Aan de Kaag- en Braassem hebben bezoekende clubs vaak hun Waterloo gevonden. Vooral technische teams moesten het afleggen tegen die stevig geblokte en knokkende jongens-van-buiten (DOSR, Weteringse Boys/Alkmania, VVOA), die gewend waren op hobbelige grasvelden hun voetbalkunsten tot en met de 90ste minuut vechtend voor iedere grasspriet te vertonen. De kleiïge arena’s van toen zijn inmiddels omgetoverd tot lekker lopende biljartlakens. Hooguit de week voor of de zondag direct na de Veense Kermis in september waren er punten te pakken.
,,Dat gold misschien voor de mannen, maar beslist niet voor ons”, vertelt Ciska van Egmond, die het meidenvoetbal vanaf het begin heeft meegemaakt en het met Alkmania tot het landskampioenschap bracht.
Als Ciska van Egmond – Hogervorst (63) staat zij ingeschreven bij de Burgerlijke Stand, moeder van een zoon en dochter en dartele oma van drie kleinkinderen. Waar houdt zij van?,,Van sport”, klinkt het resoluut. En waarvan nog meer? ,,Van sport, van sport alleen.” Helder. Natuurlijk houdt zij van haar man Chris, ooit politiewoordvoerder en veelvuldig op de televisie, haar kinderen, kleinkinderen en familie, vrienden en kennissen. Dat alles ‘ex aequo’.
Zij is rank en slank, als haar dochter, geen grammetje te veel. Enthousiast en vol passie praat zij over uiteenlopende sporten. Over voetbal vooral, ook over handbal, skien, volleybal, hockey. Zij houdt van elke sport. Haar kennis van die spelletjes is oeverloos. Geen wonder, Ciska volgt alles op sportgebied via Studio Sport, Fox Sport, Eredivisie Live en Euro Sport.
Voetbal
Voetbal heeft echter een voorsprong op al die andere sporten. Geen wonder: toen ze 5/6 jaar was zat ze al voor op de stang bij pappa op de fiets, met een leren bal in haar knuistjes, om aan de Leiderdorpse Hoogmadeseweg RCL te zien spelen en om vooral zelf een balletje te trappen.
Toen RCL eind jaren ’60 de mogelijkheden van meidenvoetbal onderzocht en een wedstrijdje ‘om de keizer zijn baard’ organiseerde, stond Ciska op het veld. Ze speelde de sterren van de hemel. Bij RCL bleef het toen tot één partijtje, voor Ciska werd het echter het begin van een glanzende voetbalcarrière, die haar tot in het Olympisch Stadion bracht, in een voorwedstrijd tijdens het Amsterdam 704 Toernooi, van landskampioen Alkmania tegen het Nederlands dameselftal. Voor overvolle tribunes floot de scheidsrechter na de reguliere 90 minuten af. De stand? 2-2, een prachtig resultaat.
De lieve God
,,Die meid heeft talent”, werd er bij haar eerste optreden langs de lijn bewonderend geroepen, ,,zij moet naar een club met perspectief”. Omdat zij toen in Voorschoten werkzaam was lag de stap naar Randstad Sport Lady’s voor de hand. Zij viel meteen goed in de groep. Geen wonder: Ciska was/is spontaan, wist/weet wat teamsport inhoudt en was een snelle spits met inzicht, altijd met een neus richting doel.
,,Bij Randstad Sport Lady’s was Karel de Groot, de vader van de later zo succesvolle coach Ruud, de trainer. Zijn dochter Marion stond ook in het eerste. Het klikte tussen ons, Marion gaf de ballen op maat, ik hoefde ze alleen maar in te prikken.”
Bij Randstad Sport Lady’s begon de reeks kampioenschappen. De bekers en medailles getuigen van gewonnen toernooien. Historisch is de uitspraak van trainer Karel de Groot: ,,De lieve God persoonlijk heeft ons Ciska gestuurd.”
Het lijkt nu misschien dat Ciska van Egmond prat gaat op al dat ‘goud’, niets is minder waar. Zij heeft geen shirts meer die gewisseld werden, geen trofeeën en andere relikwieën die vertellen van weer een podiumplaats, zij heeft niets bewaard. ,,Wat geweest is, is geweest”, klinkt het nuchter.
Landskampioen
Op het moment dat de huwelijksklokken luidden en de meiden van haar Voorschotense team voor een erehaag zorgden bij het Stadhuis, moest er een beslissing worden genomen. Ciska en haar Chris zouden verhuizen naar Roelofarendsveen waar de kersverse echtgenoot zijn handtekening had gezet onder een belangrijk contract: een vaste betrekking.
Tranen met tuiten bij Randstad Sport Lady’s, uitbundige vreugde bij de club waar Ciska zich aanmeldde, Weteringse Girls, uitgerekend de grote rivalen van de Voorschotense meiden. Chris: ,,Ciska zal het niet zeggen, dus ik doe het maar. Toen Ciska zich aansloot bij Weteringse Girls konden ze dat daar niet geloven. Grapje? Een april? Er was nog nooit gewonnen van Randstad Sport Lady’s of SVLV en nu komt de goalgetter hier haar kunsten vertonen.”
Ciska knikt bevestigend, ja, zo is het gegaan. Weteringse Girls ging later op in Alkmania en na de fusie van Alkmania en SVOW wordt er tegenwoordig onder WVC geacteerd. Wegens zwangerschappen speelde Ciska twee seizoenen niet. Maar haar herstel verliep verrassend snel, dat hield gelijke tred met haar hunkering naar de groene grasmat. ,,Conditie, hè”, verklaart echtgenoot Chris.
Ciska vergelijkt haar toen snelle rentree op de velden met die van Estavana Polman, tophandbalster in Deense dienst en partner van Rafael van der Vaart: ,,Polman was ook in een mum van tijd hersteld van de bevalling. Ik ging ook weer snel als de brandweer, al werd mijn shirt wel nat van de moedermelk.”
Haar ‘finest moment’ is het nationale kampioenschap in het seizoen 1978/1979: ,,Ons elftal stond als een huis. Vooral in de as liep alles als een zonnetje.” Het werd in Delft tegen AFC ’34 4-0. De kleurenfoto van het elftal in het hart van VI wordt nog gekoesterd. Ook toen werd er massaal ‘Wat kan die meid voetballen’ geroepen. Een jaar later werd Alkmania tweede van Nederland.
Wat Ciska veel plezier bezorgt is het feit dat ze in de Veen nog steeds meiden van toen tegenkomt. Ze zijn ouder geworden, natuurlijk, maar het zijn geen uitgezakte vrouwen geworden.
Geen gezeur
Na een korte onderbreking, Ciska was inmiddels 36 jaar, begon het weer te kriebelen. Dat vertelde ze aan een paar vrienden. Die zeiden: ,,Je bent jong genoeg om nog de wei in te gaan.” Van Egmond sloot zich weer aan bij Alkmania, speelde een wedstrijd in het 2e elftal, om een week later tot haar 41ste uit te blinken in de hoofdmacht. Daarin speelden meiden die de helft jonger waren dan haar, zij was de enige moeder.
Ciska: ,,Weet je, ik wilde nooit aanvoerder zijn, het is mij herhaaldelijk gevraagd, maar ik zei steeds ‘nee’. Ik wilde geen gezeur aan mijn hoofd, ik wilde voetballen. Wat ik ook zo vervelend vond? Wedstrijdbesprekingen. Dan werd geschoven met magneetjes op een bord. Niks voor mij, ik ging liever alvast de warming-up doen.” Na haar laatste wedstrijd werd haar aangeraden trainerscursussen te gaan volgen. ‘Je bent toch goed gek op dat voetballen’. Dat klopte wel, maar het vak van coach trok haar niet. Uitgevoetbald! Klaar is klaar!
De allerlaatste wedstrijd staat nog scherp op haar netvlies. Een toernooi in 1991 in de Haarlemmermeer, die werd gewonnen. Daarna werden de voetbalschoenen en andere sportspullen aan de wilgen gehangen. Ze legt uit: ,,Als je ouder wordt, herstel je langzamer. Ik ging zelfs afzeggen voor trainingen. Alles bij elkaar opgeteld betekent dat: einde verhaal, maar wel het einde van een mooi verhaal.”
Veense Ciska is er trots op nooit tegen een gele kaart te zijn opgelopen, ook bleef ze haar hele voetballoopbaan blessurevrij. Daarover zegt ze: ,,Je weet dat een veel scorende spits van beton moet zijn. Je wordt geschopt, geslagen, bespuwd, onderuit geschoffeld en verbaal aangepakt. Ik ging menigmaal tegen de grond, maar stond op en ging gewoon door. Mij kregen ze niet klein.” Dan vergelijkt Ciska voetballende vrouwen met mannelijke collega’s: ,,Wij vrouwen laten ons niet intimideren, blessures voorwenden is er niet bij. Ook zullen wij nooit kermend op de grond blijven liggen, dat doen mannen wel. Ze zijn mietjes. Bah.” Een beetje cru ? Wel duidelijk, ja, dat mag weleens.
Ze heeft ooit een keer ruzie gehad met een coach – nee, namen worden niet genoemd, hij is nog actief. Dat voorval is haar bijgebleven tot de dag van vandaag: ,,Na de vakantie werd een meisje dat niet getraind had opgesteld, ik werd buiten het elftal gehouden. Daar zei ik iets van, pakte mijn tas in en ging naar huis. ’s Avonds stond de trainer voor de deur en bood zijn verontschuldigingen aan. Dat vond ik knap. Voor mij was de kous daarmee af. Niet helemaal, zo bleek: de andere morgen kreeg ik een kaart met de handtekening van alle meiden en ‘je moet weer terugkomen, we missen je’. Dat heb ik gedaan, natuurlijk. Dat werd een heel emotioneel moment met allemaal huilende meiden, inclusief ikzelf.”
Na een wedstrijd bleef Ciska nooit hangen. Terwijl de meiden een biertje pakten aan de bar, riep zij: ‘Toedeledoki, de kinderen wachten op mij, tot volgende week’. Dat ‘volgende week’ betekende tot op de training, dinsdag en donderdag.
Over het Europees Kampioenschap van de vrouwen is zij laaiend enthousiast, een grote propaganda voor het meidenvoetbal. Of ze het moeilijk krijgen op weg naar het WK? ,,Dat zou best kunnen, misschien zakken ze wel door het ijs. Maar wat maakt dat uit? Die meiden zijn nog zo jong.”
In de zomer en winter tennist Ciska en maakt ze stevige wandelingen, ’s zomers houdt ze haar conditie verder op peil met skeeleren. Dat laatste doet ze samen met kleindochter Jaella, die overal trots verkondigt dat ze les krijgt van een ‘prof’. Ze grinnikt en zegt dan: ,,Weteringse Girls had nog nooit van SVLV gewonnen, een keer wel, tot woede van de meiden van de tegenpartij natuurlijk. Mijn vader kon zijn geluk niet op. Op de Kanaalweg kreeg hij een lekke band. Dat vond hij niet erg, hij liep fluitend en zingend naar huis, met de fiets aan zijn hand.”
Chris heeft alle wedstrijden van zijn fanatieke vrouw gezien. Hij kan als geen ander haar kwaliteiten opsommen: ,,Ciska was een bikkel, supersnel en kopsterk. Omdat ze van haar lange blonde haren een paardenstaart maakte, werd ze de blonde pijl genoemd.” En Chris zelf, heeft hij ook gevoetbald? Ja, bij RCL en bij Weteringse Boys/Alkmania. Bij de politie bracht hij het tot het regionale elftal. Daar ging hij door het leven als ‘Henri Buitenzorg’, zo snel was hij. Maar dat zijn weer andere verhalen.
Foto’s: uit het plakboek van Ciska van Egmond.
Actuele foto: Elly Bavelaar
Reacties zijn gesloten.