Dit is de laatste aflevering in de serie Helden-Van-Toen. Cees Mentink sluit af ‘in stijl’, een interview met Cor van Steijn, afdelingsmanager van de KNVB Leiden. Dit was tevens nummer 250 van de Oude clubhelden!
KNVB-afdelingsmanager Cor van Steijn was tientallen jaren klankbord en biechtvader van voetbalbestuurders en vrijwilligers
‘Met 17 jaar stond ik in het 1ste van Foreholte en speelde 2 seizoenen in het UVS-team-van-toppers. Zijn naam stond al zo lang op het verlanglijstje HELDEN en het kwam er maar niet van. Niet uit onwil, in tegendeel. De redactie van LeidenAmateurVoetbal zocht voortdurend naar de verblijfplaats van Cor van Steijn, tevergeefs. Totdat er werd gezegd eens te kijken bij een biljartclub in Voorhout, daar kun je zijn naam tegenkomen. Zo gezegd, zo gedaan. Eureka! Gevonden! Cor van Steijn? Ja, Cor van Steijn. Who the hell is Cor van Steijn?
Voor oudere bestuursleden van de voetbalclubs uit Leiden en omgeving, is dat geen vraag; voor de talloze vrijwilligers van die verenigingen evenmin. Cor van Steijn is decennialang het gezicht geweest van de KNVB, afdeling Leiden. Sparring partner, praatpaal, klankbord, biechtvader, ambassadeur, altijd bereikbaar en aanspreekbaar en op vrijdagavond de man die de formulieren Toto (later werd dat Toto Lotto) in ontvangst nam en nog diezelfde avond de zakken vol formulieren zelf bij de PTT nachttrein afleverde. ‘Er zat goud geld in die jute balen,’ vertelt hij smakelijk, ‘een bron van inkomsten voor de bij de KNVB aangesloten voetbalclubs en andere sportverenigingen.’
Met het raam open, zwoel windje, wolkenloze, strak blauwe hemel, vrolijke klanken via Spotify, wordt er getuft richting Voorhout. Even voorbij het sportpark van Foreholte, 3de afslag rotonde, na 250 meter rechtsaf. Appeltje, eitje, zelfs voor deze navigator-van-lik-me-vestje. De voor de te maken foto’s reist Hennie Kanbier mee, hij knikt goedkeurend. Hennie is anders gewend. Cleane straat, met aan weerszijden naar eigen ontwerp gebouwde villa’s, die de rijke gestalte van oprijlaan geven. ‘Of we het paradijs binnenrijden,’ zeggen we, wanneer Cor van Steijn de zwaar eikenhouten deur openzwaait en ons meteen meeneemt naar het gazon (afmeting: half voetbalveld) dat er als een biljartlaken bijligt. Nee, niks robot, zelf gemaaid,(‘Goed voor de conditie’). Zicht op de bollenvelden, zonder bollen. Kijk daar: 4.2 kilometer verderop, Huis ter Duin. ‘Buiten of binnen praten?’ Binnen maar, buiten leidt zo af.
Echtpaar van Steijn-van Steijn
Voor alle duidelijkheid: de kop boven dit interview komt niet uit de mond van Cor van Steijn, maar vloeit uit de pen van de LAV-verslaggever. Er is niets mis met deze pakkende aanhef, het is de waarheid. Alleen, Cor van Steijn zal zelf nimmer zo hoog opgeven van zijn sportieve prestaties. Daar is hij de man niet naar. Wanneer de uitdrukking ‘bezige bij’ nog niet zou bestaan, had hij voor deze ‘allesdoener’ uit Voorhout uitgevonden en ingezet kunnen worden.
Dat vindt niet alleen de reporter die hem op een zomerse middag uitgebreid spreekt, maar ook de gemeenschap uit het bollendorp. Er zijn er veel in het ongeveer 19.000 inwoners tellende dorp met de naam Van Steijn, er is echter maar één Cor van Steijn, 32 jaar bestierde hij het Bondsbureau van de KNVB, afdeling Leiden, eerst als administrateur, later als de inspirerende afdelingsmanager. Er is nog een Van Steijn in de zelf ontworpen, 5 jaar geleden gebouwde villa.
Elly van Steijn, de zeer bedrijvige echtgenote van Cor. Elly van Steijn-van Steijn. De voormalige docente van de Britse school leidt voor Volks Universiteit Teylingen de cursus Nederlands voor anderstaligen en vanmiddag geeft ze taalles aan asielzoekers-met-een-status. Het vrijwilligerswerk is haar op het ranke lijf geschreven. Al jaren. Vorig jaar won Elly tijdens de Oranjefeesten het onderdeel Spellencarrousel, dat bestond uit Jeu de Boules, Curling en Boccia. Sportief is Elly dus ook.
Foreholte 1 en secretaris Henk Laman (UVS)
De weg naar Foreholte had het jongetje Cor van Steijn, zoon van het horeca-echtpaar dat De Bonte Koe aan de Herenstraat uitbaatte, snel gevonden. De Bonte Koe. Een drukbeklant café, 3 koprollen van de Leidse Vaart. Daar was de aanlegplaats van schepen, rust- en drenkplaats voor paarden, trefpunt van dorpsbewoners. In het voormalige Regthuys werd gebiljart, een kaartje gelegd, een borreltje gedronken. ‘Om de hoek’ kon Cor zich op het voetbalveld uitleven. Dat deed hij ook. Met volle teugen. Van Steijn had talent. Hij doorliep bij Foreholte alle leeftijdsgroepen, van pupil tot A1-speler. Eenmaal bij de hoogste jeugd aangekomen, sloeg hij toe. Het vlaggenschip stond er niet best voor, degradatie dreigde.
Goede raad was duur. De trainer deed een noodgreep. Net als Tom Poes verzon hij een list. Hij haalde drie A1-mannen naar de selectie, met hun snelheid, vaardigheid en bovenal gretigheid moesten zij ervoor zorgen dat de wal het schip zou keren. Het wonder bleef uit. Foreholte duikelde. Voor Cor begon toen en daar een succesvolle voetballoopbaan die 15 jaar zou omspannen. Een uitstapje naar het Leidse UVS niet meegerekend stond hij 13 jaar op het hoogste niveau bij Foreholte. Een vaste waarde voor iedere trainer. ‘Ik was een middenvelder,’ zegt hij op dicteersnelheid. ‘Ik had longen, verdedigde mee, liep mee in de aanval, gaf splijtende passes of legde ballen panklaar op voeten en hoofden. De strafschoppen nam ik ook.’
In maart 1969, zo staat te lezen in het Leidsch Dagblad wordt Foreholte kampioen. ‘Cor van Steijn scoort het beslissende doelpunt.’ Die vette kop ontgaat Henk Laman, de secretaris van UVS niet. Laman als een echte scout praat in op de jeugdige voetballer, schildert een gouden toekomst bij ‘de beste voetbalclub van Leiden’ en weet hem over te halen van tenue te wisselen. ‘Het is het laatste jaar van Piet Kantebeen als trainer bij UVS,’ weet hij. ‘Om te wennen aan het niveau zette Piet mij in het 2e, kwam regelmatig kijken, zag mij behendig met de bal bezig, mijn scorend vermogen en zette mij als pinchhitter in.’ Zo leek zijn carrière crescendo te gaan. Spelen met de beste voetballers van Leiden. Namen? Wijnand Sloos, Thijs Balkhoven, Bart Lardé (die tegenwoordig ook in Voorhout woont), Aad Koren, Ruud de Groot (inmiddels Noordwijker), Jan Leget, Jan Verver, Sjoerd Teske, Leo Holl. Misschien wel het sterkste elftal UVS ooit? ‘Absoluut,’ beaamt Cor.
Dag UVS – Hallo Edwin van der Sar
‘Weet je wat zo bijzonder is? Sjoerd Teske zie ik elk jaar bij het door Biljartvereniging Agnes georganiseerde invitatietoernooi, waar ik voorzitter van ben. En Arie Lagendijk, hij kwam tegelijk met mij bij UVS.’ Over de sympathieke succestrainer Lagendijk heeft Van Steijn nog een anekdote te vertellen: ‘Er werd hard getraind bij UVS. Trio’s, rondo’s, 7 tegen 7, je was na afloop kapot. Bij een spelletje één tegen één stond ik tegenover Arie. De bal belandt in een slootje en verdwijnt onder de kroos. Arie springt over de afrastering, ziet het kroos voor normale ondergrond aan, springt er op en gaat kopje onder. Alsof er niet gebeurd is, komt ‘ie boven, hoofd onder de modder en slierten troep. Hij heeft de bal in zijn hand. ‘Ik heb hem,’ roept hij en we gaan gewoon door waarmee we bezig waren. Alsof er niets was gebeurd. Prachtkerel, Arie.’
Hij blijft twee seizoenen bij UVS, het afscheid van blauw/wit kun je gerust abrupt noemen. Lees maar mee wat Cor daarover zegt: ‘Of de nieuwe trainer Wally van Schooten het wel of niet in mij zag, durf ik niet te zeggen. Eerlijk is eerlijk, ik zat veel op de bank en moest tevreden zijn met invalbeurten. Wat gebeurt er? Zilveren Molentoernooi van LFC. Een prachttoernooi, met veel volk langs de lijn. Daar wilde ik per se spelen, me laten zien. Zette Van Schooten mij weer op de bank. Ik de pest in, woedend. Ik heb me meteen weer omgekleed, Wally een hand gegeven, de jongens gegroet en met een ‘mij zie je niet meer’ naar huis gegaan. Ik liet niet met me sollen.’ Alles wat UVS was verbijsterd achterlatend. Van Steijn keerde terug naar Foreholte. ‘Het verloren schaap’ werd hartelijk ‘welkom thuis’ geheten, speelde tot zijn 32ste nog in het 1ste en hing enkele jaren later (1986) zijn voetbalschoenen aan de wilgen.
Cor van Steijn weet als geen ander dat succes vele vaderen heeft, en een sof een wees is. Zonder zich een schouderklopje te geven of op de borst te kloppen, wil hij wel kwijt ‘ooit Edwin van der Sar training te hebben gegeven’, bij de jeugd. ‘Niemand kon toen nog bevroeden dat Edwin een van de beste keepers ter wereld zou worden,’ relativeert Cor zijn inbreng bij de carrière van de onlangs bij Ajax ontslagen boomlange Van der Sar. Het trainen van de jeugd deed de speler van de hoofdmacht er als een vriendendienst bij.
Zegeltjes plakken, stempeltjes zetten, de wachtkamer
‘Vrijdagavond was het spitsuur bij ons op het Bondsbureau van de KNVB,’ gaat het interview kris-kras. ‘Dan kwamen clubbestuurders en de vrijwilligers van de verenigingen de Toto-formulieren inleveren. Niet alleen mensen van de voetbal, ook van hockey, zwemmen, korfbal, noem maar op. Wij van de KNVB deden dat als een service. De Toto was een niet te onderschatten bron van inkomsten voor de clubs.’ Dan verhaalt hij met een glimlach dat op de oorspronkelijke formulieren minuscule zegeltjes geplakt moesten worden. Dat gaf nogal eens geëtter, vooral in de winter (‘Denk eens aan die kouwe handen’), als er erg veel wind stond (‘Dan vloog zo’n uit 3 velletjes bestaand formulier weleens door de lucht’) of het regende pijpenstelen (‘De hele papierwinkel nat’). Het leek een goed idee in plaats van zegeltjes plakken stempeltjes te zetten. Goed idee? Niet bepaald.
‘Ze waren nogal kwetsbaar, de stempels, snel stuk. Zo werd ik ook nog een soort onderhoudsmonteur. Hahaha.’ De KNVB afdeling Leiden West II hield kantoor aan de Rijnsburgerweg 94. ‘Op de begane grond hadden wij twee kamers. Boven woonden Lo van Leeuwen, de voorzitter / voormalig administrateur van de Leidse Voetbal Bond, met zijn gezin. In het begin ging dat prima, maar naarmate de KNVB groeide en meer activiteiten ontwikkelde, kon het daar niet langer.’
Op de zoektocht naar een royalere locatie, werd stad en land afgereden. Nergens een min of meer centrale, bestaande plek te vinden om mensen te ontvangen, de uitdijende administratie overzichtelijk te ordenen, nieuwe activiteiten te ontplooien. ‘In Leiderdorp vonden we de oplossing,’ vertelt Cor. ‘De parkeerplaats van RCL. We kregen volop medewerking van de burgemeester en wethouders. Architect Leen Korbee, toenmalig voorzitter van vv Noordwijk, gaf het Bondsbureau allure mee, toen hij voor de speelse en symbolische vorm van een Honingraat koos.’
Waar stonden of zaten al die mensen die formulieren kwamen brengen? ‘In de wachtkamer, zoals bij de dokter. Was er weer een geknipt en geschoren, ging die weg en riep dan ‘volgende patiënt’. Zo ging het echt.’ In de wachtkamer spraken clubmensen met elkaar, leerden elkaar beter kennen, de onderlinge samenhang werd versterkt. Ze komen allemaal voorbij: Piet Biegstraaten (DoCoS), Ed Immink (vv Leiden), Gé van den Hoed (VNA), Wim de Koning (ZLC), Henk Uiterdijk (Roodenburg), Henk Nieuwenburg (LFC), Ibrahim Sezer (Gol Sport). Met iedereen had hij een vriendschappelijke band. Onderschat het gebied dat het Bondsbureau Leiden bestreek niet. ‘Service- en oplossingsgericht en klantvriendelijk’ zette het kantoor zich in voor de voetbalverenigingen binnen de afdeling Leiden niet.
Tijdens zijn KNVB-dienstverband werkte Van Steijn nauw samen met een aantal voorzitters van de Leidse Voetbal Bond, zoals Han de Jong, Ad Dusee, Jan Persoon (voorzitter van GWS en Diederik van der Veen Meerstadt (Volgens het Witte Weekblad: ‘Diederik was een veel omstreden man met grote kwaliteiten, maar ook met de vaardigheid om anderen tegen zich in het harnas te jagen.’)
Zaal- en damesvoetbal
Er waren 20 landelijke KNVB-kantoren, allen dicht op de huid van de clubs. Dat aantal werd in eerste instantie (1995) teruggebracht tot 9, vervolgens tot 6. West II landde in 2000 met één bureau in Rotterdam. Nu zijn er geen Bondsbureaus meer, er is één centraal punt, Zeist. Tot het moment dat Cor van Steijn in 1968 in dienst van de KNVB trad (‘Er stond een advertentie in de Leidse Courant, administratief medewerker gevraagd’) werd het Bondsbureau ten huize van Van Leeuwen door een enkele part-time kracht bemand. Van Steijn werd de eerste full-time medewerker, later kwamen daar meer krachten bij. ‘Vanuit de Leiderdorpse Honingraat kon de KNVB pas echt goed uitpakken,’ vervolgt Cor. ‘Er waren spreekkamers, ontmoetings- en cursusruimtes voor scheidsrechters, (jeugd)trainers en (jeugd)leiders. En… (Cor pauzeert even, 1-2-3, de spanning loopt op) en de Tuchtcommissie deed daar haar uitspraken. In die eind jaren ’70 groeide en bloeide door de KNVB het zaalvoetbal, gaven wij ook de aanzetten voor het damesvoetbal, regelden dat aan aspiranten, junioren aan de LD Cup konden deelnemen. Daar worden nu nog de vruchten van geplukt. Kijk eens naar het damesvoetbal, 162.000 meisjes en vrouwen voetballen bij clubs, de groei is er nog lang niet uit.’
Vertrek bij de KNVB en een nieuwe uitdaging
Van 1968 tot 2000 drukte Cor van Steijn zijn onuitwisbare stempel op het voetbal in de afdeling Leiden. Op de LAV-tocht langs ‘oude’ Helden, wordt zijn naam nog steeds genoemd. ‘Cor deed meer voor clubs dan in zijn arbeidscontract stond aangegeven,’ vertelde laatst een oud-bestuurder. ‘Een rustige man, die met je meedacht.’ Hij geniet van deze ‘recensies’. Waarom niet? Is het toeval dat Cor in 2000 vertrok bij de grootste sportorganisatie van het land? ‘Dat kun je zo wel stellen, ja. ik was al helemaal klaar om mee te verhuizen naar Rotterdam. Ik stond achter de beslissing, hield van mijn werk, dat ik niet als werk beschouwde.’
Maar wat gebeurde er dan? ‘Uitgerekend uit Rotterdam werd mij een baan aangeboden, die ook precies bij mij paste. Het Bisdom Rotterdam was op zoek naar een financiële man, die jaarverslagen kon ‘lezen’. Klinkt raar, hè? Jaarverslagen lezen, kan iedereen. Maar hier ging het om het verhaal achter de cijfers en beslissingen.’ In het bezit van de benodigde boekhouddiploma’s bleek deze baan geknipt voor de Voorhouter. Hij zei ‘ja’. Tot zijn pensioen reisde hij rond in het Bisdom, deed parochies aan, las de verslagen, interpreteerde de cijfers en gaf er – al dan niet met op- of aanmerkingen en adviezen – zijn zegen over.
Biljarten en schieten
Er wordt gezegd dat Cor van Steijn ‘een groot hart’ heeft, er is plaats voor meerdere liefdes, zonder dat hij zijn huwelijkse belofte ontrouw hoeft te zijn. Biljartvereniging Agnes en Schuttersvereniging Sint Hubertus, beide zijn hem zeer lief. Waar elders de biljarts verdwijnen, verenigingen aan het infuus liggen, groeit Agnes onstuimig. ‘Wij zijn er voor 55-plussers en tellen momenteel 197 leden, die echt niet alleen uit Voorhout afkomstig zijn.’
Wat is het geheim? Cor, met een gemiddelde van 4 bij het libre en desondanks een voorkeur voor het bandstoten heeft, verwijst naar de website van de club. Daar is te zien dat het clubgebouw dagelijks wordt gebruikt. Dus ook elke dag open is. Toernooien en clubkampioenschappen worden het hele jaar door gehouden, met volop ‘vrije uren’. Vanaf 2021 beschikken Cor en de biljarters over een grotere accommodatie met een uitbreiding naar 4 biljarts. Het nieuwe pand heeft een multifunctionele functie, met ruimte voor Koersbal, Jeu de Boules, Curling, Klaverjassen en Keezen. ‘Een warme ontmoetingsruimte, waar biljarten wel nummer één blijft,’ benadrukt de voorzitter.
Niet minder enthousiast over en niet minder actief is Cor van Steijn voor Sint Hubertus, de schuttersvereniging, waarvan het aantal leden statutair is vastgesteld op 50, mannen en vrouwen. Wie ook hier zijn nieuwsgierigheid niet kan bedwingen, is een bezoek aan de website een hele ervaring. Mannen met ‘buitenaardse geweren’. Er is een vrouw duidelijk zichtbaar, Carla Breuer, de anatomisch zeer geslaagde burgemeester van Teylingen. Zij is beschermvrouwe van Sint Hubertus, die jaarlijks de felbegeerde versierselen omhangt die behoren bij de Schutterskampioen.
Sint Hubertus is een Vogelschietvereniging, te vergelijken met het in het Oosten van het land populaire Klootschieten. Waar zijn de vrouwen, vragen wij Cor van Steijn, die al 3 maal de titel Schutterskoning behaalde. ‘Ze melden zich niet aan,’ laat hij weten. ‘Ze zijn van harte welkom.’ Dat klopt ook, in een recent verleden werd Elly van Steijn-Steijn Schutterskoningin. Dat was in 1995. Mannen zowel als vrouwen moeten wel laten weten lid te willen worden, voorgedragen worden als lid. De Algemene Ledenvergadering heeft het laatste woord en beslist. Zijn er 50 leden, komt men op de wachtlijst.
Of het allemaal nog niet genoeg is, Cor is ook bestuurslid van Stichting Begraafplaats Voorhout. Hij heeft er zitting in namens de Voorhoutse Bartholomeus Kerk. Wie hem persoonlijk wil spreken, kan het beste op maandagmorgen naar de begraafplaats komen. Daar is hij altijd aanwezig, met de uit 12 man bestaande onderhoudsploeg. Ook daar zit een mooi verhaal aan vast, dat – wie weet – op de website van de stichting is te lezen.
Het is niet zo vreemd, dat de ontmoeting met de ‘bezige bij’ enige tijd duurde. Tijdens de drie uur durende sessie is er geen momentje van haast bij de geïnterviewde te bespeuren. Ook niet bij de interviewer en fotograaf. ‘We zouden met gemak tot vanavond laat nog geanimeerd verder kunnen praten,’ lacht Cor. ‘Wordt het nog later, kunnen jullie blijven slapen.’ Nee, er is nog werk aan de winkel. Er zijn voetbalwedstrijden vanavond, die verslagen moeten worden. Het LAV-duo rijdt de Hof van Eden uit. Jammer, dat er geen bollen te zien zijn. Hennie: ‘Die kun je niet zien, man, die zitten in de grond.’ We houden het op samenzang, niet mooi, wel hard: Naar de bollen, naar die prachtige bollen.
Foto’s: Archief Cor van Steijn, Emiel van der Hoeven, e.a.
Actuele foto’s: Hennie Kanbier
Dit is de laatste aflevering in de serie Helden-Van-Toen ofwel ‘Oude Clubhelden’. Cees Mentink sluit af ‘in stijl’, een interview met Cor van Steijn, afdelingsmanager van de KNVB Leiden. Weldra staat LAV op deze website stil bij deze mijlpaal, het afscheid, maar ook het openen van nieuwe deuren. Voor nu alvast, Cees, wat heb jij het geweldig ingevuld deze enorme klus. Je bent niet te evenaren. En wat heb jij mogen genieten van de vrijheid die jouw lieve vrouw Els jou gaf om al die oude clubhelden te benaderen, te bevragen en om alles in de puntjes uit te werken. Wat een koppel, maar zoals gezegd…binnenkort een ander moment voor de bühne.
Hennie Kanbier
