wanneer je daar oog voor hebt. Dat heb ik. Het is steeds weer genieten. Ook al heb ik last van etalagebenen, die wandeling zit in mijn systeem en wat mij betreft gaat dat er niet meer uit.”
Komt Hein nog weleens kijken bij Meerburg: ,,Weinig, dat is niet zo vreemd, de club is zo groot geworden, 1200 tot 1300 leden. Ik ken bijna niemand meer en men kent mij niet meer.” Omdat hij Erelid is, ontvangt Hein uitnodigingen voor de jaarvergaderingen. Dan zegt men: ,,Jij hebt altijd wel advies.” Men kent inmiddels zijn ideeën: ,,Ik wil vlaggen zien wapperen in de wind, muziek horen, bij voorkeur aanmoedigende marsen als inleiding voor weer een leuke pot. Ik herhaal ook vaak: wees een goed gastheer, dus wil ik dat scheids- en grensrechters met egards worden ontvangen en behandeld. Na afloop naar de bestuurskamer komen, even een glaasje drinken met een bitterbal erbij. Die mensen komen later weer fluiten en vlaggen en weten dat het bij Meerburg altijd goed is geregeld.”
Nolly en Hein zijn actief . ,,Om dat te zijn en te blijven, daar moet je iets voor over hebben. Wij fietsen veel, ik doe aan yoga en zwem elke week 2 keer.” Dat is een advies dat navolging verdient. En Nolly? ,,Ik zing in het koor Popcorne in Voorschoten, dat is een medicijn voor hoofd en hart, ook fitness ik 2 keer per week. Samen gaan we heel regelmatig naar musea en bezoeken wij concerten en balletvoorstellingen. Het lunchconcert vandaag in het Volkshuis missen wij… door jullie, jullie worden bedankt. Helemaal niet erg, hoor, het was vreselijk gezellig.”
Foto’s: Collectie Bep de Lange en Ed Kluiters (Archief rksv Meerburg)
Scans en actuele foto’s: J.P. Kranenburg
 (1).jpg)
