Oude clubheld: Rob Ravensbergen (en gezin)

Oude clubhelden- Wanneer wij Rob Ravensbergen mogen geloven – en waarom zouden wij dat niet? – is hij als voetballer geen hoogvlieger geweest, eerder een acteur. Als rechtsvoor liet hij zich regelmatig naar het voorbeeld van Luis Suárez, theatraal en kermend van pijn vallen, daarbij toch nog ‘fluit dan, scheids’  kreunend.  ,,Maar ik heb nooit iemand gebeten of de haren uit het hoofd getrokken, zoals die mafkees van Barcelona”, voegt hij er relativerend aan toe.

Het interview is met Rob Ravensbergen (54). Het had net zo goed met zijn charmante vrouw Angelita kunnen plaats vinden, of met de bij DoCoS voetballende zoons Sven en Dave en met dochter Jaimy, Robs oogappeltje, die al landelijk bekendheid geniet.

De happy family is meer dan sportief bezig. Rob als stut en steun en toeverlaat van de powerwoman Jaimy, die op bewonderenswaardige wijze terugkomt van een blessure  die je zelfs je ergste vijand niet toewenst, afgescheurde voorste kruisband;  Sven (24), een van de betrouwbare krachten in het vlaggenschip van de roodwitten, die passen vooruit maakt onder het trainersduo Ron de Roode (ooit snelle spits bij ADO Den Haag) en Joop Tegelaar (mooie spelersloopbaan, ex-trainer Lugdunum); Dave (21), die zijn zinnen heeft gezet op een vaste stek, ook in de DoCoS-hoofdmacht. Ze hebben allemaal een boeiend verhaal te vertellen, dat met rode konen gelezen zal worden.

Toch laat LeidenAmateurVoetbal Rob aan het woord. Hij kan als geen ander ‘objectief’ over zijn voetballende drietal praten. Over zichzelf is de Stevenshof bewoner enigszins terughoudend. Dat siert hem. Hij beroerde het leer  in clubverband al op 6-jarige leeftijd, bij VTL, waar zijn vader even een bestuursfunctie vervulde. Waar ‘rooie Arie’ altijd aan de bar zat en geen wedstrijd volgde en de furore makende Jan Heshusius  en  Jan van Dam. Rob weet nog dat bij jeugdwedstrijden een verlaagde doellat  werd opgehangen, om te voorkomen dat de klein uitgevallen doelmannetjes een tig-aantal keren moesten vissen, en huilend de aftocht zouden blazen.

Wat Rob nog steeds met enig verdriet laat weten, is dat zijn ouders nooit naar hem kwamen kijken.  ,,Ze waren gewoon niet geïnteresseerd, dacht ik.  Wel weet  ik dat mijn moeder het  VTL- embleem op mijn shirt naaide.”  Dan te bedenken dat Rob iedere wedstrijd van Sven, Dave en Jaimy volgt. Om er later bij een wijntje op terug te blikken, zijn mening te geven en om te horen hoe zij de duels hebben ervaren.

Concordia

Blazen, gebruikte Rob zojuist niet het woord blazen? Inderdaad en niet toevallig. Nauwelijks 8  jaar en hij ging accordeon spelen. Nou spelen… nee, studeren bij Lauw  Boellaard van de Streekmuziekschool, een kei van een muzikant, die de niet-eenvoudige oefenstof bekwaam wist over te brengen. ,,Mijn vader, die ooit bij LFC voetbalde en uitgerekend op mijn verjaardag overleed, hij werd maar 65 jaar, had een bandje, de Clemountains. Clement Hanno op drums en mijn vader speelde accordeon. Cle is van Clement en Mountains van (Ravens) Bergen, maar dan in het Engels. Ze speelden op bruiloften en partijen. Het muzikale heb ik dus niet van een vreemde.”

Het gezin had het niet slecht, de optredens van vader Cees zorgden voor extra beleg op de boterham. Rob speelde van zijn 6e tot zijn 11de bij VTL en tot zijn 17e bij DoCoS.  Het einde van zijn voetballoopbaan diende zich niet zachtzinnig aan. ,In Hillegom kreeg ik zo’n trap dat ik mijn kuit- en scheenbeen brak. In eerste instantie riepen ze ‘daar heb je die aansteller weer’. Maar toen er een brancard aan te pas moest komen, piepten ze anders.  Ik herstelde goed en snel, maar bleef toch een beetje angstig voetballen.” Vader Ravensbergen hakte de knoop door.  ,,Jij gaat niet meer voetballen”, verordonneerde senior. En zo geschiedde. Rob allang blij.

De accordeonlessen werden opgevoerd en Rob volgde zijn vader naar Muziekcorps Concordia aan de Langegracht. Pa was ook vaardig op de tenorsaxofoon en Rob bleek aanleg te hebben voor de schuiftrompet, de trombone. Hij had lucht genoeg.

Droom en ramp

Over lucht gesproken. ,,Lucht zit in onze genen, we hebben veel lucht, meer dan andere mensen. Sven, Dave en Jaimy zijn alle drie hardlopers, nauwelijks bij te houden. Het lijkt wel of ze elk 3 longen hebben. Jaimy werd zelfs 1ste tijdens een Ladies Run en dat voor een voetbalster.” Snelheid is wel handig om tackles te ontwijken of bij een counter alles en iedereen je hielen te laten zien en de doelman te verschalken. Zijn pijnlijke einde op  het voetbalveld is vader Rob later te stade gekomen. Jaimy voetbalde bij DoCoS en met plezier.

De liefde voor het spelletje was met de paplepel ingegoten. Ze had aanleg, deelde tijdens de Taptoe flyers uit en ondernam van alles om andere meiden ook warm te maken voor DoCoS en het meidenvoetbal. Rob, die beschikt over de trainersdiploma’s,  ging het elftal van Jaimy trainen en coachen; kampioenschappen werden  aan de lopende band gevierd. Maar  liefst 10 jaar stuwde pa de meiden op in de vaart der volkeren. Jaimy’s talent  viel op, ze was snel (daar heb je die longen weer!), had spelinzicht en een goede trap, en was balvaardig. Nog belangrijker: Jaimy ontpopte zich als een bindende factor, zij wist de andere speelsters nog enthousiaster te maken en beter te laten spelen. Dat ontging de scouts van ADO Den Haag niet. Dan gaat er een droom in vervulling: de overstap van de Leidse tiener naar de Haagse BVO (Betaald Voetbal Organisatie), een transfer die ook afstraalt op DoCoS en de opleiding van de club.

In de ‘beloften’ van de Haagse club werd Jaimy alsmaar beter, zo zeer dat ze werd geselecteerd voor KNVB-teams.  Eerst voor Jong Oranje onder 15, vervolgens voor Jong Oranje onder 17. Uitgerekend op haar verjaardag in 2018 voltrekt zich een ramp. Zij verdraait zich op het kunstgrasveld, hoort geen ‘krak’, maar voelt wel meteen dat er iets goed mis is. Dat klopt, de kruisband van haar rechterknie is afgescheurd. Een dubbeldrama, sneu en zuur:  de volgende dag zou zij met Jong Oranje onder 17 afreizen naar Portugal voor een kwalificatietoernooi in het kader van het EK 17.

Voor volledig herstel staat 9 tot 12 maanden. Dan wordt vader Rob haar persoonlijke begeleider, die ook en vooral op haar inpraat op moeilijke momenten.  De ervaringsdeskundige die hij is – denk aan de dubbele beenbreuk, die hem destijds zo onzeker maakte – weet Jaimy de steun te geven die zij nodig heeft. Rob nuanceert zijn inbreng: ,,Het is vooral Jaimy zelf geweest die zich voor de volle 100 procent op de revalidatie heeft gestort. Geen eenvoudig traject, neem dat van mij aan.”

Ambities

In interviews met LeidenAmateurVoetbal  en onlangs met Sleutelstad verhaalt Jaimy over de blessure en het herstel (,,De 1ste 6 weken waren het zwaarst”).  De ranke Leidse die in 2018 nog werd uitgeroepen tot Talent van het Jaar, is vol vertrouwen ooit terug te keren op het hoogst haalbare. De positieve instelling werkt. Over enkele weken kan ze weer voluit gaan en laten zien dat ze nog steeds kan scoren. Wordt ze weer topscorer als in andere jaren?  Daar neemt ze, voorzichtig als zij is, nog geen voorschot op.

Jaimy heeft haar ambities niet naar beneden bijgesteld. Rob: ,,Haar uiteindelijke doel is een profcarrière in het buitenland. Lieke Martens is haar grote voorbeeld. Weet je dat er veel mensen zijn die Jaimy op haar idool vinden lijken? Ze vinden de gelijkenis treffend, trouwens ook haar drive op het veld.”  Mandy van der Berg, voormalig aanvoerder van Oranje , is ook een voorbeeld voor Jaimy, met haar heeft ze regelmatig  leerzaam contact.

Om zover te komen moet er nog het nodige gebeuren. Dat vindt vader Rob ook. Zij kan op zijn steun rekenen, vooral wanneer zij er zelf veel aandoet om nog verder te groeien. Zoals? ,,Feesten is er niet bij, voldoende rustmomenten inbouwen is minstens zo belangrijk en letten op de juiste voeding.” Jaimy heeft alles mee. Naast haar talent op het veld en het inzetbaar zijn op eigenlijk alle posities, is zij verbaal sterk. Bekijk gerust de interviews op de websites van LeidenAmateurVoetbal en Sleutelstad .

Studiebollen

De Ravensbergen-broers komen er ook nu in het interview enigszins bekaaid van af. Is er sprake van jaloezie, nu er zoveel aandacht naar  Jaimy gaat? Volgens vader Rob is er geen sprake van jaloezie. Ze gunnen hun talentvolle zus alle goeds. Sven en Dave zijn minstens zo ambitieus als Jaimy. Alleen acteren zij op een ander sportief niveau, overigens met het grootste plezier. Sven heeft Economie gestudeerd, is nu bezig met een lerarenopleiding voor MBO  en wil mogelijk ook nog de PABO doen, de lerarenopleiding basisschool. Dave staat al voor de klas, hij geeft les bij De Zwaluw en staat bekend als ‘meester Dave’.

Ze hebben allemaal een studiebol, de Ravensbergens. Jaimy heeft bij de Leonardo School de Sportklas gedaan, heeft de Topsport Status waardoor voor haar de lessen worden aangepast of verplaatst omdat ze vanaf nu 5x per week bij ADO Den Haag moet trainen. ,,Haar MAVO diploma heeft Jaimy al, dit jaar gaat ze op voor het examen HAVO 5.”

Ook volgend seizoen blijft  Rob assistent-trainer van André Devilee. ,,Het 2e van DoCoS is een leuke groep, ook al hebben ze hun mondje. Dat vind ik ook goed, zo lang we respect voor elkaar hebben. Ik zorg dat de warming-up de volle aandacht krijgt, dat ze zien dat ik ook serieus ben. Wanneer ze dat merken, eten ze uit mijn hand.”

De beste herinneringen heeft Ravensbergen aan de veel te vroeg overleden trainer Co Henzing van DoCoS. ‘Goeie gozers’ uit zijn jeugdtijd bij DoCoS: Robbie Reizevoort, de gebroeders Boheemen, Luc Kok, John Verhaar,  Leo Nederpel, Theo Knijnenburg en de broertjes Hoogenboom. Met Kerstmis werd de accordeon, een Accordeola, uit de kist gehaald en speelde Rob op verzoek  Het kleine café aan de haven en Tulpen uit Amsterdam, waarmee de Clemountains elk feestje tot een onvergetelijk feest maakten. ,,Het ging niet goed en dat voor een thuiswedstrijd. Ik moet echt weer gaan studeren.”

Hij wil zijn mooiste ervaring met Concordia opgetekend hebben: ,,Wij moesten optreden toen Nederland in Duitsland tegen Engeland moest spelen. Weet je, toen kon ik Ruud Gullit aanraken. Zal ik nooit vergeten.” En Angelita, is zij muzikaal? ,,Nou en of, zij was majorette bij de Flaming Stars en later color guard bij  Con Fuoco, een Amerikaanse getinte corps. Het bestaat niet meer, jammer.”

Fotograaf Johan Kranenburg worden uitgeleide gedaan door Due, een bejaarde viervoeter. Due? ,,Hij is na Joey onze 2e hond. Due is Italiaans voor 2e. Wij zijn  gek op Italië, gaan er elk jaar kamperen.”

Aanbevolen website: www.adovrouwen.nl

Foto’s: Collectie Rob Ravensbergen e.a.

Scans en actuele foto’s: J.P. Kranenburg, Rob Ravensbergen en Cees Mentink