dinsdag, maart 19, 2024
HomeInterviews algemeenPiet van der Raadt: ,,Ik heb voor hete vuren gestaan"

Piet van der Raadt: ,,Ik heb voor hete vuren gestaan”

-

Oude clubhelden- Wie hem niet kent  heeft de voorbije decennia de sportpagina’s van de kranten niet gelezen. De 84-jarige Piet van de Raadt is een bekende in  de sportwereld. Hij floot en vlagde ontelbare voetbalwedstrijden in de zaal en op het veld, was een meer dan gemiddelde tafeltennisser, maar is  bovenal bekend als  doelman bij DoCoS, UVS en het Haagse GONA. Hoog tijd dat deze HELD de schijnwerper krijgt.

Ooit gehoord van Johan Bodegraven, de radiocoryfee van de NCRV? ‘Spraakwaterval’ werd hij genoemd. Nou, Piet van de Raadt steekt de omroeper en spelletjesleider naar de kroon. Nauwelijks gearriveerd in Leiden Zuid-West en plaats genomen in een comfortabele fauteuil of Piet snelt toe met koffie en appelgebak. Ook zet hij alvast een schaal kaasblokjes neer. Wat een gastheer. ,,Niks bijzonders, hoor,” reageert hij. ,,Zo ontvang ik altijd mijn gasten.” Gastheer, dat is Piet al vele jaren bij DoCoS. Op zaterdag en zondag. Hij ontvangt bestuursleden van de bezoekende clubs, onthaalt hen op koffie, thee of iets fris, serveert er een koekje of een stroopwafeltje bij, en verstrekt alle gewenste informatie. Dat zo’n ontvangst niet bij elke voetbalclub plaatsvindt, daar haalt de vitale vrijwilliger de schouders over op. ,,Daar kan ik niets aan doen, wij doen hier zoals wij vinden dat het moet gebeuren. Men is welkom.”

Mei 2018. Piet van de Raadt, de oudste vrijwilliger van DoCoS, wordt met een fleurig boeket bloemen en welgekozen woorden van voorzitter Jasper van Marwijk bedankt voor gastheerschap bij thuiswedstrijden op zaterdag. Op zondag gaat de vitale voormalige doelman nog een jaar door in deze functie.

Het woord ‘goudhaantje’ valt al snel, niet zo vreemd. Van de Raadt oogt en beweegt als iemand van minstens 10, 15 jaar jonger.  Dat is de rente van een levenswijze zonder sigaretten en alcohol. Toch tafelt hij regelmatig met een eetclubje. Kan hij ook koken? Het ‘ja’ komt niet erg overtuigend over. Wat blijkt? Voor het onlangs ten huize van Van de Raadt gehouden culinair festijn werd de Italiaanse soep door Piets zuster gemaakt, de hachee kwam van de traiteur, de rode kool uit een potje van Iglo (“Die is beter dan van Hak”) en de chocoladevla ook uit de supermarkt. De als vast pandoer bij de vla behorende slagroom was door de gastheer zelf geklopt.

Uniek! Striptekenaar Dik Bruynesteyn vereeuwigde Piet van de Raadt bij diens afscheid als financiële man van de Visser ’t Hooft School.

Levenslang

Houdt hij met een wandelclub de conditie op peil? Nee, wandelen is niets voor hem, Piet fietst. Niet op een elektrisch aangedreven karretje, dat gaat hem te hard. ,,Niet vergeten, ik word ouder, dus ook voorzichtiger.” De voetballoopbaan van Piet begon op 14-jarige leeftijd: ,,Ik zong op een jongenskoor, waarmee we zelfs optraden in het Amsterdamse Concertgebouw. Elk jaar voetbalden we op het DoCoS-terrein aan de Haagweg tegen misdienaars. Op een avond stond de legendarische Gerrit  Noordman voor de deur. Hij had mij zien keepen en vroeg of ik bij DoCoS kwam spelen. Dat heb ik toen gedaan. Ik ging tussen de palen staan en ben daar nooit meer weggegaan.” Piet Kraak, Wim Landman, Liewe Steijger waren zijn voorbeelden, mannen met karakter. Zo Wilde Piet ook worden.

Hij doorliep alle klassen bij DoCoS, tot en met het 2e elftal. Het 1ste heeft Piet nooit gehaald. De verklaring: ,,Ik had eerst Bert Rooyakkers en later Bert Smit voor mij. Zij kregen de voorkeur van de elftalcommissie, die bestond uit vroegere 1ste elftalspelers als Masurel, Van Marwijk en Van Dam.”

Omdat DoCoS een katholieke club was, werd er op zondag niet voor 12 uur gevoetbald. Toon Alberts, de Manus-van-alles bij de vereniging, hield zich daar strikt aan. Een paar minuten voor klokke 12 kregen beide teams elk één bal-met-veter.

Op de lijn

Tijd voor de ambitieuze doelman om te vertrekken en de spiraal omhoog te vinden bij GONA (Gezonde Ontspanning Na Arbeid) in Den Haag. Geen verrassende stap, GONA was voortgekomen uit de Post-, Cheque- & Girodienst, waar hij toen  op de loonlijst stond. Later kreeg Van de Raadt kansen bij UVS/zaterdag. Han de Wolf van de blauw-witten kon hem goed gebruiken in de hoofdmacht.

,,Er is de afgelopen 50 jaar veel veranderd  in het voetbal”, merkt Piet op. ,,In mijn tijd werd er min of meer volgens een vast stramien gespeeld. Een systeem waarbij een rechtsback een rechtsback was, hij moest op zijn plek blijven staan. Dat gold in feite voor alle spelers. ‘Dat is je  plaats, daar blijf je’, luidde de opdracht van de trainer. Er was nauwelijks ruimte voor eigen initiatief of creativiteit. Ik als doelman moest en zou op de lijn blijven. Niks zelf ondernemen. Nu zijn er tactisch allerhande systemen. Niets is voorspelbaar meer. Daardoor is het voetbal aantrekkelijker geworden.”

Het publiek zag hem graag op doel. Van de Raadt was namelijk een spectaculaire keeper. Nooit bang. Hij wierp zich met gevaar voor eigen leven op de bal, met de moed van een kamikaze piloot zorgde hij ervoor als winnaar uit de wirwar van spelers voor zijn hok te komen. Dapper, maar link. Dat bleek in een wedstrijd tegen ‘de naam van de club doet er niet toe’. In een poging om de bal te bemachtigen dook Piet van de Raadt voor de voeten van de tegenstander en moest een trap tegen zijn hoofd incasseren.  Consternatie alom. Voor Piet het sein af te haken, hij deed dat met de gedenkwaardige woorden: ,,Het is mooi geweest.”

Februari 2016. Hartelijke ontmoeting bij de wedstrijd Hazerswoudse Boys – DoCoS. Piet als vertegenwoordiger van de Leidse club en Cees Mentink als verslaggever van LeidenAmateurVoetbal.

Nadenkertje

Wanneer ergens een deur dichtgaat, gaat er elders weer een open, luidt het gezegde. Dat klopte ook bij de afgezwaaide doelman. Op Oudjaar bezocht hij het traditionele LFC-zaalvoetbaltoernooi van Flip Massaar in de Groenoordhallen. Een scheidsrechter viel uit, op verzoek van Bauk Pijnacker viel Piet in. Niet eerder had hij een dergelijke wedstrijd geleid. Het liep als een zonnetje, Piet was verkocht. Wedstrijden met Piet als vlaggenist of arbiter verliepen altijd plezierig. Hij weet ook precies waarom: ,,De scheidsrechter heeft de leiding, de grensrechters zijn als onderdeel van het trio, de hulpjes van hem. Hij neemt de eindbeslissing. Als grensrechter moet je eerlijk vlaggen, duidelijk zijn in je beslissing, de vlag rechtstandig omhoog doen.” Een  goede scheidsrechter  herkent – volgens Piet – de objectieve grensrechter, de man-in-het-zwart heb je dan mee en dat kan in een heel seizoen punten in je voordeel opleveren. Dit laatste is een nadenkertje.

Als zaalscheidsrechter floot Piet van de Raadt regionale en nationale wedstrijden, 3 interlands en een EK.

Hij vindt het jammer dat er in zijn tijd nog geen stappenteller bestond: ,,Grens- en scheidsrechters lopen heel wat af in de 90 minuten. Ja, dat wordt onderschat.” Spijtig noemt hij het ook dat een scheidsrechter met 47 jaar moet stoppen. Bij UVS vlagde Piet de top van Nederland. Hij heeft heerlijke herinneringen aan de wedstrijden tegen Papendrecht, RVC, Unitas, DHC en nog meer klasseclubs. Duizenden mensen op de tribunes en langs de lijn. ,,Vlaggen in zo’n sfeer is hemels.”

De selectie van UVS in het seizoen 1967-’68. Staand vlnr: Elftalbegeleider Cor Schreuder, trainer Piet Kantebeen, Jan Leget, Mat Kantebeen, Henk Rol, Piet van de Raadt (grensrechter), Henny Plezier, Wim van der Kaay, Bart Lardé, Thijs Balkhoven, Ed van Duijl, Siem Stokkel (verzorger). Gehurkt vlnr: Ger Logeman, Wijnand Sloos, Sjoerd Teske, Leo Holl, Hennie Balkhoven, Aad Koren, Gerard Desar, Boudewijn Willemse, Wally van Schooten.

Hij heeft voor hete vuren gestaan. Toch moest hij in zijn lange carrière slechts eenmaal een wedstrijd staken: ,,De grensrechter werd aangevallen door een hond. Met opzet, hè!” Ook een keer moest Piet een goed heenkomen zoeken, de gemoederen waren danig verhit. De andere week stond hij bij diezelfde  club weer op het veld. ,,Die lui dachten dat ik nooit meer zou komen opdagen. Dan kennen ze mij niet. Ik heb daar nooit meer een centje last gehad.”

Temidden van voetballers, daar voelde Piet van de Raadt zich als grens- en scheidsrechter zich het beste.

De man die 20 jaar de boetes inde bij DoCoS (,,Soms 1000, 1500 gulden, later euro’s per jaar”), de club of bestuur uit en thuis als een ‘ambassadeur’ vertegenwoordigde,  scheidsrechters begeleidde en rapporten schreef, was al eerder dan zijn 14e gek op het spelletje. Bij de Petruskerk aan de Lammenschansweg werd een balletje getrapt (,,Dat mocht niet, als de politie kwam zorgden we dat we wegkwamen”). The Black Boys heette het buurtclubje dat achter de Burggravenlaan op een modderig terreintje voetbalde; daar stond hij tussen houten palen. Op de groenteveiling aan de Zoeterwoudseweg speelde hij met VTB (Veilingterreinse Boys);  een doel was op de muur gekalkt.

Juni 2016. Het felbegeerde DoCoS-schild, uitgereikt aan 3 vrijwilligers voor hun jarenlange inzet. Vlnr: Piet van de Raadt, Sandra Zirkzee en René Bilderbeek.

Hoe zat het met dat tafeltennissen? ,,Bij DoCoS aan de Potgieterlaan, later bij PIT ’54 in Zoeterwoude en De Burcht in een school aan de Pasteurstraat.

Een stichtelijk woord en een advies geeft Piet graag nog mee: ,,Iedereen heeft een talent, een gave. Gebruik die dan ook, bij voorbeeld als vrijwilliger waar dan ook.” En de goede raad? ,,Als scheidsrechter floot ik luid, duidelijk en hard. Dat werkt! Verder zat ik er altijd pal bovenop, niets ontging mij.” Ja, dat verdient navolging.

Terug naar huis zegt fotograaf Johan Kranenburg: ,,Een bijzondere man, Piet van de Raadt, jaren- en jarenlang vrijwilliger. LeidenAmateurVoetbal zou het initiatief kunnen nemen om de Voetbalvrijwilliger van het Jaar te kiezen. Goed idee?”

,,Iedereen heeft een gave, een talent. Maak daar gebruik van, bij voorbeeld als vrijwilliger, waar dan ook.”

Foto’s:

– Collectie Piet van de Raadt

– Repro’s en actuele foto’s  J.P. Kranenburg

Must Read