Af en toe mag onze redactie gebruik maken van de pennenvruchten van een gastcolumnist, zo ook nu. Jaap Visser schreef deze week een column voor het Leidsch Dagblad en deze mag benut worden, waarvoor dank!
Wanneer de zon zich op deze herfstige winterdag zowaar laat zien, breekt bij de voetballende asielzoekers de lach door. Het is alsof de wereld oplicht om hun kommervolle vluchtelingenbestaan even te veraangenamen.
De bal scheert over het kunstgras van Docos aan de Haagse Schouwweg, gelegen tussen twee opvanglocaties, de 3 Octoberhal en het vroegere Holiday Inn. Het is flipperkastvoetbal dat de ontheemden uit Afrika en het Midden-Oosten spelen, maar dat gebeurt met veel enthousiasme en onderlinge respect. Spelleider Jeffrey hoeft geen moment corrigerend op te treden. De voetballers uit den vreemde genieten van het ongehinderd bewegen, van het buiten zijn, van het spelen met elkaar.
Ik zag op tv aan een talkshowtafel vluchtelingen in het shirt van de voetbalclub Wageningen, een blijmoedig gezelschap dat zelfs vreemdelingensceptici schijnt te vermurwen met vrolijk en sportief spel. De asielzoekers vertelden ontroerend hoezeer het voetballen hun zo bezwaarde gemoed verlicht. Aan tafel zat ook Ed Nijpels, de VVD-veteraan die zich op zijn oude dag steeds meer door het linkse licht laat leiden. De oud-minister riep verrukt uit dat het voetbal voor asielzoekers een verplichting voor de opvanggemeentes zou moeten worden.
En toen floepte er bij mij een lichtje aan. Had ik in de krant niet gelezen dat de meeste bestuurders in de Leidse regio van harte bereid zijn om mee te werken aan de uitvoering van de Spreidingswet, wat inhoudt dat de regio Holland Rijnland zich over ruim 3600 vluchtelingen zal ontfermen? Een heel wat humanere opstelling dan de harteloze reactie in het Westland, waar de gemeenten aankondigden de wet ter verlichting van het aanmeldcentrum in Ter Apel aan hun bemodderde tuinderslaarzen te zullen lappen. Een gotspe van de glazen stad tussen Den Haag en Rotterdam, waar het uitbuiten van gelukzoekende vreemdelingen tot een verdienmodel is verheven.
Hoeveel van die 3600 mogelijk nieuwe Nederlanders zouden willen voetballen en wordt dat hier al gedaan door vluchtelingen? Ik maakte een rondje langs de velden en zag dat er bij Blauw-Zwart in Wassenaar al jaren met asielzoekers wordt gespeeld en dat in Leiden Jeffrey Broos van zorgorganisatie Incluzio de Haagse Schouwweg is overgestoken om enkele tientallen vluchtelingen bij Docos de vrijheid te geven.
Maar hoe zit het bij de opvang in Katwijk, Voorschoten en Oegstgeest? Ik ben gaan bellen met het COA (Centraal orgaan opvang asielzoekers), met Incluzio en met de KNVB. Mijn bedoeling: inventariseren. Wat is er, welke behoeften zijn er en kunnen we initiatieven aan elkaar koppelen? Het enthousiasme waar ik op stuit, is bemoedigend. We gaan samenwerken.
In het op en neer golvende spel bij Docos zie ik hoe hoogstandjes worden afgewisseld met uitglijpartijen. Lang niet alle asielvoetballers hollen op deugdelijke kicksen, menigeen glibbert op gympies. Voetbalschoenen, daar is in elk geval behoefte aan. Clubs in Leiden en omgeving: spaar jullie gevonden voetbalspullen op voor de vluchtelingen. Ik kom ze halen.
Jaap Visser
