Afgelopen dinsdag keerde Ted van Berkel (57) terug op het veld van derdeklasser Stompwijk. Een dag daarvoor sprak hij uitgebreid over zijn ziekte. De in Hillegom woonachtige trainer kreeg in april 2013 te horen dat hij lymfklierkanker had, non-Hodgkin om precies te zijn. Een zware tijd brak aan met acht behandelingen, om de twee weken. Aanvankelijk vond Van Berkel dat het wel ‘meeviel’, maar na de vijfde behandeling ging zijn weerstand en conditie danig achteruit. Vervolgens knapte Van Berkel op en werd ‘schoon’ verklaard. Helaas kwam de ziekte terug en dit keer veel heftiger.
,,Als ik het nog een keer over zou moeten doen dan zou ik tien keer achtereen kiezen voor de eerste fase in plaats van eenmaal voor de tweede periode. In november 2014 kreeg ik nekklachten en dat bleek om een nekhernia te gaan. Daaraan ben ik in januari van het jaar daarop geopereerd. Vervolgens wilde ik na de revalidatie weer aan het werk, maar vervolgens kreeg ik een soort van spierpijn onder mijn arm en voelde ik ook een bobbel. Ik raakte niet in paniek, zoals ik eigenlijk nooit doe. Maar de ellende werd toen wel groter en groter. Onderzoek wees uit dat het weer foute boel was en dat ik de molen weer in moest. In het VU heb ik een stamceltransplantatie gehad. Toen er voldoende stamcellen aanwezig waren werden deze ingevroren voor de terugplaatsing. Een aantal weken later moest ik naar het VU voor de behandeling. Daar heb ik bij elkaar tweeëndertig uur chemo gehad en na een week de terugplaatsing van de stamcellen. Na de terugplaatsing direct per ambulance naar het Spaarne Ziekenhuis in Hoofddorp , waar ik drie weken in quarantaine moest. Sindsdien weet ik hoe de hel eruit ziet. Ik voelde het leven geleidelijk aan uit mijn lijf stromen. Machteloosheid maakte zich van me meester en er zijn momenten geweest dat ik wilde dat de stekker er zou worden uitgehaald. Door mijn vrouw en zoontje van dertien en andere naasten heb ik het volgehouden. Ik zal de details besparen, maar je wilt niet weten wat een narigheid er uit een lichaam kan komen.”
Op 28 augustus van dit jaar wees de scan uit dat het goed zat, maar begin september werd Van Berkel weer opgenomen om verder aan te sterken. Thuis lukte dat simpelweg niet. ,,Ik was mijn smaak kwijt en kokhalsde bij vrijwel alles. Zelfs van witbrood werd ik niet goed. Enkel thee hield ik binnen. In het ziekenhuis kreeg ik mijn smaak wat terug en leefde ik vooral van vocht via het infuus. Thuis dronk ik voornamelijk flesjes van een soort astronautenvoer. Wel was al mijn kracht weg, om over mijn conditie maar niet te spreken. Ik moest halverwege een trap uitrusten en van de sterke vent die ik was, resteerde niets meer. In de zwaarste tijden was ik gewoonweg een dood vogeltje.”
Na de zwaarste periode uit zijn leven ging het beetje bij beetje beter. ,,Dat kwam ook door de fysiotherapie die ik, net als na de eerste ingreep, weer kon oppakken. Wel moest ik blijven oppassen i.v.m. een veel te lage bloeddruk. Ook de weerstand bleef erg laag. Zo heb ik nog longontsteking gehad en recentelijk nog bronchitis. Maar ik voel me steeds krachtiger en ik ben er in elk geval nog. Het is allemaal heel vervelend, maar ik ben vooral een rationeel mens. Iedereen kan de ziekte krijgen en ik heb twee keer pech gehad.”
Van Berkel raakt tijdens het gesprek enkele keren geëmotioneerd en verontschuldigt zich daar ook nog voor. ,,Hier in huis weten ze dat alles af en toe opborrelt. Dat hoort er kennelijk een beetje bij. Weet je, ik loop er niet voor weg en iedereen mag het weten. Enkel weet je bij dit soort gebeurtenissen wel wie je naasten zijn. Wat dat betreft komt ik zelf uit een groot en warm nest.”
Zijn vader overleed in 2004 op dezelfde dag als André Hazes, zo stipt Van Berkel aan. Al zijn broers en zussen (dertien in getal, HK) zijn nog in leven. Zijn moeder overleed, uitgerekend in de slechtste periode van haar zoon, maar wel op een respectabele leeftijd van 86 jaar. Ze werd ’s morgens gevonden. Met een koekje in haar hand en een koud geworden kopje koffie naast haar. ,,Op zich een dood die iedereen zich wenst. Dat gebeurde toen ik in quarantaine lag in het ziekenhuis. Met mijn vrouw heb ik nog afscheid mogen nemen, waarbij er verder niemand aanwezig mocht zijn i.v.m. mijn weerstand die 0,0 was. Bij haar begrafenis heb ik moeten passen. Ik was heel slecht op dat moment.”
Ondertussen weegt Van Berkel 78 kilo, vijf meer dan op zijn dieptepunt. Maar ook vijftien minder dan voor alle ellende. ,,Maar nu eet ik alles weer en wil ik op 85 kg uitkomen. Regelmatig trakteerden we onszelf op een etentje, wanneer er weer een succesje was geboekt. Uiteten gaan, vissen, tennis en een bioscoopje pakken behoren tot mijn hobby’s. Maar het liefst sta ik weer op het veld. Voetbal is mijn leven. En dat heb ik nu weer terug. Vooral dankzij mijn geweldige vrouw Sigrid en onze lieve zoon Foppe. Zij waren nog machtelozer dan ik was, maar waren er altijd voor mij. En niet te vergeten Tony Waasdorp. Hij is een ware vriend geworden en heeft ongelooflijk veel voor mij gedaan. Mij overal heen gereden ook. Onder meer naar Stompwijk, als het enigszins ging. Vanuit de rolstoel toekijken. Met hem tennis ik ook en dat helpt bij mij verdere herstel.”
Van Berkel kijkt niet te ver in de toekomst en al helemaal niet met angst. ,,Nee, want dan heb je geen leven meer. Ik sta waar ik sta en ze hebben me nog niet klein gekregen. Ik wil nu zelf niet meer op plaats één staan. Het gaat nu weer om het gezin, de club Stompwijk en de groep. Onlangs heb ik een gesprek gevoerd met het bestuur en na dit seizoen gaan we verder met elkaar. De club heeft heel veel voor mij gedaan in de voorbije maanden en ik wil nu weer wat terugdoen. Ik voel me enorm thuis bij deze club en ben Yorick Boon enorm dankbaar dat hij mij heeft waargenomen. Nu mag ik zelf weer voor de groep staan en daar heb ik al die tijd naar uitgekeken. Ik leef weer!”
Bron: LD/HK
