Toen in de loop van dit jaar liefst twaalf veteranen te kennen gaven om te stoppen met competitievoetbal groeide langzaam het besef bij A.S.C. dat er wel iets heel bijzonders aan de hand was. Want het waren niet ‘zomaar’ veteranen die hun kicksen aan de wilgen hingen, maar stuk voor stuk volbloed A.S.C.-ers die bijna hun gehele voetballeven (vaak méér dan een halve eeuw lang) de kleuren van A.S.C. hadden verdedigd. Mannen die, via de jeugdelftallen, de selectie (vaak jarenlang in het eerste), de lagere seniorenelftallen en uiteindelijk de veteranen, aan het einde van hun voetballoopbaan zijn gekomen en die de zestig of zeventig (soms zelfs ruim) zijn gepasseerd.
In één klap verdwijnt er 500 jaar voetbalervaring van de velden en of A.S.C. deze aderlating ooit nog te boven komt, is enerzijds de vraag, maar aan de andere kant ook weer niet zo belangrijk. Waar het écht om gaat is dat van Philip Bavelaar, Rien Bergers, Ben Boers, Jaap Jansen, Pieter van der Klugt, Gert-Jan Onvlee, Chris Oppenheimer, Bob van Overbeeke, Marco Rooijakkers, Hans Schiphorst, Bert van der Spek en Har Walenkamp op een passende wijze en in stijl afscheid wordt genomen. ‘Noblesse oblige’, zoals dat in rood-zwarte kringen heet.
‘Op passende wijze’ en ‘in stijl’, dit betekent dat we over 70 jaar in het jubileumboek, dat ter gelegenheid van het 200-jarig bestaan van A.S.C. is uitgegeven, niet het volgende verslag zullen lezen:
“Voordat in het seizoen 2022/2023 de competitie-wedstrijd A.S.C. – T.A.V.V. werd gespeeld, had er op sportpark Overveer een afscheidswedstrijd tussen twee veteranenteams plaats. Het was ongeveer aldus. 22 huisvaders of …. tenminste mannen met de leeftijd om dat ruimschoots te zijn. Mannen met grijze of …. geen haren, weldoorvoed, ietwat stijf en traag ter been. Bijvoorbeeld een back, wiens enige verdienste het was, dat hij door zijn respectabele omvang het uitzicht op het doel voor de tegenstander ten enenmale belemmerde …. dat hij het meest voor de vrolijke noot zorgde was misschien nog z’n grootste verdienste.
Verder deden de meeste spelers nog aan steltloopers denken en verder nog een paar, die het nog niet zo heel gek maakten, en die waarschijnlijk voor deze gelegenheid maar tot huisvader – pardon tot veteraan – waren gepromoveerd. Om 1 uur werd deze oudheidkundige sporttentoonstelling gesloten”.
Nee, het moet ‘op passende wijze’ en ‘in stijl’, weet u nog. De commissie The Good Old die de organisatie van het afscheid op zich heeft genomen, organiseert dan ook een wedstrijd waarin de mannen nog één keer mogen schitteren. En dat schitteren gaan ze niet alleen doen, maar met enige hulp. Allereerst worden er oud-teamgenoten en mede-veteranen uitgenodigd die nog wel doorvoetballen en – last but not least – zijn ook A.S.C.-coryfeeën van weleer, die vaak al veel langer zijn gestopt, bereid gevonden om nog één keer het veld te betreden. Good old Bobby Logger, Herman Roedoe en Evert Brouwer pakken de handschoen op. Dit past allemaal wonderwel in de opzet van The Good Old. Deze commissie organiseert elk jaar bij de aanvang van het voetbalseizoen een ‘terugkomdag’ voor oud-leden. Om gezellig bij te praten, naar het eerste van A.S.C. te kijken en daarna, onder het genot van een hapje, een drankje en een muziekje nog even verder te genieten. Zo’n afscheidswedstrijd, waarbij de bestofte voetbalschoenen weer een kunnen worden aangetrokken, past daar natuurlijk voortreffelijk in.
Op zaterdag 15 oktober is het zover. Rond 11.30 druppelen de spelers één voor één binnen in het ‘glazen huis’ van het clubhuis van A.S.C. Een bakje koffie, een plakje cake, handen schudden, een kwinkslag, een lach en een praatje. Zo’n beetje de vaste ingrediënten voor de aanvang van een voetbalwedstrijd.
Voordat ze zich gaan omkleden, wordt de mannen eerst nog een hart onder de riem gestoken door de kersverse commissaris Voetbalzaken van A.S.C., Mirjam Werner, die een gloedvol afscheidsbetoog houdt, waarin ze onder meer aanhaalt dat ze in het verleden wel eens met veel plezier een partijtje met de groep heeft meegevoetbald.
Er zijn door een voetbaldeskundige, tevens A.S.C.-kenner, twee min of meer gelijkwaardige teams samengesteld. In het A.S.C.-shirt verschijnen de spelers van ‘Te Oud 2022’ en in het wit de mannen van ‘Vergane Glorie 2022’. Om klokslag 12 uur gaat de deur van de spelerstunnel open en verschijnen de matadoren op de groene grasmat. Scheidsrechter Edward Heitmeijer roept de beide aanvoerders, Ben Boers (79!) en Chris Oppenheimer (eveneens 79!), bij zich. De A.S.C.-vaantjes worden uitgewisseld en er wordt getosst. Dan is het tijd voor de aftrap. Voor deze handeling is Joop Bekkering (83!) uitgenodigd, jarenlang een spelbepalende speler van A.S.C. 1. Met een ferme trap zet hij de wedstrijd in gang.
Dan ontrolt zich een wedstrijd die de moeite van het bekijken zeker waard is. De toeschouwers genieten tenminste met volle teugen. Het spel golft op en neer. Mooi combinaties en goed opgezette aanvallen en de bal het werk laten doen, dat werk. En als kers op de taart een prachtige save van Herman Roedoe, jarenlang de betrouwbare sluitpost van A.S.C. 1. De teams doen de hun gegeven namen ‘te oud’ en ‘vergane glorie’ allesbehalve eer aan. Zeker geen ‘kale, weldoorvoede, ietwat stijf en traag ter been zijnde steltlopers’, maar veteranen in de kracht van hun leven! Na een uurtje blaast Edward voor het eindsignaal en worden voor de laatste maal de handen geschud. Het zit er op!
En de uitslag: 2-1 voor ‘Te Oud’, maar dat is eigenlijk puur voor de statistieken. Veel mooier is de verzuchting van een aantal spelers: “goh, sinds lange tijd hebben we weer eens een keer een lekker potje kunnen ballen.” Waarvan akte!
Snel douchen en omkleden en op naar het ‘glazen huis’ voor de afscheidsceremonie. Als eerste beklimt nestor Chris Oppenheimer het spreekgestoelte. Hij gaat terug naar 1984, als A.S.C. 4 wordt ‘opgericht’, een team waarvoor als hard toelatingscriterium geldt dat je in A.S.C. 1 moet hebben gespeeld. Op dat moment is het nog geen probleem op een complete selectie samen te stellen, in later jaren moet er noodgedwongen wat water bij de kwaliteitswijn worden gedaan en worden ook spelers die twee invalbeurtjes, of een reservebeurtje op de bank bij het eerste op hun naam hebben staan, toegelaten.
Hoogte- en dieptepunten wisselen elkaar af: drie kampioenschappen, botbreuken, tripjes naar het buitenland, het overlijden van een van de teamgenoten, toernooien op de Kanaaleilanden en in België, etentjes, een wedstrijdje tegen een jeugdteam van Albufeira dat maar beter niet gespeeld had kunnen worden en als ultiem hoogtepunt de wedstrijd tegen de veteranen van het grote Tottenham Hotspur. De sporttas, voor wat een legendarische trip naar Londen had moeten worden, staat al gepakt in de gang als er een verbijsterend appje binnenkomt: “jongens, het feest gaat niet door. De groeten! De Schicht”.
Vervolgens is het de beurt aan Kutsal Yesilkagit die afscheid neemt van z’n oud-teamgenoten met een korte karakterbeschrijving van elk van hen. Vooral de aan de eerste wedstrijd die hij in het A.S.C.-shirt speelde, bewaart Kutsal warme herinneringen. Nadat hij een aantal jaren niet gespeeld heeft, trekt hij de voetbalschoenen weer aan. De eerste wedstrijd is hij nog wat roestig en het verloopt nog niet geheel vlekkeloos. Na afloop van de wedstrijd loopt hij naast Ben Boers het veld af. Zonder aan te kijken, voegt Ben hem toe: “zeg, jij voetbalde toch bij Top Oss?”
Welkom bij A.S.C.!
Dan is het tijd voor het afscheidscadeau: een T-shirt met passende tekst als aandenken en een paar lekkere A.S.C-biertjes om nog eens na te genieten. Tot slot een gezamenlijke toost op verleden, heden en toekomst. Het is mooi geweest!
Als schuim op het bier wint A.S.C. 1 tegen T.A.V.V. die middag de eerste wedstrijd van het seizoen. Uitslag: 2-1, hoe kan het ook anders.
En het blijft onder de muzikale klanken van The Good Ol’ Boys van John Manuputty nog lang gezellig op sportpark Overveer!
Emiel Sluyterman
