Vol enthousiasme en bruisend van energie nam Francis Janse deze zomer de teugels over van Cees van Tongeren bij Sporting Leiden. De eerste twee competitiewedstrijden verliepen echter uiterst teleurstellend voor de nieuwe oefenmeester en zijn selectie. De 3-0 nederlaag tegen Lugdunum en het 0-1 thuisverlies tegen Blauw Zwart deden pijn. De laatste wedstrijd, 1-1 tegen Alphia, was een fikse opsteker.
Janse: ,,Het was geen hoogstaand voetbal, maar qua beleving en strijdlust top. Zo sloten we de eerste periode toch nog positief af.” Met een zucht: ,,Maar ja, daarna.” Janse wilde met zijn groep net als andere clubs die dat ook deden doortrainen met groepjes van vier. Hij merkte dat het enthousiasme niet groot was. ,,Dat kan ik me voorstellen. Voetbal doe je met een groep, met je maten. Daarna douchen, een biertje en even lekker kletsen. Nu moesten we direct na de training met de natte plunje nog aan in de auto stappen om thuis zweet en modder van je af te spoelen. Ik kan me voorstellen dat de gasten daar niet zoveel trek in hadden. Met z’n tweeën trainen is helemaal zinloos. In overleg met de TC hebben we besloten de boel voorlopig maar de boel te laten.”
Janse realiseert zich dat het weinig zin heeft de spelers voor de voetballoze periode een soort trainingsschema mee te geven. ,,We hebben het over amateurvoetbal en de jongens moeten hun eigen verantwoordelijkheid nemen. Bovendien; wat moet je ze zeggen? Jongens zorg dat je fit en afgetraind bent als we weer starten? Wanneer is dat? Afwachten is het parool, rond half december kijken we verder.”
De Rijnmonder is beslist niet optimistisch over het zogenaamde plan B. ,,Nog 23 wedstrijden spelen tot eind juni lijkt me niet haalbaar. Die periode zonder afgelastingen is gewoon geen realistische gedachte; regen, sneeuw, vorst, het kan allemaal. Dan wordt er gesproken over doordeweekse wedstrijden of met Pasen een dubbel programma. De jongens willen logischerwijs wel eens een weekendje weg als het allemaal weer mag en kan en doordeweeks zullen er spelers zijn die vanwege hun werksituatie niet kunnen. Een halve competitie is misschien haalbaar, maar dan moeten er heldere afspraken gemaakt worden over promotie en degradatie. Daar moeten de clubs dan ook bij betrokken worden lijkt me. Het moet allemaal wel ergens om gaan. Niemand zit te wachten op vrijblijvend voetballen of een competitie vol onzekerheden. Het moet geen vrijblijvende Mickey Mouse competitie worden.”
Ook hier is onzekerheid troef en vrolijkheid ver te zoeken. Van de amateurvoetballer en de volgers wordt geduld verwacht, heel veel geduld.
