Oude Clubhelden
De giga-grote liefdes van een kanariegele krachtpatser
Hij is wereldberoemd in Leiden en omstreken. Iedereen kent hem en waardeert hem om zijn gulle lach, zijn oprechte interesse in het wel en wee van mensen. Hij is groot, heeft handen als kolenschoppen, is 69 jaar en was vorige maand een van de smaakmakers van het 1ste Leidsche Historie Voetbaltoernooi. Leren vond hij maar niks, maar hij verzamelde wel alle diploma’s van de universiteit die “de straat” heet. Op 14-jarige leeftijd begon hij zijn werkzame leven en is nog steeds volop actief. Zijn naam Tom Verschoor, van de kramenverhuur voor markten, braderieën en evenementen. Wie Tom Verschoor zegt, zegt “krachtpatser”.
Hij tilt vier kramen tegelijk, zegt men. Of dat waar is, hebben wij niet vast kunnen stellen. Tom Verschoor werkt namelijk doorgaans ’s morgens vroeg en ’s avonds laat. Dan liggen wij van LeidenAmateurVoetbal nog of allang warmpjes te ronken tussen de lakens. Wij laten Tom maar aan het woord over zijn leven en zijn liefdes, zijn 3 giga-grote liefdes.
De warenmarkt
Het laatste nieuws eerst: De Leidse warenmarkt is sinds zaterdag 11 september weer terug op zijn oude plek, Aalmarkt, Botermarkt, Nieuwe Rijn, Hoogstraat. ‘Een goede zaak,’ aldus kraamverhuurder Verschoor. ‘Een uit elkaar gehaalde markt zoals aan de Beestenmarkt en Lammermarkt werkte niet, was niet gezellig. Dat is wel gebleken. De Leidse markt hoort in de binnenstad. De Leienaren zijn gewend op zaterdag hun rondje markt te lopen, hun inkopen te doen bij hun vaste groenteman en visboer, hun Vietnamese loempiaatje te eten bij de Koornbrug en hun bloemetje aan de Nieuwe Rijn.’
De boomlange, witbehaarde Verschoor voegt er – uit ervaring – aan toe: ‘Dat is allemaal traditie, noem het gewoonte, maakt mij niet uit, maar dat pak je de glibber niet af.’ Alles is weer normaal aan de Leidse markt, die meer dan 900 jaar bestaat. Officieel is Tom Verschoor met pensioen. Officieus helpt hij nog een handje bij zoon Paul, zijn opvolger. Paul is uit hetzelfde hout gesneden als zijn altijd opgewekte en energieke “oude heer”. Dat opgewekte heeft senior meekregen van zijn vader die ook Tom heette. Hij zei: ‘Wat heb je er aan chagrijnig te wezen? Dat is niet goed voor je personeel, je klanten en jezelf. Wanneer het tegenzit, speel dan maar dat je zo goed gehumeurd bent, speel komedie.’
Een wijze les van de man van wie Tom het bedrijf heeft overgenomen. Over de markt kan de ras-Leienaar een boek schrijven. Dat doet hij niet. Wel kreeg hij bij zijn afscheid een waardevol cadeau dat hij koestert, een fotoboek waarin alle kooplieden van de Leidse markt, niet een uitgezonderd, hem uitzwaaien met kleurrijke, persoonlijke foto’s en de welgemeende groet: “Bedankt Pik en tot ziens”. Het ontroert de man die zegt niet snel geëmotioneerd te zijn. Maak dat de kat maar wijs. Toms lieve, 14 jaar jongere vrouw Els, die de liefde-van-haar-leven door en door kent, knikt bevestigend. Zij laat het 3-koppige gezelschap alleen, zij gaat elders in huis puzzelen en vertelt nog in de gezondheidszorg te werken. Het liefst met mensen met Alzheimer.
Fusie
Geboren in de Lodewijk van Deijsselstraat hoefde Tom maar drie koprollen te maken om op het LFC-terrein te landen. Zijn 4 jaar jongere broer John was lid van LFC, Tom volgde hem, trok het kanariegele V-shirt aan en beloofde het zijn hele voetballeven te dragen. De vraag waarom de rooms-katholieke broers, die op zondag trouw naar de Leonardus Kerk aan de Haagweg gingen, zich met nog met twee salto’s extra niet aansloten bij DoCoS, de vereniging die paste bij hun geloof, wordt beantwoord met: ‘LFC was dichter bij huis.’
Het werd dus LFC, aan de Boshuizerkade. Daar waar LFC sportieve geschiedenis schreef, staan nu huizen, waar onder meer UVS-er pur sang Fred Beerenfenger met zijn charmante Mary heel tevreden wonen. Fred en Mary kijken uit op de plek waar UVS in 1960/1961 om de KNVB beker verloor van LFC. Het werd 2-1 en de geelzwarten eindigden daardoor boven UVS in de groep. Dat werd Fred nog haarfijn ingewreven toen hij “toevallig” langsreed. Toevallig? “Toeval” bestaat niet. Aan die verloren cupwedstrijd wordt Fred niet graag herinnerd.
Tom Verschoor: ‘Ik loop met mijn karretje, met ballen, kleding en hesjes van mijn huis naar FC Boshuizen, 500 meter. Ik kom als eerste en ga als laatste weg. Je kan wel zeggen dat ik het 3e elftal draag. We zijn een gezellige bende met ellkaar.’
Tom Verschoor weet als geen ander wanneer LFC ten grave werd gedragen: ‘Dat was in juli 2003,’ vertelt hij, ‘als gevolg van de fusie van onze club met UDWS en VNA.’ Dat heeft veel pijn gedaan, nog steeds is de wond niet geheel geheeld. LFC werd in 1907 opgericht, UDWS (Unitas Door Wilskracht Sterk) is na de fusie met Unitas (opgericht in mei 1932) van juli 1990 en het samengaan met het in mei 1946 opgerichte VNA (Voetbal Na Arbeid en niet Vechten Na Afloop, houd daar eens mee op!). Samen gingen ze door als FC Boshuizen. Tom herinnert zich nog dat deze mega-fusie gebeurde onder druk van de gemeente Leiden. Oorspronkelijk nam niet UDWS, maar de vv Leidsche Boys, de grootste voetbalclub op het sportpark, deel aan de fusiegesprekken. Deze fusie mislukte doordat men het niet eens kon worden over een nieuwe naam. Leidsche Boys bleef zelfstandig, verhuisde naar Sportpark De Vliet, om in juni 2020 ter ziele te gaan, 2 jaar voor de viering van het 100-jarig bestaan. Er werd niet voldaan aan de voorwaarden die waren vastgelegd in het eisenpakket van de gemeentelijke nota Voetbal Vitaal. Leidsche Boys gaat die mijlpaal nog vieren, daarbij financieel gesteund door de gemeente. ‘Door die ellendelijer Corona moest dat uitgesteld worden,’ weet Tom. ‘Wist jij, dat Leidsche Boys in 1922 is opgericht door 3 UVS-leden,’ vraagt Tom. Nee, moeten wij met schaamte bekennen.
John Verschoor
LFC heeft een historie van heb-ik-jou-daar. Tom weet er veel, niet alles van. De tijden met palingboer Bauk Pijnakker, de broers Heijmans, Jonas Kukler, Aad Neuteboom, Ronald Moenen, Dick en Henk Siera, Teun en Leen de Hoed, John Verhoeks, Bles Zuma, Cock van Weerlee, zeg maar de “vette jaren”, heeft hij niet als speler meegemaakt. ‘Dat was voor mijn tijd,’ glimlacht de 69-jarige Leidenaar. De verhalen kent hij wel. ‘Bij mijn broer John moet je zijn voor zijn verhalen toen hij speelde bij LFC en UVS en later als prof bij Telstar, Veendam en zijn 3 jaar bij FC Haarlem. Zijn talent en ambities had ik niet. Ik wilde werken.’
Toch na enig aandringen een anekdote over John: ‘Bij verjaardagen en andere gelegenheden halen wij weleens op dat Johns mooiste moment bij LFC de wedstrijd tegen HVV uit was. LFC moest winnen om kampioen te worden. Met nog één minuut te spelen en een 0-0 stand, kapte Koos Bekooy, volgens velen de beste speler van LFC ooit, 5 man uit. Hij staat op de doellijn en haalt die gozer nog een keer de bal terug om vervolgens keihard binnen te schieten. Volgens Flip Massaar, die geen rood maar geel-zwart bloed moet hebben gehad, was deze overwinning de mooiste uit de geschiedenis van LFC.’
Dan: Jullie moeten John eens bellen en een afspraak maken voor een interview. Hij zal ja zeggen, John zegt altijd ja, of hij komt opdagen, betwijfel ik. Hahaha.’ John woont in de Lodewijk van Deijsselstraat, om de hoek bij Tom, in het ouderlijk huis. ‘Hij zou nog altijd langs komen. Nou vergeet het maar.’ Dan blijkt dat John, vele jaren trainer bij ASC, een deel van het jaar in Spanje woont. Daar heeft hij een appartement, overgehouden van zijn bloemenzaak, niet van het voetballen.
‘Dan had John moeten toehappen toen Ajax, 4 man sterk, voor de deur stond. Hij zou de Ajax-opleiding doorlopen, aan mooie beloften geen gebrek. Hij deed het niet, op aandringen van vader Tom. De bloemenwinkel bood zekerheid, Ajax niet.’
Altijd feest
Het jaar 2021 kan voor Tom niet meer stuk. Dat komt door het 1ste Leidsche Historie Voetbaltoernooi. Het idee om de ouwe jongens van niet meer bestaande Leidse voetbalclubs tegen elkaar te laten spelen, komt zegt Tom, oorspronkelijk uit de koker van hem en oud-LFC-er Gerard Piepenbrink. ‘Dat is door jullie fantastisch opgepakt,’ zegt hij genietend. ‘Ik ben eerder van vakantie teruggekomen om erbij te zijn.’ Dat het team van LFC (zondag) de finale haalde vindt hij al klasse, dat de Sleutels uiteindelijk met de beker naar huis ging, terecht. ‘Wat hebben wij genoten,’ straalt de Kneppelhoutstraatbewoner, ‘we kenden elkaar nog allemaal. Eén groot feest was het. Een toernooi dat een traditie gaat worden, let op mijn woorden.’
Bij LFC was het ook altijd feest. Nou, altijd, elke 14 dagen, wanneer het 1ste en het elftal van Tom (het 2e) op dezelfde dag speelden. ‘Ik was de Popie Jopie buiten en mijn 1ste vrouw Sylvia in de kantine. Altijd.’ Vanaf ’s morgens tot ’s avonds een uur of 8 was er altijd muziek, De Rijnsons, De Leino’s, De Lenco’s, goeie bandjes die voor sfeer zorgden. Ons hele gezin had de hele dag de grootste lol. Er werden lootjes verkocht en gezorgd voor eten. Chinees kwam van Woo Ping of ze gingen met z’n allen bij Woo Ping eten. Tom hoefde maar te bellen en te zeggen dat ze met een man of 20 en de vrouwen kwamen, werden ze als koningen onthaald. Verjaardagen, ook zo iets, die werden dikwijls twee dagen gevierd, een dag met het gezin en nog een dag met jongens van de club. ‘Dat heb je niet meer,’ betreurt Verschoor, ‘het lijkt wel of niemand meer jarig is tegenwoordig.’
Genaaid
Op woensdagavond en zondag loopt Tom met een wagentje van huis naar FC Boshuizen. In het houten karretje: de voetbalspullen, die door hem zijn gewassen, ballen, hesjes, vlaggen en nog meer. FC Boshuizen 3 is zijn team, hij kan terugvallen op zo’n 15/16 spelers. ‘Ik ben er altijd als 1ste en ik doe als laatste het licht uit. Dat weten ze bij FC Boshuizen, daarom heb ik ook de sleutels.’ De training wordt door hem geleid, het gaat er gemoedelijk aan toe. De opkomst zou beter kunnen. Althans wat de training betreft. Verschoor vergoelijkt de magere opkomst: Jongens werken, hebben niet altijd zin ’s avonds de deur uit te gaan. Maar op zondag staan ze er. ‘Soms heb ik zoveel jongens, dat ik zelf niet meespeel of alleen een helft. Dan ga ik vlaggen.’
Tegen Leidsche Boys liep het ooit mis. Tom: ‘Wij speelden aan de Vliet. De scheids was een thuisfluiter en de grensrechter vlagde ook tegen ons. Toen Leidsche Boys bij ons op bezoek kwam, deden wij hetzelfde. Ze kwamen woedend op mij af, scholden mij verrot, we stonden met onze koppen tegen elkaar. ‘Flikker op. Jullie hebben ons genaaid, nou naaien wij jullie terug.’ zei ik. Na afloop hebben we met elkaar een biertje gedronken. Zo hoort het.’
Voor Tom en zijn maten is de 3e helft het belangrijkste. Dat Tom de hoofdmacht niet heeft gehaald komt door zijn gebrek aan ambitie. Hij leefde niet voor het voetbal. Op zaterdagavond werd er gestapt met jongens als Bram Onderwater en Rinus Hageman. ‘Die kwamen mij dan halen, ik wilde niet altijd mee, maar ik moest van mijn moeder. “Ga nou maar,” zei ze. Dan gingen we naar Noordwijk, naar ‘t Zeepaardje of Casino. Om 1 uur ging alles dicht. Kan je je niet meer voorstellen, nu gaan ze om 12 uur stappen. Wij gingen vanuit Noordwijk naar Club ’70 aan de Stationsweg. Daarna nog ergens shoarma eten met een biertje. Zongen we Auf Wiederseh’n en stonden om 12 uur op het veld.’
Tom heeft in zijn voetballeven weinig gescoord, hij stond meer in de achterhoede of mid-mid: grote vent, beresterk, die de beuk erin gooide en indruk maakte op iedereen die de moed had richting LFC-doel op te stomen. ‘Ze konden 2, soms 3 keer proberen mij voorbij te komen, dat lukte niet. De meesten gaven het daarna maar op.’
“Meneer” Izak Paauw
Terwijl Border Collie Bandit zich behaaglijk aan de voeten van de LAV-reporter nestelt en de mollige kater Smokie zich koestert in de zon, laat Tom weten altijd om zo’n uur of 4 wakker te worden. ‘Hoe laat ik ook naar bed ga, het is altijd 4 uur. Dat heet bioritme, daar kom ik niet van af.’ Is het zaterdag weer heel laat geworden? Geen probleem: Het 3e van FC Boshuizen kan op zondagmorgen op een fitte Verschoor rekenen. Hij draagt de verantwoordelijkheid voor het elftal, hij zorgt ervoor dat de spelers dik op tijd op het veld staan. Met een brede, trotse lach zegt hij in één elftal te hebben gestaan met zijn zonen Tom en Paul. Uniek. Zijn daar foto’s van? Nee? Dat is pech. ‘Kom, krijg nou het lazerus,’ klinkt het wanneer wij willen weten waar hij op school heeft gezeten. ‘Potgieterlaan, bij meester Van Oudenhove. Maar ik kon niet leren. Voor Rekenen had ik een 3, voor Lichamelijke Oefeningen een 6.’
Hij ging naar de Technische School in de Kooi. Veel meer succes had hij daar. In korte tijd. Voor vakken als Timmeren, Metselen, Metaal bewerken en Schilderen scoorde de latere kramenzetter hoge cijfers. Daar heeft LFC danig van geprofiteerd wanneer er klussen moesten worden aangepakt. Alleskunner Verschoor ging bij Ome Piet in de bouw werken, kwam hij na werk thuis, had vader Tom voor hem nog het nodige te doen. Voor noppes. ‘Dat was nog in de tijd dat de wil van vaders wet was. Je had maar te doen wat er gezegd werd.’ Mooi is de herinnering toen Verschoor in de Senioren speelde: ‘Ik wilde hogerop spelen en vroeg beleefd aan Izak Paauw, de aanvoerder van het 1ste of dat mogelijk was. Ik sprak hem als “meneer” aan. Toen heb ik het 2e gehaald, mocht meetrainen met de selectie, zat af en toe op de bank bij het 1ste en viel wel eens in.’
LFC stond bekend als een familie- en vriendenclub. Gezelligheid stond hoger dan presteren in het vaandel. Dat amicale, dat sociale vindt Tom terug in het 3e, dat hij een “gezellige bende” noemt. Met Kerstmis komen de mannen en vrouwen bij elkaar. Op 3 oktober wordt er varend gebarbecued. De taken zijn verdeeld. Het inslaan van het bier en het regelen van de bbq is in de vertrouwde handen van “maestro” Tom gegeven.
Regelmatig legt de kramenverhuurder een kaartje met zijn twee zusjes en adviseert de LAV-journalist niet als 4e man aan te schuiven. ‘Met nog een stuk of 3 kaarten in je handen, weet ik wat jij hebt.’ Tom mag dan in menig oud-LFC- en nieuw FC Boshuizengezelschap de oudste zijn, hij heeft de energie van een jonge vent, speelt nog fanatiek zijn partijtje, drinkt na afloop één of meer biertjes en gaat rechtop naar huis. Met het houten karretje op 4 wielen. Maar hoe zit het met de 3 liefdes, waar de rijzige Tom vaak “van de kook” raakt. Hij schuift zijn stoel achteruit, neemt Bandit op schoot, schuift wat heen en weer en zegt: ‘Ons bedrijf, met 400 kranen en de nodige bedrijfsauto’s, daar ben ik verliefd op.’ Hij pakt een bundeltje foto’s, “kanaries” in actie en in de kleedkamer. ‘LFC is mijn hele leven belangrijk geweest. Wanneer ik dat gele shirt met de zwarte V zie, komen er zoveel herinneringen naar boven en tranen in mijn ogen. LFC is mijn andere liefde.’
En de 3e? Alsof het afgesproken is komt op dat moment Els binnen. Tom: ‘Els natuurlijk.’ Hij verstuurt een knipoog en wil er nog iets aan toevoegen. Els is hem voor: ‘Ben ik nummer 3?’ Tom staat op, hij lijkt nog groter dan hij al is, slaat zijn arm om Els, knuffelt haar en zegt zacht: ‘Jij bent nummer 1 en zal dat altijd blijven.’ De 2 tortelen als duiven. De twee van LAV vertrekken, ze zijn te veel, dat is duidelijk.
Foto’s: Archief Tom Verschoor
Actuele foto’s: Jan van der Lubbe en Hennie Kanbier
Fotoserie Leidsche Historie Voetbaltoernooi (28 augustus)
