Oude clubhelden- Mensen als Hans Douw zijn dun gezaaid. Ze zijn breed georiënteerd, manifesteren zich op tal van fronten en zijn – dat is hun kracht – sociaal in de omgang. Douw is een BV’er, een bekende Voorschotenaar. Bij een wandeling of fietsritje door het dorp gaat het voortdurend van “Hallo Hans”, “Leuk stukje in de krant, Hans”, “Heb je gehoord over….?’ “Weet je van….?’ Vooral bij dat laatste stapt Hans geïnteresseerd af. Laatste nieuws, primeurs, hij is er dol op. Daarover schrijft hij in het papieren en digitale weekblad Voorschotense Krant. Een boeiende man, die minstens zo boeiend kan vertellen over zijn passies. LeidenAmateurVoetbal hangt aan zijn lippen.
Voldongen feit
Wanneer er een iemand is die alles – ik bedoel: alles – weet over de rijke voetbalgeschiedenis van Voorschoten, is het Hans Douw. De 54-jarige geboren en getogen Voorschotenaar speelde in alle vlaggenschepen van Voorschoten. SVLV zaterdag/zondag, SV Voorschoten en Voorschoten ’97, ook zaterdag/zondag.
,,Er is niemand die mij dat kan nazeggen”, klinkt het zonder greintje hoogmoed. Hij constateert slechts het feit. Hans vertelt in het Wapen van Voorschoten dat zijn leven wordt beheerst door drie hartstochten: 1. Voetballen, 2. Schrijven en 3. Groundhoppen. In deze volgorde. Los vanzelfsprekend van zijn onvoorwaardelijke liefde voor zijn vrouw Patricia, en zonen Daan (21) en Sander (19), die inmiddels het ouderlijk huis hebben verlaten en in Leiden studeren, Rechten en Psychologie. Zij zijn buitencategorie.
Het meest opmerkelijk tijdens het interview in het populaire etablissement, overvloedig besproeid met vers geperste jus d’orange, tosti’s begeleid door geurige cappuccino (met een Italiaans amandelkoekje) en ‘gereformeerd’ bier (dus zonder alcohol), is het feit dat groundhoppen van plaats drie opstoomt naar de top, met stip. Daar raakt de spraakwaterval niet over uitgepraat. Hans Douw behoort tot de ongeveer 350 “totaal gestoorden in Nederland” (zijn eigen woorden) die de wereld afreizen om voetbalstadions te bezoeken. ‘Is er een dokter in de zaal?’ zal wellicht her en der opklinken. Niet nodig. Misschien is Hans wel “een beetje gek”, maar beslist ongevaarlijk. Hij ontvouwt in glasheldere taal zijn oeverloze interesse voor zowel de immense voetbalwalhalla’s als de meer eenvoudige (amateur)complexen, die bij hem de adrenaline steeds weer tot bedenkelijke hoogte doen stijgen. Om na de succesvolle bezichtiging van weer een waargemaakte droom op aarde terug te keren tot het veilige niveau waar u, beste bezoeker en lieve bezoekster, uw LAV-verslaggever en -fotograaf het patent op hebben.
Godenzoon
Uw inktridder en zijn kiekjesmakende secondant Johann Kranenburg hebben – naar zij dachten – recente foto’s van de geïnterviewde meegenomen. Wat zien wij echter nu? Een slanke jongeling – een Godenzoon, zouden ze bij Ajax, de club van zijn hart, zeggen – die op het terras waar de regen als een Niagarawaterval op klettert, nog snel enkele urgente zaken telefonisch afhandelt. ,,Kun je het zien’? vraagt hij iets te gretig. Ik ben 15 kilo afgevallen, voel me topfit. Alleen een nieuwe garderobe moeten aanschaffen.” Hij voelt de vraag al aankomen: ,,Hoe me dat gelukt is? Niet meer roken, niet meer drinken, niet meer overvloedig tafelen, wel fietsen en lopen, en de kilo’s vliegen er in rap tempo af. Diëten? Vergeten, discipline is het toverwoord.” Wat een begin van een gesprek van twee uur! Maar nu echt aan de slag.
Adelaarshorst
Groundhoppen. Vraag LeidenAmateurVoetbal alles over voetbalclubs, opstellingen en standen, de antwoorden zullen tevredenstemmend zijn. Maar groundhoppen, is dat een nieuwe tak van sport? Ja en nee. Een fenomeen? Absoluut. ,,Groundhoppen heeft alles met voetballen te make”, legt Hans uit. ,,Een Groundhopper, ook wel “Vincker” genoemd, bezoekt zoveel mogelijk voetbalstadions in binnen- en buitenland. Elke Groundhopper heeft zijn eigen specialiteit. De ene bestudeert verlaten stadions, stadions zonder publiek, de ander juist volgepakte stadions, tijdens wedstrijden dus. Ik ga voor leeg én vol.” Er zijn tijdschriften die aan het groundhoppen in hun kolommen royaal aandacht besteden, Staantribune en Panenka zijn daar voorbeelden van. ,,In maart dit jaar zijn Groundhoppers voor het eerst bij elkaar gekomen tijdens een door Staantribune georganiseerd event, een soort EO Jongerendag, maar dan anders”, lacht hij. Het festijn vond plaats in stadion Adelaarshorst in Deventer, de thuishaven van Go Ahead Eagles, het mooist gelegen stadion van Nederland. Daar heeft Hans – de grootste Groundhopper van Nederland – vertelt over zijn avonturen, interviews gegeven en zitting gehad in een panel. Tal van media kwam op deze dag af, met de welbespraakte Hans in het middelpunt van de belangstelling. Algemeen Dagblad, 3FM, 538 (bij Edwin Evers), Radio 2, Hart van Nederland. ‘Onze Hans, nationale beroemdheid op stadiongebied,’ stond er in chocoladeletters te lezen op de site van Voorschoten ’97.
Groundhoppen = landen verzamelen
Onlangs heeft Douw een aantal voetbalstadions bezocht. Hij combineerde zijn vakantie in Spanje heel slim met zijn uit de hand gelopen hobby. Het stadion van Hercules Alicante werd aangedaan, verder die van Elche FC (bijgenaamd Los Franjiverdes Los IIicitanos), Murcia en Valencia. Door Camp Nou (Barcelona) en Bernabéu (Real Madrid) had hij zich al eerder laten overrompelen. ,,Het gaat mij bij het groundhoppen om het pure moment, het binnenlopen, die immense ruimte, die duizenden stoeltjes en het magische groen. Dat is een ervaring die mij maar blijft boeien, ik verzamel ervaringen. Ik onderga die duizelingwekkende sensatie bij voorkeur alleen. Ongestoord rondkijken, niets zeggen, ervaren.”
Wat gaat er dan precies door je heen? ,,Dan denk ik aan Romeinse tijden, aan de arena’s waar het volk vermaakt werd met wrede spelen. Er is door de eeuwen heen nauwelijks iets veranderd. Het leven blijft om brood en spelen gaan. Voor mij is een stadion het plaats delict. Daar wordt een strijd op leven en dood gevoerd, er woedt een oorlog, die – en dat is zo plezierig – voorbij is. Na het laatste fluitsignaal gaat iedereen weer huiswaarts. Tevreden of teleurgesteld, al naar gelang de uitslag.” Groundhopper Hans wordt ook “landenverzamelaar” genoemd. Terecht, “heilige voetbalcentra” als Londen (met voetbalclubs als Arsenal, Chelsea, West Ham, Tottenham Hotspur en Crystal Palace), Manchester, Liverpool en Glasgow zijn je reinste bedevaartoorden, ze hebben geen geheimen meer voor de Voorschotenaar.
Globetrotter
Hij heeft op vijf continenten al in meer dan 90 landen 1000+ stadions van prof- en amateurclubs bezocht. Noem een land en Hans Douw is er geweest. Alle ervaringen zijn tot in detail vastgelegd. ,,Ik heb op mijn pc een Excelbestand met meer dan 65 tabbladen waarin ik bijhoud waar ik geweest ben.” Hij reisde naar Noord-, Midden- (Costa Rica, Guatemala) en Zuid-Amerika (Argentinië, Brazilië, Chili, Uruguay). Hij deed 50 landen in Europa aan, Afrika (8), Midden-Oosten (3) en in Azië aanschouwde hij er 7 in evenzovele landen. Kan hij altijd en overal binnenlopen met de woorden: ‘Hallo, ik ben Hans Douw uit Voorschoten, ik kom even kijken.’ Ja, soms gaat het zo. Een andere aanpak is: vooraf een afspraak maken. Slim naar binnen sluipen werkt niet. ,,Er staan vaak kastdeuren die de entree bewaken, toegang belemmeren. Een vriendelijk woord kan dan helpen. Dan ben ik die al levenslange supporter op afstand, die eindelijk oog in oog kan staan met waar het allemaal gebeurt. Dan wil men wel smelten.” Douw gaat doorgaans helemaal alleen de stadions binnen. Hij legt uit: ,,Natuurlijk zijn Patricia en mijn zonen geïnteresseerd om stadions te bekijken. Maar wanneer je met vier personen voor de deur staat, vindt men dat snel een hele oploop en krijg je “nee” als antwoord.” De vraag: Waar betaalt hij dat allemaal van?, kan niet uitblijven. Mag ook gesteld worden van Douw. ,,Slim zijn”, klinkt het eenvoudig. ,,Internet afstruinen, de koopjes opzoeken.”
Heb je jezelf weleens niet kunnen binnenpraten? ,,Haal de wond maar open! Het is me eenmaal gebeurd in Oost-Europa. Daar wil men pasjes en stempels zien. Weet je, zo’n weigering is erger dan een blauwtje lopen.” En: ,,Ik heb zoveel landen bezocht en zoveel stadions van binnen gezien, dat ik situaties vrij goed kan inschatten. Ik heb zelden een probleem.” Het allermooiste stadion dat Hans nog niet heeft gezien is Estadio Azteca, het Azteken Stadion in Mexico-Stad (‘Dat is zo intimiderend reusachtig’). Voor dit jaar staat het Olympisch Stadion in Bakoe (Azerbeidzjan) op de bucketlist. Waarom uitgerekend Bakoe: ,,Daar werd de finale om de UEFA Europe League Club tussen Arsenal en Chelsea (1-4) gespeeld. Op de televisie zag het er kil uit, ik wil het graag met eigen ogen zien.”
Vaste waarde
De voetballer Hans Douw komt er in het interview enigszins bekaaid vanaf. Eigen schuld, dikke bult. Het groundhoppen lijkt het te winnen van het voetballen. Of niet? Volgens het lijdend voorwerp niet. Hij wordt binnen Voorschoten ’97 “clubicoon” genoemd. Terecht. Douw speelde tot nu toe meer dan 1000 wedstrijden voor de geel-groenen (de 1000ste met de veteranen bij Blauw-Zwart, 5-6) en verschalkte 352 maal de doelman. Hij begon bij de jongste jeugd, was 13 jaar een vaste waarde in het hoogste elftal, en vertoont nu nog zijn niet geringe balvaardigheid in de Veteranen.
Douw is al 19 jaar Veteraan en speelt in een groep die tot een enthousiaste eenheid in gesmeed, binnen en buiten het veld. Met deze collega’s worden wedstrijden in binnen- en buitenland bezocht of uitstapjes naar wielerwedstrijden gemaakt. Hoewel het hoogst haalbare in de genen van het team zit, was er toch reden tot tevredenheid over de 8ste plaats (‘Bovenste van het rechter rijtje’) in het afgelopen seizoen. De voorbereiding voor zijn 45ste seizoen is in volle gang.
Een prachtige anekdote: Hans had in alle standaard 1ste elftallen van Voorschoten gespeeld. Maar nog niet in de hoofdmacht van Voorschoten ’97 zondag. Hans’ vrouw Patricia “kocht” voor € 135,00 een basisplaats voor haar man.
Een tijdje later betrad de dan 47-jarige de grasmat, kreeg na enkele minuten de bal in de voeten gespeeld, met een lob werd het leer over de doelman getild, 1-0, en werd de onderliggende partij in de kluwen van juichende ploeggenoten. Iedereen op de banken, staande ovatie, waarna een publiekswissel volgde. ,,Dat gebeurde in een vriendschappelijke wedstrijd tegen Altior”, bekent hij. Kijk, en dat laatste had hij niet moeten zeggen. Detail dat het om een oefenduel ging.
Hans Douw wil op zijn witgelakte Gazelle springen. Hohoho: hoe zit het met zijn schrijverschap? Hij werkte mee aan het boek 1988 – ‘Wij hielden van Oranje’, waarvoor tal van bekende columnisten hun medewerking verleenden.
Hij schreef het standaardwerk 125 jaar Voetbal in Voorschoten. Jarenlang verzorgde Douw de presentatiegids van Voorschoten ’97, zo fraai uitgevoerd dat er steeds een run op was. Daar is hij nu mee gestopt.
,,Die tijdrovende aap is van mijn schouder. Nu krijg ik de tijd om een boek te schrijven over mijn groundhoppen.” Primeur? ,,Jazeker, het boek komt met Vaderdag volgend jaar uit bij Staantribune. De presentatie is zoals alle presentaties van boeken van Staantribune in Café Engelenburgh in Utrecht, waar ex-FC Utrecht- en Holland Sportspeler Joop van Mourik de scepter zwaait.” Wordt het een koffietafelboek, ter grootte van een straattegel en zo dik als een broodrooster? Hij hoort het niet meer. Hans Douw sprint weg, een volgende afspraak wacht: een vergadering van de KNVB-licentiecommissie. Daar is hij lid van. Dat Hans archivaris van Voorschoten ’97 is, gastspreker bij de vereniging Oud-Voorschoten en ook met wisselend succes deelneemt aan pubquizzen over voetbal, dat zijn onderwerpen die later maar een keer aan de orde komen.
Foto’s: Collectie Hans Douw
Scans en actuele foto’s: J.P. Kranenburg
