(Zaterdag, 3A)- De streekderby tussen VV Oegstgeest en Roodenburg leverde een bizar slot op. Even voor tijd leek invaller Jan Ravensbergen zijn ploeg aan de eerste drie punten te helpen, maar een paar minuten later droop VVO af en griste Roodenburg alsnog een 2-3 zege mee van De Voscuyl. Het leverde ongeloof, boosheid, onverwachte vreugde en stof tot napraten op.
Jantje huilt, Jantje lacht. Die kennen we wel. Maar na zaterdag was het meer Rob lacht, Rob huilt. Patrick huilt, Patrick lacht. Er gebeurde van alles tegen sluitingstijd en uiteindelijk kwam er gezien het scoreverloop een verrassende winnaar uit de bus.
In de botsing tussen Oegstgeest en Roodenburg leek de thuisploeg vlak voor tijd de winst te pakken, maar binnen twee minuten bogen de Leidenaren de stand om van 2-1 naar 2-3. Patrick Heijmans sprak van een verdiende overwinning, maar Rob van den Wijngaard begreep juist niet dat zijn ploeg de zege over de meet had kunnen trekken. Mark Tetteroo en Ravensbergen scoorden voor het nog puntloze Oegstgeest, terwijl Abdel Elbaroudi, Giovanni Koelink en Erwin Verkuylen doel troffen voor het zes punten rijk zijnde Roodenburg.
Van den Wijngaard was zwaar ontgoocheld. ,,Ik kan weer een hoofdstuk toevoegen aan mijn rijke carrière. Met 2-1 voor komen en de haven al binnen varen. Even later sta je alsnog met lege handen en dan vooral de manier waarop. De 2-2 werd afgekeurd vanwege buitenspel. Roodenburg ging daarop massaal in protest, waarop de scheidsrechter naar onze grensrechter stapte om zijn mening te vragen. Hij had niet gevlagd en heeft aangegeven dat het geen buitenspel was. Doelpunt dus. Echt, ik heb dit niet eerder meegemaakt. Ik zeg er verder niets over.”
De gifbeker moest daarna nog wat leger voor de trainer die hoorbaar zijn weekend al had afgeschreven zaterdagavond. ,, Een vrije trap voor Roodenburg, net over de middenlijn. Die valt bij ons binnen, zonder dat de bal onderweg wordt aangeraakt. Hoe zuur wil je het hebben? Er heerst een vloek over mijn ploeg. Ik kan hier na veertien maanden aanwezigheid niet vrolijk van worden. In plaats van het duel over de streep te trekken, staan we weer met lege handen. Dit kan niet waar zijn.”
Dat was het dus wel en collega Patrick Heijmans genoot ervan. ,,Omdat ik de overwinning ook terecht vond. Zij hadden wel meer balbezit, maar de kansen waren voor ons. Na de 0-1 konden we verder weglopen, maar een paar keer was de eindpass niet goed. Daarnaast werden we een keer afgevlagd, ten onrechte. Anders lopen we zo op de goal af. Ik denk dat we negen kansen hebben gehad, zij werden nauwelijks echt gevaarlijk. Ja, uit cadeautjes van ons.”
De lezingen konden dus niet bepaald op elkaar worden gelegd. Navraag bij spelers dan maar. Ravensbergen viel in en maakte de 2-1 uit een vrije trap. ,,Ik dacht matchwinnaar te worden. Het is nu een dag later als ik terugkijk en ik ben nog steeds overmand door ongeloof. Ik liep eerst twintig minuten warm en zag de wedstrijd kantelen bij de 1-1. Ik was gretig en wilde een belangrijke rol opeisen, want ik ga nog steeds voor een basisplaats. Ik heb zelfs mijn huwelijksreis uitgesteld omdat ik niets wilde missen van de voorbereiding. Dus ik wil spelen en gelukkig kon ik mijn waarde bewijzen. Het had zo mooi geweest om beslissend te kunnen zijn.”
,,Het mocht niet zo zijn. Die 2-2 blijft het onderwerp van gesprek. Ik heb geen idee of onze grensrechter angst had voor het Leidse publiek of wat dan ook, maar waarom gaat die vlag de lucht niet in? Eerder had hij al het nodige commentaar naar zijn hoofd geslingerd gekregen. Mede daardoor kreeg een wisselspeler van Roodenburg (Wesley Lancel, red.) een rode kaart. Toen waren de rapen gaar. Zelf heb ik de situatie niet kunnen beoordelen, maar je snapt dat we not amused waren in de kleedkamer naar onze grensrechter toe. Dat het nog erger zou worden, is al helemaal niet met een pen te beschrijven. Uiteindelijk vind ik wel dat we vooral naar onszelf moeten kijken. Al moet je zes benen breken, ga er altijd voor. Dat zit in mijn karakter opgesloten. Dat mis ik wel eens bij ons. Vorige week laten we ons verrassen door tien man en nu dit. Zo komen we er niet. We mogen niet meer in dit soort situaties terechtkomen. Ik denk dat er spelers niet in de juiste vorm zijn. Ik wacht mijn kans af. Ik heb de trainer een paar weken terug al aangegeven dat ik er over een maand zou staan. Ik blijf daar voor knokken, ook al kiest hij nu nog voor andere spelers. Ik ben 28, topfit en ik wil er nog eenmaal voor gaan. Ik heb niet voor niets nog een huwelijksreis tegoed.”
Doelman Michiel Hugens van Roodenburg kon het na afloop nog nauwelijks bevatten, temeer omdat hij eigenlijk niets meer te zoeken heeft bij het eerste. ,,Ik ben 39 en ik heb er voor gekozen om met vrienden te gaan voetballen. De trainer heeft echter een aantal weken geleden gevraagd of ik toch nog tussen de palen wilde gaan staan, vanwege blessureleed bij de andere keepers. Daar hoefde ik niet over na te denken, want ik wil graag de helpende hand uitsteken. Ik had wel een beetje voor mezelf getraind, maar het was een enorme verrassing dat ik opeens weer moest opdraven. En dan maak je dit soort taferelen mee.”
,,Hoe ik de tumultueuze slotfase heb beleefd? Ik kon het vanuit mijn positie niet goed waarnemen, maar ik denk dat ik een compliment moet geven aan hun eerlijke grensrechter. Heel vervelend voor de tegenstander, maar dit zijn de regels. Ik heb geen vlag gezien. Ik vond het wel sneu voor hun keeper. Bij die derde ging hij misschien niet vrijuit. Lullig, want hij keepte een prima partij. Je kunt redetwisten over wel of niet terecht die uitslag. De zege is weggekaapt, maar we hebben met Roodenburg toch echt de kansen gehad. Het leek heel wat bij Oegstgeest, maar ze hebben heel weinig kunnen creëren. Volgende week zal ik nog een keer aan de bak moeten en daarna wordt er per week gekeken hoe het met Mike (Armitage, red.) gaat. Hij had last van zijn heup, maar dat komt uiteindelijk weg van zijn rug. Ik zie het wel. Dit is nog steeds leuk, maar ik verheug me erop straks nog te ballen met mijn vrienden. Maar ze snappen dat ik nog even nodig ben bij het eerste.”
