OUDE CLUBHELDEN, DEEL 133
Voorzitter, regelneef en hemelbestormer Ibrahim Sezer:
‘Het einde van GOL Sport voelde als euthanasie’
Hij is met voorsprong de meest besproken voorzitter van een voetbalvereniging in Leiden en omstreken van de laatste kwarteeuw. Ibrahim Sezer. Hij richtte in weerwil van de van alle kanten geroepen – nee: geschreeuwde – ‘adviezen’ het niet te doen, GOL Sport op. Een voetbalvereniging voor voornamelijk spelers met een allochtone achtergrond, Turken vooral, en Marokkanen. ‘Kaaskoppen’ waren ook welkom, van harte zelfs. Op een enkeling na, begaven ze zich echter niet in een wereld die hen vreemd was, omdat er geen ‘biercultuur’ was. De bevlogen Ibrahim Sezer beschouwde GOL Sport als zijn kind, als zijn levenswerk. Hij vocht met hart en ziel voor zijn ideaal, verloor en nam zijn verlies met een grootsheid, een chic waaraan menigeen een voorbeeld kan nemen. GOL Sport: 1993– 2018.
Wie op een donkere avond vanuit Leiden de Hooghkamerbrug over gaat richting Voorschoten kan het onmogelijk ontgaan: na 100 meter aan de rechterzijde is er een zee van licht. SEZER BOUW – HOUTWERK. De wijzers van de klok staan op 20.00, 21.00 uur of later, het maakt niet uit: daar is een tanige man in opperste concentratie aan het werk. Zijn naam is Ibrahim Sezer. Hij gaat LeidenAmateurVoetbal (LAV) tot in de kleine uurtjes vertellen over GOL Sport, over het waarom van de oprichting, over de 25-jarige turbulente geschiedenis van de club. GOL Sport, ook wel grappend ‘De rode kaartenkampioen’ genoemd, dat is makkelijk scoren voor de media. Maar wie heeft de moeite genomen zich te verdiepen in de achtergrond van GOL Sport? ,,Dat waren er slechts weinigen”, zal de meer dan 40 jaar in Leiden wonende en tot op het bot geïntegreerde Turkse Nederlander (Nederlandse Turk wordt ook goed gerekend) die herfstige avond met verdriet vaststellen.
Muntthee
,,Na de 1ste stoplichten, rechtsaf, 2e inrit rechts en jullie zijn er”, beschreef hij glashelder de route. Pikdonkere avond, twee mannen enigszins nachtblind, weten ‘al’ na zo’n 30 minuten de inrit te vinden en zonder schade aan de bolide het bedrijf (ter grootte van een 3/4de voetbalveld) te vinden, Leidseweg 246c. Ze worden blaffend begroet door Yigido, een Anatolische Herder. Op dat moment volgt de hoofdrolspeler de wedstrijd Basaksehir uit Istanbul tegen Manchester United, het staat 2-1 voor de Turkse club. Het zal ook de uitslag worden. Ibrahim geniet en zegt dan schaterend: ,,Toen ik aan GOL Sport begon, wist ik niets van voetbal, ik kende de spelregels niet en van buitenspel had ik nog nooit gehoord. Nu ben ik dol op voetbal.”
De sneeuwwitte Turkse Angora reagerend op Sultan, zijn naam, komt via een luikje voornaam binnen gestapt. Sezer neemt hem kozend op, duwt zijn neus in het harige vachtje en zet hem in zijn bedje naast het bureau. ,,Sultan is nieuwsgierig, wil horen wat we zeggen”, zegt de gastheer glimlachend.
De muntthee is voortreffelijk. Natuurlijk had Sezer geluisterd naar al die mensen die al dan niet goed bedoeld zeiden dat de Turkse en Marokkaanse voetballers zich het beste konden aansluiten bij reeds bestaande verenigingen. Dat is bevorderend voor de integratie. Maar GOL Sport is ‘anders’ ontstaan: ,,Vanuit de moskee organiseerden wij tal van activiteiten en evenementen. Lezingen, muziek maken, samen eten, noem het en we hebben het gedaan. Toen bleek er grote interesse te bestaan om met elkaar te gaan voetballen. Geweldig plan.”
Dat begon met een balletje trappen ‘voor de leuk’ en nam serieuzere vormen aan, zo zeer zelfs dat de groeiende schare ook voor het ‘echie’ wilde gaan, een club dus en in een echte competitie spelen. Sezer, die een bekende naam had (en heeft) in de Leidse Turkse en Marokkaanse gemeenschap, stapte na politieke tegenwerking van een paar jaar, naar Jan Duivesteijn. Hij overtuigde de directeur Sport en Recreatie Leiden dat een eigen voetbalvereniging verre te prefereren is boven een lidmaatschap van UVS, Roodenburg, Lugdunum of een andere club. Waarom?
,,Er werd gezegd dat een vereniging als GOL Sport de integratie zou blokkeren. Niet waar, natuurlijk. Wij moeten hier onze wortels planten, legde ik uit. We hebben een moskee, onze eigen winkels, talrijke Turken werken hier en nu GOL Sport. Dat hebben wij nodig om te kunnen integreren met de Leidenaars. Trouwens, Nederlanders doen precies hetzelfde in Canada en Australië.” Wat in 1989 als ‘Spielerei’ begon werd in 1993 werkelijkheid.
2 Vaders – 1 zoon
Met heel veel dank aan Jan Duivesteijn en Cor van Steijn van het toentertijd in Leiderdorp gevestigde kantoor van de KNVB. ,,Jan was streng tegen mij, als een vader tegen zijn zoon, hij heeft mij regelmatig weggestuurd, ook met huiswerk. Niet zo vreemd, hoor, ik liep de deur plat bij hem en bleef maar vragen.” En Cor van Steijn? ,,Wat een man! Wisten wij veel van ledenkaarten, wedstrijdformulieren. Met computers konden wij niet omgaan. Cor heeft mij dat geleerd, telefonisch. Ik zat achter het beeldscherm en hij vertelde wat ik moest doen. Daar nam hij de tijd voor, al duurde het uren.”
Dan zegt Sezer uit de grond van zijn hart: ,,Jan en Cor zijn gouden mensen, zonder hen zou GOL Sport niet van de grond zijn gekomen. Ze zijn hartsvrienden, ik kan hun voeten kussen, uit respect. Ik beschouw ze als mijn vader, ik ben hun zoon.” Er moesten statuten komen, een huishoudelijk reglement. Daar zorgde notaris Bart van Leeuwen voor, nota bene de voorzitter van UVS. ,,Bart heeft ook de clubnaam bedacht. We zouden GO Sport gaan heten. Bart zei: ‘Maak daar GOL Sport van, Groot Oost – een verwijzing naar onze Turkse roots – met daarachter Leiden. Daarmee de integratie aangevend. GOL Sport Leiden dus.” De clubkleuren? ,,Groen en Wit, de kleuren van de profeet Mohammed.”
Op een februariavond in 1996 had Ibrahim een etentje in de kantine belegd, waarvoor afgevaardigden van andere clubs werden uitgenodigd, de sportwethouder Hans de Goede (D66), politici en pers. In een ontspannen sfeer werd gesmikkeld en gesmuld van een typisch Turkse maaltijd (linzensoep, gevulde courgette, paprika en aubergine, turlu (groentemix) met rijst en mierzoet gebak met sinas, cola of water als drankje. Geen alcohol. Toen was GOL Sport de enige vereniging in Nederland die geen alcohol schonk.
,,Die avond heeft veel goeds gedaan, er was begrip voor elkaars standpunten en geloof in het bestaansrecht van GOL Sport. Eén politicus kwam niet opdagen, Daan Sloos, een uiterst rechtse figuur.” Dat brengt het gesprek op racisme en discriminatie. Een lastig onderwerp. Maak beschuldigingen maar eens waar. ,,Discriminatie is van alle tijden”, weet Sezer. ,,Het is niet uit te roeien. In het veld werden onze spelers voor van alles uitgemaakt, ze werden gesard, geprovoceerd, vaak op een slimme manier, wanneer de scheidsrechter niet keek, ruzietjes werden uitgelokt. Met gele en rode kaarten, gestaakte wedstrijden tot gevolg, slecht voor onze reputatie.”
Sezer voert aan dat zijn spelers ‘licht ontvlambaar’ waren, ‘temperamentvol’. ,,Ik heb ze voorgehouden niet in de val te lopen, niet te reageren, leren om te gaan met pesterijen, zich te wapenen tegen discriminatie. Maar voetbal is ook emotie.” Tegen Warmunda ontspoorde een wedstrijd: ,,Wij stonden door een beter doelsaldo aan kop, met een gelijk aantal punten als Warmunda. De scheidsrechter floot vanaf het begin tégen ons, iedereen, ook van Warmunda, zag dat. Toen de scheidsrechter – ik zal zijn naam niet noemen – onze keeper eruit stuurde, sloeg de vlam in de pan. De wedstrijd werd gestaakt, de politie gebeld en de scheidsrechter moest de benen nemen. De kranten porden het vuurtje verder op. Een slechte zaak voor alle partijen.” Hij juicht het toe dat de KNVB met de Commissie Mijnals onder leiding van Humberto Tan serieus paal en perk stelt aan deze uitwassen, met Houssin Bezzai, wie kent hem niet? – als ‘uithangbord’.
Help, mijn man is klusser
De in het dorpje Bosancik op het platteland, in Midden-Turkije geboren Ibrahim, zo’n 3 uur rijden (met een trekker) van Sivas, de hoofdstad van de gelijknamige provincie, daar groeide de latere Leidse voetbalvoorzitter op. Hij kon, maar wilde in tegenstelling tot zijn broers en zussen, niet doorleren. Op 13-jarige leeftijd besloot hij houtbewerker te worden, met zijn vaders gereedschap maakte hij houten speelgoed en meubeltjes, die gretig van de hand gingen. Zijn belangstelling en liefde voor en kennis van hout is groot. Hij werkt nog steeds bij voorkeur met hout, is ook inzetbaar voor tal van aannemingsklussen, keukens, dakkapellen, vloeren en kozijnen. Zijn vader kwam naar Nederland, waarvan hij nog nooit had gehoord, het was de tweede keer dat hij zijn geboortedorp verliet, eenmaal eerder als soldaat.
Pa ging wonen aan de Schelpenkade (‘Met tig-mensen in één huis’), werkte zich als lasser uit de naad en stuurde zijn loon naar huis. Jaren heeft hij zijn gezin niet gezien. Ibrahim volgde hem op zijn 18de. Hij wist meteen: ‘Ik moet de taal leren.’ Dat deed hij met zoveel enthousiasme, dat de lerares de leergierige en hardwerkende nieuwe Leidenaar extra ondersteunde. Hij stond op de loonlijst van verschillende bedrijven, maar merkte al snel dat in zelfstandig ondernemerschap zijn toekomst zou liggen. Dat is ook gebleken. Hij bouwde met succes een bouwbedrijf op, werd zo bekend dat RTL hem belde.
,,Of ik wilde meewerken aan het programma ‘Help, mijn man is klusser’ van RTL 4. In eerste instantie zei ik nee, ik had het hartstikke druk. Een paar dagen later stonden de mensen van de televisie voor de deur. Wij hebben toen lang gepraat en zijn tot een afspraak gekomen. Ik heb drie seizoenen dat programma gedaan, werd een BN’er en in het land werd ik ‘Ibrahim van RTL 4’ genoemd. Het is een ervaring geworden, die ik – zeg ik achteraf – niet had willen missen.” Aan één aflevering werd een hele week gewerkt. De meest wonderlijke ervaring? ,,Ik heb meegemaakt dat we in een huis kwamen waar de man vijf jaar geleden was begonnen met de verbouwing van de badkamer. Dat werk was nog steeds niet af. De man en zijn vrouw en kinderen douchten al die tijd bij de buren. Weet je, ik begrijp niet dat vrouwen al dat gedoe maar pikken. Vraag een vakman om klussen te klaren.” Het televisieprogramma scoorde geweldig, 1.5 miljoen kijkers.
Semra Sezer en zoon Yunus
Ibrahim is gelukkig getrouwd met Semra en heeft een zoon, Yunus. Hij studeert Industrial Technical Engineering & Management. Hij haalde dit jaar zijn Bachelor in Groningen, om in januari aan de Technische Universiteit in Delft zijn Master af te ronden, om daarna 10 jaar in het buitenland te gaan werken. Yunus is in het Turks een afgeleide van Jona, hetgeen vredesduif betekent. Semra is even bevlogen als haar man. Haar in 1993 opgerichte Stichting Beyza heeft als doel vrouwen bij te staan, te helpen Nederlands te spreken, het leren van handwerk en een brug te slaan naar nieuwe vriendinnen en vrienden in Leiden en omstreken. Dan vertelt Ibrahim dat het nog jaren heeft geduurd voordat Semra instemde met een huwelijk en haar man te volgen naar Leiden. Semra is moslima, het 1400 jaar oude geloof stimuleert ook haar om goed te zijn voor de naasten, zich in te zetten voor de ander.
Ibrahim praat positief over zijn contacten met de achtereenvolgende sportwethouders. Alexander Pechtold bijvoorbeeld, die in beginsel niet geloofde in GOL Sport, maar na een bezoek aan de club 180 graden draaide en ervoor zorgde dat de vereniging een regeling kon treffen om de huurachterstand weg te werken. ,,Alexander heeft zijn stempel gedrukt op de sport in Leiden, met name op het voetbal.” Toen Pechtold de stad verliet, vond Sezer een luisterend oor bij de wethouders Hans de Goede, Frank de Wit en ook bij Paul Dirkse, de huidige sportwethouder. ,,Allen van D66, dat kan geen toeval zijn”, lacht hij. Dirkse vond het ‘een moedig besluit’ van bestuur en leden om GOL Sport na 25 jaar op te heffen: ,,GOL Sport heeft de afgelopen decennia een waardevolle rol gespeeld in de Leidse samenleving.”
Het antwoord van Ibrahim Sezer op de woorden van Dirkse tekent de persoon die hij is: ,,Wij danken de gemeente Leiden voor de periode dat wij een plek hebben gekregen in het Leidse voetbal. Ook danken wij onze voetbalvrienden in Leiden en daarbuiten, ze zullen altijd onze vrienden blijven.” Ibrahim en zijn bestuur zagen geen perspectief omdat verenigingen moesten voldoen aan voorwaarden als een bestand van 450 leden, een standaardteam in elke leeftijdscategorie en een ook op den duur gezonde financiële basis.
,,Dan moet je realist zijn”, zegt hij, conclusies trekken en tot de enig juiste slotsom komen: wij gooien de handdoek in de ring, maar het voelde wel als euthanasie.” Sezer en Dirkse namen met een knuffel afscheid van elkaar. De altijd zo welbespraakte voorzitter is geëmotioneerd, om even later op te veren: ,,Wij kijken terug op een prachtige tijd met de nodige hoogtepunten.” Hij somt er een paar op: promotie naar de derde klasse, periodekampioenschap, spelers als Aydin Narin, Kemal Boz en Ben Bensaya werden uitgeroepen tot Speler van de Maand bij LAV en Vahit Korogly, die als tiener formulieren invulde, secretaris werd en nu fractievoorzitter van D66 in de gemeenteraad is. Desondanks blijft hij de sfeer missen en de gezelligheid in de kantine, de kratjes bier die door de bezoekers bij Leidsche Boys werden gehaald. Bij GOL Sport werd geen druppel alcohol gedronken. Wel muntthee, zoals Ibrahim Sezer die ook schonk voor het LAV-bezoek en zichzelf. Ook lekker.
Jan Duivesteijn, als hoogste sportambtenaar vele jaren stut en steun van de sportwereld in Leiden. Bijnaam: De Sportburgemeester van Leiden.
,,Een goede zaak dat LeidenAmateurVoetbal in de rubriek Oude Helden de schijnwerper zet op Ibrahim Sezer. Ik heb vele jaren vanuit de directie Sport en Recreatie van de gemeente samengewerkt met de voorzitter van GOL Sport, Ibrahim. Zeker in het begin van GOL Sport heb ik vele gesprekken met hem gevoerd. Mijn stelling was: Is het nodig om nog een voetbalvereniging erbij? Is het niet beter om je aan te sluiten, c.q. lid te worden van een bestaande vereniging? Sezer heeft mij overtuigd dat het beter is om als specifieke club te starten. De drempel voor de jeugd bij andere voetbalclubs werd te hoog gevonden. Hij heeft gelijk gekregen. In enkele jaren had GOL Sport een bloeiende jeugdafdeling. Sezer heeft daar hard voor gewerkt, niet alleen, maar hij was dé contactpersoon bij Sport en Recreatie. Ibrahim en ik hebben veel constructieve gesprekken gevoerd, vooral in de tijd dat de club moest verhuizen van Pomona naar de Boshuizerkade. Van de periode na mijn vertrek bij de gemeente, weet ik niet veel. Wat ik wel zeker weet is dat Sezer er altijd voor GOL Sport is geweest, vanuit passie en idealisme. Goeie vent.”
Foto’s: Collectie Ibrahim Sezer
Scans: Elly Bavelaar
Actuele foto’s: Hennie Kanbier
