“Goedemiddag heren, ik ben vandaag uw scheidsrechter. Jullie spelen vandaag tegen FC Oegstgeest 7, de nummer 11 op de ranglijst en jullie zijn nummer 3. Is weliswaar een gaatje, maar in de thuiswedstrijd verloren jullie met 1-3 van dit team, dus het kan vandaag een mooie pot voetbal worden. We spelen op het hoofdveld, ik weet niet voor hoeveel toeschouwers, maar laten we er in ieder geval een galavoorstelling van maken en geen ordinaire schoppartij. Ik ga ervan uit dat jullie het met ongeveer de helft van mijn beslissingen niet eens zullen zijn en dat hoeft ook niet, als je ‘t maar accepteert. Een keer “Hé scheids” vind ik prima, maar blijf er niet in hangen en laat vandaag alleen je voeten spreken”.
Zo begon afgelopen zaterdag om 15.15 uur de wedstrijd FC Oegstgeest 7 – Voorschoten ’97 8. Het was droog, windstil en een perfect voetbaltemperatuurtje. Er zaten meer mensen in de dug-outs dan op de tribune, maar dat mocht de pret niet drukken. Een eerste “hé scheids” klonk al in de 2e minuut, toen de linksvoor van Voorschoten door zijn tegenstander wilde gaan en dacht dat het daardoor obstructie was. “Doorspelen, niks aan de hand” was mijn reactie.
Heviger waren de protesten toen ik floot voor ‘terugspelen op de keeper’ toen de keeper een terugspeelbal, die door een Voorschoten verdediger met een aanvaller op zijn hielen heel beheerst met binnenkantvoet naar de keeper werd teruggespeeld, met zijn handen werd opgepakt. Zowel de verdediger als de keeper hadden de bal de Voscuyl uit kunnen rossen, maar het werd dus een indirecte vrijetrap op een meter van het doelgebied. 9 van de 11 Voorschoten spelers achter de doellijn kregen de instructie dat ze pas mochten lopen als de bal gespeeld werd en niet al op het fluitsignaal. “Fuuut” …. en 6 van de 9 Voorschotenaren schoten uit de startblokken. Vrije trap overnemen en nu ging het wel (bijna) goed, maar omdat de bal in het doel verdween, werd het doelpunt goedgekeurd (1-0).
Nog wat na mopperen van Voorschoten, maar met frisse moed gingen we verder. De linksbuiten van Voorschoten had twee enorme kansen, maar zag de keeper tot tweemaal toe zijn inzet keren. Driemaal is scheepsrecht, was zijn reactie op mijn compliment dat het een mooie aanval betrof, maar zelfs na zijn derde grote kans zullen we nooit weten of voor hem viermaal of vijfmaal scheepsrecht geldt.
Een wat zwaaiende arm tegen het gezicht van een Oegstgeest verdediger in een duel om de bal leverde hem een vrije trap op. Mijn grapje “Ach je kan er alleen maar mooier van worden” werd met “Hmmm, die parkeer ik even” beantwoord. Blijkbaar vond hij ‘m niet zo leuk. Een ‘Neymarretje’ enkele minuten later, na niet meer dan een ‘tikkie’ leverde de Voorschoten speler een vermaning op en de Oegstgeest speler een ‘Oscarnominatie’.
Voorschoten kwam gelijk, op voorsprong en liep zelfs uit naar 1-3, toen FC Oegstgeest tot tweemaal toe niet te missen kansen voor leeg doel liet liggen. Daar had het nog een wedstrijd kunnen worden, maar dat werd het dus niet. FC Oegstgeest was gebroken, toen ook de 1-4 nog viel. Een korte opleving bij 2-4 met nog een kwartier te spelen en FC Oegstgeest ook nog aanspraak dacht te maken op een strafschop, omdat de bal in het strafschopgebied bij een Voorschotenaar via de knie tegen de hand van zijn langs het lichaam hangende arm aankwam. Aangezien deze situatie identiek was aan het KNVB-instructiefilmpje over niet-strafbaar hands, wuifde ik dit weg en liet doorspelen. Het commentaar uit het achterveld: “Accepteren, hij heeft het in ieder geval gezien” kan je op meerdere manieren opvatten. Ik ga uit van het positieve.
Beide teams bleven overigens fanatiek voetballen, maar toen Voorschoten een paar minuten voor tijd ook de 2-5 binnenschoot was het gedaan en ontstond onenigheid binnen de Oegstgeester gelederen. Mijn “Kom op mannen, je wint samen en je verliest samen. Nog een paar minuten en dan zijn we klaar” gaf weliswaar wat lucht, maar de spanning bleef voelbaar. Zelfs zo dat er werd gevraagd de wedstrijd maar te stoppen, want het was toch al klaar met 2-5. Maar ook de laatste 2 minuten werden netjes uitgespeeld en na mijn laatste fluitsignaal werd ik door beide teams keurig bedankt en kreeg complimenten voor het fluiten.
De stemming in de Oegstgeest kleedkamer was te snijden, zo hoorde ik achteraf. Was ik dan de enige Oegstgeestenaar die een prettige wedstrijd had gespeeld??
Fons Cornelissen
