Vandaag is het afscheid van Hans.
Een korte zin, een snelle punt.
Hans kon je met weinig woorden raken.
Hij benoemde zijn gezondheid in een snelle flard, alsof de ernst niet bestond.
Hij riep kort, bijna staccato, wie waar en wanneer in het juiste licht klaar moest staan voor de prachtige beelden die hij maakte.
Bijna onlosmakelijk verbonden met een camera op zijn schouder of, zoals de laatste tijd steeds vaker, op een statief.
Klein als hij was, klom hij naar hoger niveau om de mooiste overzichtsbeelden te maken.
Niet alleen van voetbal, maar ook van voetballiefhebbers.
De sfeer vastleggende op precies de juiste toon.
Hans was een stille kracht, integer ook.
Tijdens de jaarlijkse events van Leiden Amateurvoetbal trok ik hem regelmatig even aan zijn shirt: ‘neem even koffie, drink je genoeg met die zon de hele tijd en vergeet geen broodje te pakken’.
Ondertussen deed Hans gewoon zijn ding, rustig zijn apparatuur in orde maken, het terrein verkennen, buienradar volgen en prachtige beelden vastleggen.
Soms, heel soms, was er een moment dat hij zijn boek een stukje opensloeg.
Dan legde hij de ernst van zijn fysieke gezondheid even bloot en was daar altijd de schrik van de toehoorders. Over hoe hij eraan toe was, hoe zwaar het voor hem moest zijn en hoe hij alles wilde blijven doen, wat hij zo graag deed.
Vol passie over voetbal, over het spelletje en over ‘zijn’ club.
In februari stuurde hij ons een bericht en vielen we allemaal stil, in de app die altijd bol staat van de humor, van langlopende vetes tussen de grote clubs, waar het randje soms wordt opgezocht en de grens ook weleens bereikt wordt.
In de app waar grote monden, opeens plaatsmaakten voor hele kleine hartjes.
Waar voetbal ineens helemaal niet meer belangrijk leek en de rauwe humor plaats maakte voor stilte. Waar taalvirtuozen opeens stilvielen en hun pen het papier even niet kon vinden.
Hans gaf aan dat hij even niet meer kon filmen.
De man van weinig woorden, nam ons in een flink relaas mee in zijn afgelopen weken.
Een berg gezondheidsproblemen die nauwelijks te overzien waren en terloops de mededeling dat het behandelplan dat was opgesteld, alleen een remmende werking zou hebben.
Ik vroeg hem, of we iets voor hem konden betekenen, of er nog iets was waar hij blij van zou worden.
Volmondig antwoordde hij: ‘Als Ajax weer kampioen wordt’.
Realistisch als hij aankeek tegen zijn club en zijn ziekte, voegde hij direct aan zijn antwoord toe, ‘maar ik vrees dat dat nog wel even duurt’.
Alsof hij wist, dat hij dat niet meer mee mocht gaan maken.
Dat dat kampioenschap net als zijn strijd, niet gewonnen kon worden.
Dat zijn levensverwachting te kort was, om onze geliefde club weer naar het juiste niveau te brengen.
Leiden Amateurvoetbal gaat een bijzonder mens missen, de punt werd te snel achter zijn leven gezet.
Onze woorden vallen deze dagen stil, zoals de beelden van onze kleine, dappere Hans stil staan.
 (1).jpg)
