Sinds enige tijd publiceert onze redactie de Ruhrgolder van de Week. Dat is iemand van een regionale voetbalclub die in het zonnetje wordt gezet en voorzien wordt van een overheerlijk biertje, gesponsord door een van onze sponsoren: Ruhrgold. Het kan gaan om een pechvogel, een supervrijwilliger, een prijswinnaar of anderzijds. Ook een elftal kan in aanmerking voor deze unieke uitverkiezing. Of het nu gaat om het dertiende van Voorschoten’97, het tweede van DoCoS of het achtste van Valken’68, het kan allemaal. Mail naar redactie@leidenamateurvoetbal.nl en geef aan waarom een doos Ruhrgold ergens op zijn plaats is. Dit keer een pechvogel van ROAC: Kevin de Jong.
,,Ik hoorde een knappend geluid en voelde gelijk een hevige pijn, afgescheurde kruisband realiseerde ik direct. Mijn tegenstander van dat moment, Roy Wenink, hoorde het ook en ook hij wist gelijk hoe laat het was, omdat hij hetzelfde heeft meegemaakt. Het eindeloze traject op weg naar herstel is mij als fysiotherapeut maar al te bekend. Een horrorscenario voor elke voetballer.”
De voetballer in dezen is Kevin de Jong, ooit lange tijd sterkhouder bij Meerburg en sinds dit seizoen toegetreden tot de gelederen van ROAC. ,,De operatie zal pas begin april plaatsvinden en daar ben ik niet blij mee, dat duurt me veel te lang. Het is echter zoals het is en ik maak er het beste van. De eerste taak is proberen de bovenbeenspieren te versterken en daarmee ben ik inmiddels begonnen. Ik baal hevig dat ik het seizoen hier niet voetballend kan afmaken; spelen in de eerste klasse is geweldig voor een dorpsclub als ROAC.”
De Rippers deden het aanvankelijk ver boven verwachting als promovendus en stonden zelfs even zevende. De Jong: ,,Het geheim van de succesformule? Misschien een ongekende wil om voor elkaar en de club te vechten tot de laatste snik, dat is één. (schier legendarisch is inmiddels de wedstrijd tegen koploper TOGB die eindigde in 0-0. RF.). De tweede reden is onze tactiek. Die mag dan simpel zijn, maar het werkt wel. We laten ons terugzakken en maken de ruimtes klein. Er is voor de tegenstander soms geen doorkomen aan. Soms peren we de bal naar voren en dan mag spits Yoek van Bentvelzen het leer afgeven op de vleugelspelers Djimmy Wagter en Thijs van Seggelen. Die moeten dan maar scoren haha.”
Tegenstanders moeten nog wel eens meewarig lachen om de faciliteiten van ROAC. ,,Ja, en wij kijken elders soms onze ogen uit”, zo vertelt De Jong. ,,Hoe fraai het complex ook soms is, de sfeer kan nooit in de buurt komen van die van ROAC. De warmte, de vriendschap, de bereidheid wat voor elkaar te doen is ongeëvenaard. ROAC is één met het dorp. Daarbij is De Vergulde Vos, het Vosje zoals wij het noemen, een ontmoetingscentrum geworden. Daar kun je echt vorstelijk eten tegen bescheiden prijsjes in een unieke ambiance.” (zo, Kevin, je etensbon zit geramd zou ik zeggen).
Menig geblesseerde valt buiten de groep tijdens de revalidatie. Bij ROAC is zoiets ondenkbaar. Tekenend is het antwoord van de verdediger/middenvelder als afgesproken wordt waar de doos met het kostelijk bier moet worden afgeleverd. ,,Op de club natuurlijk. Ik ben daar gewoon op de trainingsavonden om aan mijn herstel te werken en voor de gezelligheid. Een keer haalde ik het in mijn hoofd om thuis te blijven, onmiddellijk stroomden de appies van mijn teammaten binnen waar ik toch bleef. Tja, dat doet me goed. De zorg voor onze zoon Faas laat ik dan maar even aan mijn vrouw.”
Op het eerste gezicht een verhaal met een optimistische ondertoon. Het traject naar herstel is lang, vergt eindeloos veel geduld en bloed zweet en tranen. De redactie van LAV wenst Kevin de Jong sterkte toe en hoopt op een onverwacht snel herstel.
N.B. Gulhartig als hij is, nodigde Kevin zijn teammaten uit om de doos Ruhrgold soldaat te maken. Kreten als ‘wat een heerlijk bier’, ‘dit wordt mijn favoriet’ en ‘heb je nog meer Kevin?’ waren niet van de lucht.
