Oude clubheld Freek Versteegen: ‘De Limonademan’ heeft warm kloppend hart voor Meerburg

Hij heeft alle denkbare functies binnen voetbalvereniging Meerburg vervuld. Met verve. Freek  Versteegen was coach, jeugd- en kampleider, scheidsrechter, vlaggenist, lette als penningmeester op het financiële reilen en zeilen en assisteerde in de kantine. Nog iets vergeten? Zou zomaar kunnen.  Hier kan dus gesproken worden van een staat van dienst, met een gouden rand. Versteegen is nog steeds met hart en ziel verbonden aan het in witte shirt en zwarte broek gestoken , in 1928 opgerichte gezelschap, dat zo’n 1200 leden telt. Niet elke vereniging heeft  zo’n ‘alleskunner en allesdoener ’, zo’n superbreed inzetbare vrijwilliger  binnen de gelederen.

Er is nog iets bijzonders aan Freek: hij heeft slechts eenmaal een voetbalwedstrijd gespeeld, nog niet eens een officiële ontmoeting en ook niet de volle 90 minuten, een partijtje om des Keizers baard. Wie is deze Freek Versteegen, die in Zoeterwoude Rijndijk woonachtig is? Net als bij fotograaf Johan Kranenburg en letterknecht Cees Mentink zal de conclusie zijn, wat C. Joh. Kieviet decennia geleden over zijn geesteskind Dik Trom neerpende: ‘Hij is een bijzonder kind, en dat is ‘ie.’

,,Bij ons thuis in Voorschoten was het SVLV wat de klok sloeg”, gaat Freek meteen van start.  ,,Mijn vader was dag en nacht in touw voor SVLV. In de huiskamer stond de stencilmachine, tegen de muur lag het stencilpapier hoog opgestapeld. Maandagavond was clubbladavond. Dan werd het wekelijkse uitkomende blad gestencild en de pagina’s op nummer op tafel gelegd, dan liepen we er in ganzenpas omheen. Aan het eind van de rit werd elk exemplaar geniet.”

Deze jarenlang elke week terugkerende exercitie kan bij meer verenigingen opgetekend worden, hij getuigt van toewijding, van trouwe clubliefde.  Het vervolgens op wijk leggen en laat in de avond aanreiken bij de bezorgers is eveneens bekend. Freek herinnert zich deze avonden als “de gezelligste van de week”.  Het gekke is echter dat pa Versteegen in het gezin de enige was die zo van voetballen hield. Moeder had er niets mee, Freek niet en zijn broers ook niet. En iedereen in Huize Versteegen vond alles heel gewoon, bijna vanzelfsprekend: ook de vergaderingen, de besprekingen en repetities  tussen de schuifdeuren van de Bonte Avonden,  de aflevering van dozen chips en roze koeken en de kratten frisdrank en bier voor de kantine door Groothandel Dolle uit Leiden.

500 Gulden

,,Over Dolle gesproken. In dat ene voetbalwedstrijdje dat ik ooit bij Meerburg heb gespeeld stond ik opgesteld in de ploeg Commissie Bijzondere Zaken Meerburg  (BZM),een groepje vrijwilligers dat aan het eind van het seizoen voor de gein een partijtje speelde tegen een team met de jeugdleiders. Uitgerekend toen schopte ik, door mijn gebrek aan techniek, conditie, lenigheid  of  kunde, Leo Dolle – geen familie van de snoep, koek en drank – het veld uit. Hij raakte zwaar geblesseerd, hij hield  er gelukkig geen blijvend letsel aan over. En weet je, Dolle is ook nog steeds actief voor Meerburg, hij houdt zich bezig met de velden en de opstallen, net zoals de onlangs op 93-jarige leeftijd overleden Tinus den Elsen deed.”

Tinus den Elsen, een verhaal apart. Goeie vent. Freek: ,,We organiseerden ooit een survival voor 40 man van Meerburg met klimpartijen, vlotten, boten, mensen van de reddingsbrigade erbij, een militaire truck en natuurlijk professionele begeleiding, die ervoor moest zorgen dat er geen gewonden zouden vallen, kosten 500 gulden, een heel bedrag dat we niet hadden. Tinus hoorde dat en kwam – vinger op de lippen, niemand hoeft ‘t te weten – dat geld brengen. Mooi hè.”

Vlak voor zijn overlijden moest Tinus bloed laten afnemen op het ziekenhuis. De wachtkamer was helemaal vol. Hij is aan de beurt, komt terug en roept:  “4 liter”. Iedereen in een deuk.

Discobus

Een zijsprongetje: Het valt de doorgewinterde Meerburger steeds weer op, dat wanneer er herinneringen worden opgehaald, er zelden wordt gesproken over een bepaalde wedstrijd, een wonderschoon doelpunt of zo, maar  meer over wat er met elkaar buiten het veld is werd beleefd, zoals de  survival, de sportkampen en feesten.

Geboren in de Voorschotense Pauwenstraat, opgegroeid in Vlietzicht, vervulde Freek Versteegen zijn dienstplicht in Suriname (18 maanden) en ging na zijn huwelijk met José in Zoeterwoude-Rijndijk wonen.

Over Suriname praat Versteegen na zoveel jaar nog zo gloedvol alsof hij gisteren pas weer voet op Nederlandse bodem heeft gezet.  Hij vertelt over ‘het verjagen van kaaimannen uit de Corantijnrivier’, over ‘het drinken van water uit lianen’ en ‘het de hele dag kappend een weg door oerwouden banen’. Om na drie maanden bij de KLM terecht te komen  en maandenlang vanuit een Dakota foto’s te maken.

Zijn liefde voor het land bleef zo brandend dat Freek enkele jaren geleden terugkeerde naar de voormalige Nederlandse kolonie en alles en iedereen aantrof als die van jaren geleden. Niets veranderd. Hij ging er – direct na aankomst op vliegveld Zanderij hand- en spandiensten verrichten. Zo leerde hij weeskinderen op de lage school rekenen, trof er taalboekjes aan die hier zelfs niet door de Kringloopwinkel worden aangenomen. Hij maakte feesten mee, danste en zong met de kinderen, en stond in opperste verbazing en vol ontroering voor de Kathedraal van Paramaribo (‘Het grootste houten gebouw van Zuid-Amerika’). Het Kerstfeest dat hij vierde tijdens zijn verblijf zal Freek niet licht vergeten: ,,De weeskinderen, die mij “meester Freek” noemden,  reden ’s avonds laat zingend in een discobus door de stad. Zo luidruchtig, zo laat, dat kan in dat land, niemand die zich daar aan stoort.” Suriname en de mensen zijn om van te houden, vindt hij.

Om de paar jaar treffen de soldaten, die toen in Suriname dienden elkaar, ze praten dan over de “prachtige tijd” die zij daar hadden. Het is geen verrassing dat het zijn wens is om nog eens richting Suriname af te reizen. Om dan ook foto’s  te maken en verslag te doen voor LeidenAmateurVoetbal van het voetbalstadion dat de in Suriname geboren Clarence Seedorf  100% heeft gefinancierd. Deal? “Deal”.

25 augustus 1975

Eerst als administrateur, later als directeur financiën was de Rijndijker verbonden aan diverse scholen. Toen hij zijn onderwijsbevoegdheid met glans behaald had, ging Freek les geven. Eerst in de avonduren bij MEAB (wie heeft daar niet zijn middenstand- en boekhouddiploma gehaald?), later op ROC’s.  Een carrière met een Kroontje.

José, zijn José, het wordt tijd dat zij uit de coulissen komt. Freek leerde haar kennen op een sportkamp in Griendtsveen, een vlek in de Brabantse Peel, zij liep stage bij CIOS. De doorgaans nuchtere Versteegen was meteen hotel-de-botel van de Zundertse. Hij beloofde eens bij haar langs te komen. Dat deed hij ook, op de fiets naar Zundert, de geboorteplaats van Vincent van Gogh. Op de fiets? Jazeker. De verliefde onderwijzer is ook een fietsfanaat (Vanuit Zweden op de fiets naar Zoeterwoude? Hij heeft het gepresteerd). José had haar enkel gebroken, maar was niet thuis, ze stond op het sportveld.

Kusje, kusje, kusje, de rest is geschiedenis. Midden jaren ’70 getrouwd en nog altijd tortelend bij elkaar.

,,25 Augustus 1975,’ klinkt het dan plechtig. Versteegen haalt een multimap uit zijn katoenen tasje te voorschijn. ,,Op die datum, een maandag, werd ik coach van Meerburg B2. Ik had me aangemeld en gezegd iets voor de club te willen doen. Dat kwam goed uit, B2 had nog geen leider.”

Ook als coach van een elftal gaat Freek Versteegen serieus te werk: hij leert de namen razendsnel kennen, noteert de sterke en zwakkere punten van zijn spelers en weet zo de poppetjes op de juiste plaats te zetten, volgt de cursussen Jeugdvoetbalspelleider en Voetbalscheidsrechter (hij fluit de hoogste jeugd, Quick Boys A1, Noordwijk A1) en treedt op als grensrechter bij de eigen en andere wedstrijden. ,,De jongens van B2 van toen zijn nu volwassen kerels van in de 50 jaar, hun zonen spelen nu bij Meerburg.”

Hij creëert een homogene groep door buiten het voetballen uitjes te regelen, zoals een etentje voor vaders en zonen , bereid en opgediend door de horecastudenten van ROC, door tijdens de sportkampen net iets anders dan gebruikelijk te organiseren.

Glimlach

Vorig jaar ontving het echtpaar Freek en José Versteegen de Vrijwilligersprijs van Zoeterwoude. Voor het eerst waren er 2 winnaars voor 1 prijs. In het juryrapport werd Freek geroemd voor zijn werk voor de kerk, voor zijn  werk als vrijwilliger op een zorgboerderij en zijn staat van dienst bij Meerburg.

José is al vele jaren actief binnen de lokale sport, zij laat onder meer senioren bewegen en is belangenbehartiger voor de sport. In januari tijdens de Sportverkiezingen in Zoeterwoude werd José uitgeroepen tot Coach van het Jaar.

Tussen ’70 en ’80 van de vorige eeuw trainde zij, in een tijd dat damesvoetbal nog niet eens een stip aan de horizon was, meisjes. ,,En jongens”,  vult Freek aan. ,,Namen van mannen als Martin van Kins, Sander van Haastert en Jelle Korbee heeft zij trainingen gegeven.”

Nog iets vergeten? , staat er in de intro. Natuurlijk, Freek ontwierp het huidige logo van Meerburg, en heeft er wel een opmerking (aanmerking?) over: ,,Op de shirts met het logo staat de voorste speler soms afgedrukt met een zwart shirt, terwijl dat wit moet zijn. Het witte shirt in het logo moet altijd voor worden afgebeeld, als teken van “wij zijn Meerburg, wij zijn trots op onze vereniging.”

Voor het clubblad heeft Freek jarenlang columns geschreven, stukjes met een glimlach. Getiteld ‘Mijn Meerburg’. Pareltjes over klein wel en klein wee.

Filosoferend: ,,Een vereniging is zoveel meer dan het wekelijks een balletje trappen. Je gaat op verschillende manieren naar de club toe. Ontspannen naar de training, met als doel drie punten te pakken in een wedstrijd, een wedstrijd bekijken en een beetje praten met vrienden en kennissen. Dat zijn verschillende gemoedstoestanden, maar allen even belangrijk. Wanneer dan ook nog meewerkt  de opstallen goed te onderhouden, met schilderen of kleine klusjes, wordt Meerburg een belangrijk onderdeel van je leven. Zo zie en voel ik dat.”

Maar, Freek, hoe zit dat toch met ‘De Limonademan’? Hij glimlacht en zegt: ,,Op woensdagmiddag stond ik in de kantine en gaf de E- en F-jeugd na de training een beker limonade. Kom ik een keer  bij Meerburg hoor ik een kind tegen zijn vader zeggen: ,,Dat is de Limonademan. Zoiets vergeet je nooit meer.”

Op zaterdag is Freek doorgaans niet bij Meerburg te vinden. Als fervent filatelist, bezoekt hij postzegelmarkten, in Capelle aan den IJssel, Rotterdam en andere plaatsen. Zijn collectie moet van eredivisie-klasse zijn. ,,Ik heb tegen José gezegd, dat zij na mijn dood alles mag verkopen, als ze er maar tenminste de oud papierprijs voor krijgt. Haha.”

Foto’s: Collectie  Freek en Renske Versteegen

Scans en actuele foto’s: J.P. Kranenburg